پاسداری که با پروازش آسمان را معنا کرد

به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، در میان مردان مؤمن و دلیر این سرزمین، نام شهید محمدرضا قلعه‌خندابی همچون نغمه‌ای از ایمان و وفاداری طنین‌انداز است؛ مردی که زندگی‌اش را با اخلاص و عشق به خدا معنا کرد و شهادتش را با لبخند پذیرفت.

 

 

محمدرضا در سال ۱۳۴۲ در خانواده‌ای مذهبی و زحمت‌کش در روستای دهنو از توابع شهرستان خنداب دیده به جهان گشود. در کودکی، ساده و صمیمی، و در نوجوانی، آرام و متواضع بود. تحصیلاتش را تا مقطع دوم راهنمایی ادامه داد، اما درس اصلی زندگی‌اش را در مکتب ایمان و انقلاب آموخت. از همان روزهای نخستین پیروزی انقلاب اسلامی، دلبسته سپاه پاسداران شد؛ نهادی که برایش نماد ایمان، صداقت و وفاداری به امام بود.

همسرش از او چنین یاد می‌کند:
«عاشق بچه‌های سپاه بود. می‌گفت بوی عشق می‌دهند. روح و جانش با امام خمینی(ره) پیوند خورده بود. وقتی گفت می‌خواهد به سپاه بپیوندد، دلم لرزید، اما چیزی نگفتم. می‌دانستم او رفتنی است، پرنده‌ای نبود که در قفس بماند. وسعت آسمان را می‌خواست و پروازش را برای خدا.»

محمدرضا با ایمان، صبر و صداقت، زندگی مشترک خود را آغاز کرد. حاصل ازدواجشان دو دختر بود که به گفته همسرش «میوه‌های بهشتی زندگی» بودند. او هم پدری مهربان بود و هم همسری دل‌سوز؛ با وجود حضور مداوم در جبهه، هر بار که به مرخصی می‌آمد، لبخند و امید را برای خانواده به ارمغان می‌آورد و هیچ‌گاه از سختی‌ها و خطرات خط مقدم سخن نمی‌گفت تا دل عزیزانش نلرزد.

او در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خدمت می‌کرد و به‌عنوان پاسدار قرارگاه رمضان، در مأموریت‌های دشوار و عملیات‌های برون‌مرزی شرکت داشت. ۳۴ ماه تمام در جبهه‌های نبرد، شب و روزش را با صدای گلوله و زمزمه دعا درآمیخت.

سرانجام در تاریخ هفتم آبان ۱۳۶۶، در عملیات برون‌مرزی در منطقه رودخانه زاب در سردشت، به آرزوی دیرینه‌اش رسید و به فیض شهادت نائل آمد. پیکر مطهرش هیچ‌گاه به میهن بازنگشت و او در شمار مفقودالاثرهای دفاع مقدس جاودانه شد.

همسرش می‌گوید:
«هیچ مزاری از او نداریم تا بر مزارش گریه کنیم، اما نامش، یادش و ایمانش در خانه‌مان جاری است. هر بار که دخترانمان نام پدر را می‌برند، گویی نسیمی از آرامش در خانه می‌وزد. محمدرضا همیشه زنده است، در دل ما و در آسمان وطنش.»

شهید محمدرضا قلعه‌خندابی، پاسداری مؤمن و عاشق ولایت بود که زندگی را در مسیر عشق به خدا معنا کرد و با پروازی آرام، به سوی جاودانگی رفت. او نه تنها برای خانواده‌اش که برای تمام مردمان این سرزمین، نمادی از ایمان، غیرت و وفاداری به راه حق است.