شهیدی که بدون نشان آماده شد

به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید سیدعلی نظامیان سوم فروردین‌ماه ۱۳۴۴ در شهرستان دامغان به دنیا آمد. پدرش سیدمحمود نام داشت. سیدعلی کودکی آرام بود و نجابت ذاتی را با خود به ارمغان آورده بود. شش سال داشت که به کودکستان رفت و پس از آن دوران ابتدایی را در دبستان شهید محمد منتظری و راهنمایی را در مدرسه آیت‌الله کاشانی گذراند.

تابستان را به کار نقاشی ساختمان می‌پرداخت. بعد از پایان دوره راهنمایی به همراه خواهرش که در تهران زندگی می‌کرد، راهی این شهر شد تا هم کار نقاشی ساختمان را انجام دهد و هم درس بخواند. در تهران نیز در مجالسی که در مسجد محل برگزار می‌شد، شرکت می‌کرد. ساعت‌هایی را هم به خواندن کتاب و کمک در امور خانه می‌گذراند.

با وجود سن پایین، احساس مسئولیت زیادی در مقابل خانواده داشت. وقتی حرف می‌زد، صدایش مثل نوجوانی بود که هنوز نشانه‌هایی از کودکی را می‌شد در آن یافت. بعد از پیروزی انقلاب با تمام وجود مطیع امر ولایت بود. هنگامی که امام خمینی فرمودند: «ارتش بیست میلیونی را تشکیل دهید» در مسجد محل ثبت نام کرد.

تنها کسی که بدون نشان و بی‌حرف آماده شد

در همان زمان در دوره‌های آموزش نظامی شرکت کرد. وقتی به دامغان برگشت، در فعالیت‌های انقلابی مسجد شرکت می‌کرد. شب‌ها به نگهبانی می‌رفت و روزها کار می‌کرد. پس از شروع جنگ سیدعلی که از چند سال قبل روحیه شهادت طلبی و ایثار را در خود پرورش داده بود، می‌خواست خود را در میدان عمل محک بزند. او خود را مشتاق‌تر و آماده‌تر از همه هم‌سالانش می‌دانست.

با اصرار زیاد توانست رضایت خانواده‌اش را جلب کند و به جبهه برود. مقدمات عملیات الى‌بيت‌المقدس فراهم شده بود. شب‌های قبل از عملیات وقتی که بچه‌ها خودشان را آماده می‌کردند و آخرین حرف‌های خود را روی کاغذهای کوچک با عنوان وصیت‌نامه می‌نوشتند، تنها کسی که بدون نشان و بی‌حرف آماده می‌شد، سیدعلی بود. نود و سه روز زندگی در جبهه و دیدن تصویر مکرر شهادت دوستان، نه جای حرف داشت و نه جایی برای گذاشتن نشان.

چند روز بعد از عملیات الی‌بیت‌المقدس، سرانجام پنجم خردادماه ۱۳۶۱ در حالیکه قامت افراشته بود تا آرپی‌جی را آتش کند، مورد اصابت ترکش قرار گرفت و شور شیدایی‌اش با وصل، شیرین شد. پیکر پاکش را در گلزار شهدای فردوس‌رضای دامغان به خاک سپردند.

منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی

مقامی که شهید «نظامیان» در حسرتش بود!، مروری بر خاطرات شهید نظامیان