شهید بابایی؛ نماد شجاعت و ایمان ایرانی

به گزارش نوید شاهد اصفهان، صبح یکی از روزهای سرد سال ۱۳۵۵، آسمان اصفهان میزبان فرزندی شد که نگاهش به پرواز، فراتر از آسمان بود. عباس بابایی، متولد ۱۴ آذر ۱۳۲۹ در قزوین، همان کودکی که عشق پرواز در دلش شعله می‌کشید، به پایگاه هشتم شکاری اصفهان رسید تا فصل تازه‌ای از زندگی‌اش را آغاز کند. او پیش‌تر پس از گذراندن آموزش‌های اولیه خلبانی در ایران و دوره تکمیلی در آمریکا، به‌عنوان یکی از خلبانان اف-۱۴ انتخاب شده بود. یکی از هم‌دوره‌ای‌هایش در آمریکا بعدها گفت: «در آن محیط غربت، وقتی همه سرگرم بودند، او نماز می‌خواند و دعا می‌کرد. گاهی حس می‌کردم ما تازه‌واردیم و او سال‌هاست به ایمانش پرواز کرده است.»

روح انقلابی در پایگاه هشتم شکاری

ورود بابایی به اصفهان، تنها یک جابه‌جایی نظامی نبود. او در همان سال‌های پیش از انقلاب، در پایگاه هشتم شکاری، هسته‌های انجمن اسلامی را شکل داد و حلقه‌ای از نیروهای متعهد را پرورش داد. این اقدام، که در برابر تهدیدهای ساواک انجام می‌شد، به گفته یکی از هم‌رزمانش «جرأتی می‌خواست که کمتر کسی داشت». رهبر انقلاب سال‌ها بعد درباره این روحیه گفتند: «شهید بابایی یک مؤمن کامل و یک افسر رشید بود؛ اهل معنویت و اهل اقدام.»

فرماندهی مردمی در اصفهان

با آغاز جنگ تحمیلی و فرماندهی پایگاه هشتم شکاری از مرداد ۱۳۶۰، بابایی الگوی تازه‌ای از فرماندهی را به نمایش گذاشت. او نه‌فقط به مدیریت عملیات‌های هوایی پرداخت، بلکه پایگاه را به مرکز خدمت‌رسانی به مردم محروم تبدیل کرد: برق‌رسانی به روستاهای اطراف، ساخت حمام و مدرسه، و حضور مستقیم میان مردم. یکی از روستاییان بعدها گفت: «وقتی فرمانده پایگاه با لباس پرواز به خانه‌های ما می‌آمد، ما فهمیدیم ارتش کنار ماست.»

از آسمان عملیات تا عمق مبارزه

ارتقاء بابایی به معاونت عملیات نیروی هوایی در سال ۱۳۶۲، نقطه‌ای بود که میدان تأثیرش ملی شد. او طراحی عملیات‌های بزرگ، از جمله بیت‌المقدس و والفجر ۸، را هدایت کرد و در بسیاری از مأموریت‌ها شخصاً پرواز کرد. یکی از خلبانان درباره سبک رهبری‌اش گفته است: «او فرمانده‌ای بود که همیشه جلوتر از نیروهایش پرواز می‌کرد؛ حتی وقتی می‌دانست احتمال بازگشتش کم است.»

مبارزات انقلابی فراتر از جنگ

بابایی تنها یک خلبان نبود؛ او یک مبارز انقلابی بود که می‌دانست امنیت کشور فقط با پیروزی نظامی به دست نمی‌آید. در جلسات هماهنگی با نیروهای انقلابی، همواره بر «پیوند ایمان با تخصص» تأکید داشت و می‌گفت: «نیروی هوایی بدون ایمان، پرنده‌ای است که بال‌هایش شکسته است.» این نگاه، به گفته همکارانش، یکی از عوامل پیوند ارتش با مردم پس از انقلاب شد.

پرواز آخر در عید قربان

روز عید قربان ۱۵ مرداد ۱۳۶۶، مأموریتی شناسایی بر فراز عراق برای او به پرواز آخر تبدیل شد. گلوله ضدهوایی به سرش اصابت کرد و همان‌جا به شهادت رسید. هم‌پروازش بعدها روایت کرد: «وقتی به پشت سر نگاه کردم، چهره‌اش آرام بود؛ انگار از این پایان راضی بود.»

میراثی که ادامه دارد

پس از شهادت، نام بابایی بر پایگاه هوایی اصفهان و بزرگراه‌ها و یادمان‌های دیگر نشست. اما آنچه از او به یادگار مانده، فراتر از نام است: الگویی از ایمان، تخصص و مردم‌داری. همسرش در یکی از مصاحبه‌ها گفت: «همیشه می‌گفت خلبان واقعی کسی است که زمین را هم بسازد، نه فقط آسمان را بشکافد.»

انتهای خبر/