سردار بدر
نوید شاهد: اگر از عوامل معنوی و آنچه خداوند متعال به بندگان خاص خود وعده داد بگذریم، بر حسب قوانین عادی بشری، هر جامعه ای عزت و قدرتش را از مجاهدت و ایثارگری مجاهدان و ایثارگران خود دارد. آ نچه که هویت ملت ها را می سازد، تلاش خستگی ناپذیر و مداوم برای حفاظت از حریم مرز و بوم میهن است و در هر جامع های این افراد از جایگاه والایی برخوردارند.
در عرف عام، یعنی عرف عموم مردم جهان اعم از مسلمان و غیرمسلمان، و در عرف خاص مسلمانان، برخی کلمات و واژه ها از نوعی عظمت و احترام و احیانا «قداست « برخوردارند. کلمات:«عالم، فیلسوف، مخترع، قهرمان، مصلح، مجتهد، استاد، دانشجو، عابد، زاهد، مؤمن، مجاهد، مهاجر، صدیق، آمر به معروف، ولی، امام، نبی »، از این قبیل کلماتند که بعضی در عرف عام و برخی در عرف خاص مسلمین و در زبان اسلام توأم با نوعی عظمت و احترام و احیانا قداست می باشند. بدیهی است که کلمه از آن جهت که لفظ است قداستی ندارد و قداست را از معنی خود کسب می کند.
قداست برخی معانی و مفاهیم که کم و بیش با تفاوت هایی در همه جوامع بشری وجود دارد، مربوط می شود به جنبه های خاصی از روا نشناسی جامعه ها در زمینه ارزشیابی ها در امور غیر مادی، که خود بحث فلسفی و انسانی عمیقی است. در اسلام واژ های است که قداست خاصی دارد، اگر کسی با مفاهیم اسلامی آشنا باشد و در عرف خاص اسلامی این کلمه را تلقی کند، احساس میکند که هاله ای از نور این کلمه را فرا گرفته است و آن، کلمه «شهید » است.
این کلمه در همه عرف ها توأم با قداست و عظمت است، چیزی که هست معیا رها و ملاک ها متفاوت است. ما فعلاً به مفهوم غیراسلامی آن کاری نداریم. از نظر اسلام، هر کس به مقام و درجه «شهادت » نائل آید که اسلام با معیارهای خاص خودش او را شهید بشناسد، یعنی واقعا در راه هد فهای عالی اسلامی، به انگیزه برقراری ارز شهای واقعی بشری کشته بشود، به یکی از عالیترین و راق یترین درجات و مراتبی که یک انسان ممکن است در سیر صعودی خود نائل شود، نائل می گردد. از نوع تعبیر و برداشت قرآن درباره شهدا و از تعبیراتی که در احادیث و روایات اسلامی در این زمینه وارد شده است می توان منطق اسلام را شناخت و علت قداست یافتن این کلمه را در عرف مسلمانان دریافت.
قرآن کریم در مورد به حق پیوستگی شهید م یفرماید: «و لا تحسین الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون »؛ (آل عمران/ « ؛) ۱۶۹ گمان مبر آنان را که در راه حق شهید شده اند مرده اند، خیر، آ نها زندگانی هستند «نزد » پروردگارشان، و متنعم به انعامات او .»
سال های دفاع مقدس و دروان جنگ تحمیلی هشت ساله داستان ایستادگی مجاهدانی است که با جان خود در برابر همه ضد ارزش ها ایستادند و دشمنان ایران اسلامی را به ذلت کشاندند. جوانان ایرانی در میدان مبارزه فداکاری ها و جانفشانیها کردند. دفاع مقدس نشان داد که یک ملت در سایه اتحاد و ایمان به خدا و صدق وعده الهی می تواند از همه گذرگاه های دشوار عبور کند و دشمن را وادار به هزیمت و عقب نشینی کند.
سال های دفاع مقدس نشان داد که مردانی مرد با همه وجود برای دفاع از یکان انقلاب و ارزش های اسلامی جانفشانی می کنند و از جمله ستارگان درخشان، شهید مهدی باکری است که نامش مقتدرانه بر تارک دنیا می درخشد. قطعا اهدای خون سرداران شهید والامقام و بسیجیان و رزمندگان دفاع مقدس نیاز بود تا این مسیر پر خطر هموار گردد و امروز شاهد اعتلا و پیشرفت میهن عزیزمان هستیم.
شهید مهدی باکری از جمله دلاورانی بود که در عین آرامش ظاهر، در درون خود دریایی متلاطم داشت که آن قدر خروشید تا به اقیانوس ابدیت پیوست. این جمله را همه کسانی که در سال های دفاع مقدس و در دوران مبارزه با رژیم ستمشاهی با شهید مهدی باکری همراه و همرزم بودند گفته اند که مهدی باکری انسانی آرام، متین، کمحرف، با حوصله، متواضع، پرکار و منظم، رئوف و مهربان و نمونه تمام عیاری از یک بنده صالح خداوند بود. در برابر حوادث و مشکلات، صبر زیادی از خود نشان می داد.
او در واقع کلام امام علی )ع( در نهج البلاغه را عمل می کرد. آ نجا که می فرماید: «وعَلیَکُْمْ باِلصَّبرْ،ِ فاَنَِّ الصَّبرَْ منَِ الایِْمانِ کَالرَّأسِْ منَِ الجَْسَدِ وَ لا خَیرَْ فى جَسَد لا رَأسَْ معََهُ، وَ لا فى ایمان لا صَبرَْ معََهُ » و بر شما باد به شکیبایی که شکیبایی ایمان را چون سر است تن را، و سودی نیست تنی را که آن را سر نبود و نه در ایمانی که با شکیبایی صبر نبود.
