پیام های شهید سید مجتبی سید رضوی از جبهه

در نامه های خود که از مرکز آموزش و جبهه فرستاده رمز تحول، عشق و ایثار و راه فلاح و رستگاری را مجسم کرده است.

در نامه مورخه 3/11/1360 خطاب به مادر خود می گوید: مادر راهی که من انتخاب کرده ام از صمیم قلب و از روی عشق و ایمان بوده لذا هیچ وقت ناراحت نباش و به خدا پناه ببر و صبر و بردباری را پیشه کن.

در نامه مورخ 7/11/1360 همچون مرغی که از قفس پریده و اکنون پرواز در عرصه لایتناهی برایش مقصد نهایی بود که امروز به آن رسیده است. از پدر و مادر خود تشکر می کند که به او اجازه دادند به جبهه برود، رفتن به جبهه را موقعیتی می داند که همیشه به انسان روی نمی آورد و استفاده از چنین موقعیتی را به همگان توصیه می کند و اضافه می کند که خداوند در هر حال و همه جا انسان را امتحان می کند و والدینی که از بوته این آزمایش به خوبی بیرون آمده اند تقدیر می نماید و از آنها می خواهد که رزمندگان اسلام را از دعای خیر فراموش نکنند و سرانجام در همین نامه با آوردن سوره مبارکه والعصر... تاکید بر ایمان بر پروردگار و انجام عمل صالح و رسالت مومنین با بلاغ حق و پیشه کردن بردباری می نماید.

و چهار روز قبل از شهادتش یعنی در نامه مورخه 26/11/60 که گویا او فیض شهادتش را با الهام دریافته لازم می داند زمینه صبر و بردباری را در والدین و برادران و خواهران و سایر بازماندگان خود را فراهم کند. لذا از قرآن کریم استعانت می جوید و آیه شریفه و لبنولکم بشیء من الخوف و الجورع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات و بشر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبۀ قالوا انا لله و انا الیه راجعون اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمۀ و اولئک هم المهتدون. (آیات 155 تا 157 سوره مبارکه بقره)

می آزمائیم شما را به شمه ای از بیم (دشمن) و گرسنگی (یا تنگی و قحطی) و کم شدن پاره ای از اموال و (به از بین رفتن) افراد و کم شدن پاره ای از اموال و (به از بین رفتن) افراد و مرگ فرزندان (یا به کم شدن میوه ها)  و بشارت ده شکیبایان را آنان را که چون برسد ایشان را پیشامد ناگواری گویند البته ما از خداییم و بی گمان به سوی او و (پاداشش) بازگشت کنندگانیم. این گروه (که ذکرشان برفت) بر ایشان است ثنای نیکو و رحمتی (نعمتهای این جهان وسرای دیگر) و تنها این گروه راه یافتگانند.

این ها را در نامه خود می آورد و می خواهد درسهایی که از این آیات شریفه خود گرفته به دیگران نیز توجه دهد و لذا نامه اخیر پیام قطره قطره خون او را که بر زمین ریخت زمزمه می کند که نماز جمعه را فراموش نکنید و تا می توانید رابطه خود را با خدا نزدیکتر نمائید. سنگر مسجد را حفظ کنید و در آخر سفارش دعای کمیل را می نماید و پاسداری از دست آوردهای انقلاب. گر چه او رفت و به آرزوی بلند پروازانه خود که همانا شهادت بود رسید و به فوز عظی نائل گردید ولی راهش و یادش و پیامش هرگز رفتنی نیست و رهگشای همه انسانهای طالب حق و حقیقت خواهد بود. یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.

منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قم