عباس در بیمارستان تکریت آسمانی شد

به گزارش نوید شاهد لرستان، شهید غریب اسارت «عباس جمالی مهدی آبادی» پنجم فروردين ۱۳۴۳ ، در روستاي قهاب از توابع شهرستان اصفهان چشم به جهان گشود. پدرش حيدر، كارگر شركت راه آهن بود و مادرش خديجه نام داشت. تا پايان دوره متوسطه در رشته انساني درس خواند و ديپلم گرفت. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور يافت. بيست و يکم تير ۱۳۶۷، در شرهاني به اسارت درآمد توسط نيروهاي عراقي به شهادت رسيد. پیکر او مد تها در منطقه بر جا ماند و سال ۱۳۷۲ پس از تفحص، در گلستان شهداي شهرستان زادگاهش به خاك سپرده شد.

محمدصادق طهماسبی که دوران اسارت را در کنار این شهید عزیز گذرانده، روایت شهادتش را اینگونه بازگو می کند:

سال ۱۳۶۶ بود که به جبهه اعزام شدم. ابتدا به جنوب رفتم و پس از مدتی همراه با سپاه الغدیر راهی غرب شدیم.

سه ماه در کردستان، اطراف سقز، مأموریت داشتیم. بعد از آن به منطقه عملیاتی بیت‌المقدس ۴ رفتیم، همان‌جا بود که به اسارت دشمن درآمدم.

در اردوگاه الرشید، با عباس جمالی مهدی‌آبادی آشنا شدم. او از سپاه اصفهان بود و من از سپاه الغدیر.

عباس نوجوانی آرام، محجوب و باحیا بود. زخمی شده بود و مدتی طولانی بیمار و رنجور در کنار من زندگی می‌کرد.

بیماری گوارشی شدید داشت و دردهایش هر روز بیشتر می‌شد.

ما با هم به بیمارستانی در تکریت منتقل شدیم؛ بیمارستانی که بیشتر شبیه یک اتاق چهاردیواری بود با چند تخت ساده. شرایط بسیار سخت بود و امکانات درمانی ناچیز.

عباس در آنجا، به دلیل از دست دادن آب بدن و ضعف شدید، به شهادت رسید.

نوجوانی درون‌گرا بود، کمتر سخن می‌گفت، اما درد و رنجش را می‌شد در چهره‌اش دید.

آخرین لحظاتش در بیمارستان تکریت گذشت؛ همان‌جا که غربت و اسارت با شهادتش پیوند خورد.

انتهای پیام/