نامه احمد متوسليان براي بازگشت به ايران

سردار رضا نامي از همرزمان و همراهان جاويد الاثر حاج احمد متوسليان در كردستان، خوزستان و لبنان در گفت وگو با ايسنا، با اشاره به دليل حضور «قواي محمد(ص)» در لبنان و سوريه در آن زمان، چگونگي ربايش اين فرمانده ايراني و اقداماتي كه براي آزادسازي وي چه در بعد نظامي و چه اقدامات ديپلماتيك از سوي مقامات داخلي ايران و لبناني انجام شده است توضيح داد:پس از پيروزي رزمندگان ايراني در عمليات «الي بيت المقدس»(فتح خرمشهر) و دستاوردهايي كه اين عمليات براي كشورمان در رابطه با اثبات برتري سياسيت و نظامي در سطح منطقه و جهان رقم زد،رژيم صهيونيستي مواضع خود را در خطر ديد. به همين خاطر حمله نظامي به مناطق مختلف فلسطين و لبنان را در دستور كار خود قرار داد تا در اين اقدام بتواند از مواضع خود دفاع كند. در حقيقت اين رفتار رژيم صهيونيستي از آن جا نشات مي گرفت كه در اقدامي پيشگيرانه مانع متزلزل شدن مواضع خود بشود.

به دنبال اين حمله نظامي ارتش اسرائيل به مناطق مختلف لبنان و فلسطين، با موافقت شوراي عالي دفاع، بخشي از رزمندگان «لشكر 27 محمد رسول الله (ص)»كه آن زمان تيپ بود همراه با بخشي از «تيپ 58 تكاور ذوالفقار ارتش»، قواي محمد(ص) را تشكيل دادند و به فرماندهي حاج احمد متوسليان، روز 21 خرداد 1361 با يك فروند هواپيماي «بوئينگ 747» نيروي هوايي ارتش جمهوري اسلامي ايران به دمشق رفتند تا از آنجا به لبنان اعزام شوند و دشمن صهيونيستي را از آنجا بيرون كنند. هرچند به دليل ناهماهنگي هاي داخل كشورسوريه،همكاري نكردن فرماندهان وقت اين كشور و ملاحظات سياسي آن زمان، قواي محمد(ص) دست به اقدامي نزد اما نتيجه حضور آنها باعث شد تا «حزب الله» لبنان شكل بهتري به خود بگيرد و نيروهاي جوان لبناني زير نظر رزمندگان زيرك و جنگاور ايراني آموزش نظامي ببينند.

راهكار پاياني حاج احمد در تصميم گيري براي حضور سوريه و لبنان و اقدام نظامي عليه اسرائيل اين بود كه در قالب نامه اي، گزارشي را از وضعيت موجود به نگارش درآورد و آن را خدمت امام خميني(ره) ارسال كند تا كسب تكليف كرده باشد. پس از ارسال نامه تصميم براين شد تا نيروها به كشور بازگردند. در پي آن قرار شد«قواي محمد(ص)» در دو مرحله به كشور بيايند. فرماندهي گروه نخست را شهيد حاج محمد ابراهيم همت برعهده داشت و گروه ديگر هم تحت فرماندهي حاج احمد متوسليان بودند.

در آخرين روزهاي حضور رزمندگان ايراني در سوريه و لبنان، اسرائيل دست به فعاليت هاي گسترده نظامي زد. اينگونه پيش بيني مي شد كه به بيروت حمله مي كنند. در پي همين، «حاج احمد متوسليان»(وابسته نظامي) به همراه «تقي رستگارمقدم» (كارمند)،«كاظم اخوان»(خبرنگار و عكاس) و «سيد محسن موسوي»(كاردار) به بيروت رفتند تا در صورتي كه مدارك يا اسناد خاصي از آنها در بيروت باقي مانده است همراه خود بياورند يا امحا كنند. اما از آن جايي كه از يك جاده فرعي در «برباره» به سمت بيروت در حركت بودند نيروهاي «فالانژ» آنها را در روز 14 تير ماه سال 61 شناسايي مي كنند و مي ربايند به گونه اي كه تا امروز ديگر خبري از آنها نيست.

آن زمان كه حاج احمد ربوده شد من در اردوگاه «زُبداني» كه ميان مرز سوريه و لبنان قرار دارد بودم. آقاي شمخاني(دبير فعلي شوراي عالي امنيت ملي) به عنوان يكي از اعضاي ارشد نظامي ايران به سوريه آمد. فرماندهاني همچون شهيدان «دستواره»، «حاج همت»، «اكبر حاجي پور» و «علي موحد دانش» تصميم براقدام متقابل گرفته بودند اما با آن موافقت نشد. شهيد دستواره براين كار اصرار داشت، اما متاسفانه با وجود اين كه اين آمادگي را داشتيم شرايط و وضعيت به گونه اي نبود كه اين اقدام عملي شود براي همين تصميم بر راهكارهاي ديپلماتيك در داخل از سوي وزارت امور خارجه ايران و در خارج، از طرف سفارت ايران در لبنان و دستگاه هاي لبناني گرفته شد.

از آن زمان تاكنون موضوع ربايش حاج احمد متوسليان بارها از سوي «سيد حسن نصرالله» به روش هاي گوناگون پيگيري شده است اما اين راهكارها هم نتيجه بخش نبوده است و همواره اخبار ضد و نقيضي درباره سرنوشت حاج احمد منتشر مي شود كه هيچ كدام صحت ندارند.

انتهاي پيام