نبض ایمان در لحظه‌های خون و امید با لباس سپید

به گزارش نوید شاهد آذربایجان شرقی، روز پرستار، تنها روز تجلیل از یک حرفه‌ی شریف نیست؛ روز احترام به دل‌هایی است که در سخت‌ترین لحظات، امید را میان ناله‌های مجروحان تقسیم کردند. در تاریخ این سرزمین، پرستارانِ بسیاری بودند که نه‌تنها مرهم زخم‌ها شدند، بلکه خود جان بر سر پیمان انسانیت نهادند. آنان که در بیمارستان‌های صحرایی و خطوط مقدم جنگ، میان صدای انفجار و بوی باروت، لبخندی آرام‌بخش بر لب داشتند و نوری از ایمان در چشمانشان می‌درخشید.

پرستار شهید، نماد ایثار خاموش است. او نه برای دیده شدن، که برای زنده ماندن دیگران زیست و رفت. هر پانسمانی که بر زخم سربازی بست، چونان شاخه‌ای از درخت ایمان در خاک مقدس وطن کاشت. خونشان در رگ‌های خاک جریان یافت و آرامشی ابدی برای مجروحان دیروز و گواهی جاودان برای نسل امروز شد.

امروز که نام پرستار را با قداست بر زبان می‌آوریم، باید به‌یاد آنان باشیم که پرستاری را از مرزِ شغل گذراندند و به مقام شهادت رساندند. یاد و نامشان در هر بیمارستان، در هر ناله‌ی دعاگونه‌ی بیماران و در هر زمزمه‌ی آرام تسکین جاودانه است. آنها آینه‌ی پاکی‌اند؛ فرشتگانی با دستان خسته و قلب‌هایی سرشار از عشق به خدا و انسان.

روز پرستار، فرصتی است برای نگاهی دوباره به انسان‌هایی که آرامش را معنا کردند؛ کسانی که در لحظه‌های سخت جان و جسم، تسکین و امید را با یک لبخند یا مرهمی کوچک هدیه دادند. پرستار بودن یعنی ایستادن میان درد و درمان، میان اضطراب و ایمان؛ و آن‌گاه که در برهه‌های دشوار تاریخ این سرزمین، ندای دفاع از میهن بلند شد، پرستاران نیز تنها نظاره‌گر نبودند؛ آنان پا به میدان گذاشتند، با همان دستانی که روزی بر پیشانی بیماران عرق می‌زدود، در جبهه‌ها نجات‌بخش جان رزمندگان شدند.

شهیدان پرستار، نشانه‌های زنده‌ی عشق الهی‌اند؛ فرشتگانی زمینی که وظیفه‌شان در لحظه‌ی بحران تمام نمی‌شد. آنان با ایمان و فداکاری، میان آتش و خون، پاسداران روح انسان بودند؛ گاه دوشادوش سربازان، گاه در پناه چادر‌های امداد، و گاه در بیمارستان‌های صحرایی که بوی باروت و دعا را با هم در دل داشتند. هر ضربان تند قلبشان در میان بانگ خمپاره‌ها، حماسه‌ای خاموش بود که تاریخ کمتر روایتش کرده، اما خاک وطن آن را به حافظه‌ی خود سپرده است.

روز پرستار، یادآور این است که ایثار، تنها در خط مقدم جنگ معنا نمی‌شود؛ بلکه در هر لحظه‌ی کمک، هر لبخند مهربان، هر شبی که پرستاری با چشمان خسته بر بالین مجروحی ماند، بخشی از همان روح بزرگ شهیدان را زنده نگه داشته است. این روز، بزرگداشت قلب‌هایی است که برای درد دیگران تپیدند و زندگی را به حرمت انسان معنا کردند.

پرستاران شهید، گل‌های سپید بوستان انقلاب‌اند؛ بی‌صدا شکفتند و عطر ایمانشان در فضای خدمت باقی ماند. امروز نامشان در کنار بزرگ‌ترین قهرمانان این سرزمین می‌درخشد، زیرا آنان نه‌تنها جان بیماران را نجات دادند، بلکه با خون خود مرهمی شدند برای ملت خسته از جنگ و اندوه. یاد و نامشان گرامی، و پرچم ایثارشان همیشه برافراشته باد.

یادداشت از نوری‌زاده، خبرنگار نوید شاهد آذربایجان‌شرقی