از دست دادن هر دو پا، برایش آغاز یک ماجرای تازه بود

به گزارش نوید شاهد گلستان، شهید «مهدی تجر» یکم فروردین ماه ۱۳۴۶، در خان ببین شهری از توابع بخش فندرسک شهرستان رامیان در خانواده‌ای مذهبی دیده به جهان گشود. فضای دینی خانواده باعث علاقه مندی به آئین مقدس اسلام و عمل به احکام عبادی، سیاسی و اجتماعی آن سر لوحه‌ی زندگی مهدی قرار گیرد. وضعیت مالی خانواده مهدی در حد متوسط جامعه بود، اما از نظر اخلاقی و اجتماعی مورد اعتماد و احترام همف اقوام و وابستگان بود. 
وی از ۶ سالگی به یکی از مکتب خانه‌های محل رفت تا قرآن و نماز را فرا گیرد. دوره ابتدایی را در دبستان میرفندرسکی شهرستان رامیان با موفقیت کامل سپری کرد و برای دوره راهنمایی در مدرسه راهنمایی معلم مازندرانی ثبت نام نمود و دوره متوسطه را در دبیرستان دکتر شریعتی با موفقیت کامل و بعنوان دانش آموز ممتاز با کسب مدرک دیپلم به پایان رساند. از نظر اخلاق فردی با تقوی و مخلص بود. شهید در جریان مسائل مربوط به پیروزی انقلاب اسلامی یکی از عناصر فعال و مبارز محله بود و از همان ابتدا نهضت حضرت امام خمینی (ره) در تکثیر اعلامیه و پخش آن‌ها و همچنین رساندن نوار‌های سخنرانی حضرت امام خمینی (ره) و دیگر خطیبان اسلامی به دست مردم محله لحظه‌ای کوتاهی نمی‌کرد. او تشخیص داده بود که انسان باید در مبارزه از مسیر دین اسلام خارج نگردد و ارتباط خودش را با روحانیت در خط امام محکم نماید.

در سال ۱۳۶۵، بعد از گرفتن مدرک دیپلم جهت پاسداری از حریم قرآن و اسلام و میهن اسلامی بصورت داوطلب خود را به حوزه وظیفه جهت خدمت سربازی معرفی نمود که با فراگیری آموزش‌های تخصصی، نظامی و عقدتی به صف رزمندگان لشگر ۸۸ زرهی زاهدان پیوست و با لشکر ۸۸ زاهدان به منطقه عملیاتی سومار اعزام شد. ۱۳ ماه از حضورش در منطقه گذشته بود که در تک شبانه دشمن بر اثر اصابت آر. پی. جی ۷ به شدت مجروح و ۲۴ ساعت در کانال عراقی‌ها افتاده بود. بعد هم اسیر شد و ۳ سال از بهترین روز‌های عمر را در اردوگاه ۱۲ تکریت که یکی از مخوف‌ترین زندان‌های عراق بود سپری کرد، شدت جراحت به حدی زیاد بود که هر دو پای خود را از دست داد. در همان دوران اسارت تصمیم گرفت اگر آزاد شد، معلم شود. شاید اگر هر دو پایش قطع و اسیر نمی‌شد مسیر دیگری را طی می‌کرد، اما در اسارت دچار تحول و با مسئله جانبازی کنار آمد و سرانجام بعد از سال‌ها اسارت و شکنجه در سال ۱۳۶۹، آزاد و به آغوش ایران اسلامی برگشت. بعد از آزادی فراگیری علم و دانش را رها نکرد و با شرکت در آزمون سراسری دانشگاه‌ها در سال ۱۳۷۰ وارد دانشگاه تهران شد و با کسب مدرک کارشناسی در رشته دبیری جامعه شناسی فارغ التحصیل و در آموزش و پروش مشغول تدریس شد. 
از دست دادن هر دو پا، آن هم در ۱۹ سالگی شاید به مثابه چیدن بال‌های پرواز هر انسانی باشد، اما برای مهدی تجر آغاز یک ماجرای تازه بوده است، روحیه بالای وی نشأت گرفته از دوران اسارت وی بوده است. بر اثر شکنجه‌های بعثی‌ها هر دو کلیه خود را از دست داده و ۲۵ سال با کلیه پیوندی زندگی کرد. اما در سال‌هایی که به شغل معلمی مشغول بود حتی یک روز هم تأخیر یا غیبت نداشت و با عشق کارمش را انجام می‌داد. شهید همیشه رابطه دوستانه‌ای با دانش‌آموزان خود برقرار می‌کرد و در عین حال جدیتی را که یک معلم باید داشته باشد، داشت. ایشان هر آنچه می‌دانست تمام و کمال به شاگردانش عرضه می‌کرد و در لابه‌لای صحبت‌هایش خاطراتی از دوران جبهه و اسارتش را تعریف می‌کرد که به شدت برایشان جذاب بود؛ بنابراین همه دانش آموزانش با سرنوشت مهدی تجر آشنا بودند و سبک زندگی و شیوه‌های رفتاری او برایشان یک الگوی تمام عیار بود. او همیشه می‌گفت: به بزرگی و کوچکی کار توجه نکنید، مهم این است که کاری را درست انجام بدهید. معلم ایثارگر و جانباز ۷۰ درصد دوران دفاع مقدس، که سال‌ها با آثار جانبازی دست و پنجه نرم می‌کرد، در چهاردهم فروردین ماه ۱۴۰۴، دار فانی را وداع گفت و به همرزمان شهیدش پیوست.

انتهای پیام/