«حماسه های ناگفته» اسیران از زبان سیدآزادگان (17)؛ پايداري اسرا

خاطره اي كه براي بنده بسيار شيرين و فراموش ناشدني است،‌عرض مي كنم:

دشمن،‌ در روزهاي پاياني اسارت،‌ يكي از برادران اسيرمان،‌كه از اهالي تهران و جوان و متعهد و شايسته اي بود را در اردوگاه 18 تكريت به شهادت رسانده بود.[1] ما را به همان اردوگاه بردند. همهْ‌ براردان اسير ما در آن اردوگاه به پشتيباني از رهبر معظم انقلاب در مقابل عراقيها شعار مي دادند و از آن برادر شهيد به عظمت ياد مي كردند و فرياد مي زدند." راهت ادامه دارد و با مشتهاي گره كرده پايداري خودشان را اعلام مي كردند.

تعداد زيادي از مأموران عراقي در پشت سيم خاردار به زانو نشسته ،‌ آماده بودند تا شليك كنند.

بنده با چشم ديدم و با گوش شنيدم كه افسران بعثي پشت سر سربازهايي كه به زانو نشسته بودند،‌ راه مي رفتند و گفتند:" دست به روي ماشه نبريد!‌حق هيچ گونه تيراندازي نداريد؛‌زيرا اينها از كشته شدن در راه هدفشان استقبال مي كنند و كشته شدن را افتخار مي دانند".