روایتی از شهید آیت‌الله محمدصادق صدوق گلپایگانی بمناسبت هفته بسیج

هفته بسیج، تنها یادآور تشکیل یک نهاد مردمی نیست؛ بلکه یادآور مکتبی است که انسان‌هایی فروتن، مردمی و بی‌ادعا، جان خود را در راه روشنگری و دفاع از حقیقت تقدیم کردند. یکی از چهره‌های درخشان این مکتب، شهید آیت‌الله محمدصادق صدوق گلپایگانی است؛ عالمی که سال‌ها پیش از تولد رسمی بسیج، روح و جوهره‌ی بسیجی بودن را در زندگی خود متجلی کرده بود.

او در مکتب امام خمینی(ره) و آیت‌الله العظمی بروجردی(ره) پرورش یافت و در جوانی به مقام اجتهاد رسید، اما شهرت او نه به واسطه درس و اجتهاد، بلکه به خاطر خدمت بی‌وقفه به مردم بود. روزها در مسند تعلیم و ارشاد، و شب‌ها در قامت یک امدادگر گمنام برای نیازمندان. این همان روحیه‌ای است که امروز در فرهنگ بسیج به عنوان «خدمت مخلصانه» شناخته می‌شود.

شهید صدوق گلپایگانی از نخستین روحانیونی بود که بی‌پروا در برابر ظلم ایستاد، مردم را آگاه کرد، و با اقداماتی شجاعانه همچون مقابله با تیمسار بختیار، (اولین ریس ساواک شاه) راه نهضت را هموار ساخت.
روشنگری‌اش، مردم را امیدوار می‌کرد؛ اخلاصش، دل‌ها را آرام؛ و مقاومتش، چراغ راه مبارزان شد.

سرانجام نیز به‌سبب همین روشنگری، توسط ساواک دستگیر و زیر شکنجه‌های رژیم پهلوی به شهادت رسید؛ و پیکر مطهرش هرگز به خانواده بازگردانده نشد. بی‌نشان ماند، اما اثرگذاری‌اش، پرنشان‌تر از همیشه در تاریخ انقلاب ایستاده است.

امروز که از «هفته بسیج» سخن می‌گوییم، از مردانی چون او سخن می‌گوییم؛ مردانی که پیش از آن‌که نامی از بسیج باشد، بسیجی زندگی می‌کردند: باتقوا، مردمی، شجاع، بی‌ادعا و وقف خدمت.

هفته بسیج فرصتی است برای یادکرد از چنین الگوهایی؛ تا بدانیم روح بسیج در هر دوره‌ای با انسان‌های مخلص زنده مانده است.

سلام و درود خدا بر روح بزرگ شهید آیت‌الله محمدصادق صدوق گلپایگانی مجتهدی که با بی‌نشان شدن، راه را برای حقیقت، پرنشان کرد.