شهید «محمدرضا شمس آبادی» فرماندهى گردان مهندسى - رزمى جوادالائمه

نویدشاهد: محمّدرضا شمس ‏آبادى، چهارمين فرزند عبدالحميد در فروردين‏ ماه سال 1337 در روستاى شمس‏ آباد بخش ششتمد به دنيا آمد.
 تحصيلات ابتدايى را در روستا و در مدرسه شمس‏ آباد سپرى كرد.  پدر و مادرش - با وجود فشارهاى مالى - او را براى ادامه تحصيل راهى شهر كردند. دوره راهنمايى و متوسطه را به سال 1348 در دبيرستان اسرار شهرستان سبزوار آغاز كرد و در سال 1355 به پايان رساند. در ايّام تعطيل به روستا بازمى‏ گشت و در كارهاى كشاورزى به والدينش كمك مى‏ كرد.
 سالهاى آخر تحصيل او با روزهاى انقلاب مصادف بود. در اين زمان در مراسم شركت مى ‏كرد و اطلاعيّه‏ هايى را از شهر به روستا مى ‏برد و بين مردم روستا توزيع مى‏ كرد. در به ثمر رسيدن نهضت اسلامى از هيچ كوششى دريغ نداشت. پس از گرفتن ديپلم در رشته طبيعى - نظام قديم - به خدمت اعزام شد.
 در سال 1360 به منظور لبيك گفتن به نداى امام امّت مبنى بر آباد كردن ويرانيها، وارد جهاد سازندگى شد. مشكلات خود را به كسى نمى‏ گفت و خودش آنها را حلّ مى ‏كرد، امّا در رفع مشكل ديگران بسيار كوشا بود.
 هميشه  توصيه مى ‏كرد كه توكلّ به خدا داشته باشيد. اگر انسان هميشه با توكلّ به خدا قدم بردارد، هميشه و در همه جا خدا هم با اوست. نسبت به اهل البيت(ع) ارادت خاصّى داشت و مصيبت وارده بر آنان او را بسيار متأثرّ مى‏ كرد. با شنيدن جمله اى درباره شهدا يا اهل ‏البيت(ع) اشك در چشمانش حلقه مى ‏زد.
 در بيست و چهار سالگى با خانم طاهره واحدى پيمان ازدواج بست كه مدّت زندگى مشترك آنها چهار سال و ثمره اين ازدواج سه فرزند بود. جواد در 6 آبان 1362، محمّد در 30 شهريور 1364 و ريحانه در 30 شهريور 1366 - بعد از شهادت پدر - به دنيا آمد.
 در سال 1361 به عنوان مسئول جهاد جوين به فعّاليّت پرداخت، سپس به عنوان مسئول مركز هماهنگى شوراها انتخاب شد. در سال 1362 با رأى اكثر برادران جهاد به عنوان عضو شوراى مركزى جهاد سازندگى سبزوار انتخاب و به كار مشغول شد.
 سرانجام در سال 1364 به آرزوى ديرينه خود رسيد و همراه با تنى چند از برادران جهاد راهى جبهه شد. مدّت حضورش در جبهه پانزده ماه بود16 كه حدود شش ماه در منطقه سومار در خدمت جهاد بود و از تيرماه تا اسفندماه سال 1365 - زمان شهادت - در جبهه جنوب فرماندهى گردان مهندسى - رزمى جوادالائمه را بر عهده داشت.
 هنگام عمليّات به اندازه ‏اى كار مى‏ كرد و فعّال بود كه برخى اوقات تا چهار شبانه‏ روز نمى‏ خوابيد. يكى از همرزمان ايشان - آقاى عمادى‏پور - در اين باره نقل مى‏ كند: «در عمليّات كربلاى 5 - بعد از چند روز عمليّات - يك روز در سنگرى ايستاده بوديم و با هم صحبت مى ‏كرديم. ايشان سرش را به ديوار سنگر تكيه داد. من چند كلمه كه صحبت كردم ديدم كه خوابش برد. صدايش كردم: حاج آقا! گفت: بله. باز مجدد به خواب رفت. از شدّت خستگى سرپا خوابش برده بود.»
 بارها و بارها در صحبتهايش مى گفت: «برادران، ما از خودمان نيستيم. از پدر و مادرمان هم نيستيم. امروز ما از انقلاب و جمهورى اسلامى هستيم كه درگير جنگ است. پس ما فرزندان جنگ هستيم و تا بدان جا كه توان داريم بايد صرف كنيم.»
 آقاى عمادى‏ پور مى ‏گويد: «زمانى كه دستور تشكيل گردانهاى مهندسى‏ رزمى جهاد صادر شد و گردان جواد الائمه در شمال خراسان شهرهاى اسفراين، قوچان، بجنورد، شيروان، نيشابور و سبزوار - تشكيل شد، ايشان به فرماندهى اين گردان منصوب شد و تا زمان شهادت اين مسئوليّت را داشت و از اين تاريخ به بعد مرتّب در جبهه حضور داشت.
 با توّجه به اينكه در جبهه مجروح شده بود، ولى كسى اطّلاع نداشت. ناراحتى چشم او را عذاب مى‏ داد، به او گفتم: براى مداواى چشم خود به پزشك مراجعه كن، ايشان در جواب من گفتند: من بايد بعد از جنگ يك سرويس عمومى انجام دهم. بعداً من متوّجه شدم كه ايشان از ناحيه كمر، پا و معده هم در عذاب بوده، ولى هيچ وقت آنها را ابراز نمى ‏كرده است.»
 همسرش مى ‏گويد: «هر موقع كه از جبهه بر مى ‏گشتند، تدارك سفر بعد را مى ‏ديدند و سفر آخر هم به علّت اينكه مدّت طولانى قرار بود ايشان در منطقه خوزستان به خدمت مشغول باشند، ما هم با فرزندان با ايشان همسفر شديم.»
 شهيد مدّت نُه ماه با همسرش در سوسنگرد سكونت داشت، هر روز صبح به منطقه مى‏ رفت و شب به خانه بر مى ‏گشت.
 گاهى هم به علّت فشار كارى و مسئوليّتى كه داشتند چند شب به خانه نمى ‏آمدند. به علّت بمباران شديد سوسنگرد، خانواده را به شهرستان فرستاد.
 شهيد هميشه وضو داشت و هنگامى كه يكى از برادران در پشت خط سؤال مى‏ كرد كه ديگر اينجا چرا؟ در جواب مى‏گفت: «آدم هميشه بايد آماده باشد و اين آمادگى نه در حرف كه در عمل شخص متجلّى است.»
 محمّدرضا شمس ‏آبادى در 10 اسفند 1365 در عمليّات كربلاى 5 در منطقه شلمچه بر اثر اصابت گلوله به ناحيه سر به مقام رفيع شهادت نايل آمد.
 پيكر شهيد بعد از حمل به زادگاهش - براساس وصيّت ايشان - در بهشت شهداى سبزوار به خاك سپرده شد.
 شهيد شمس‏ آبادى در فرازى از وصيّت ‏نامه ‏اش آورده است: «خدايا! شكر مى ‏كنم ترا بى‏ حدّ كه من در عصرى قرار گرفتم كه اسلام - اين دين هميشه زنده و حياتبخش - دوباره جان گرفت و امروز احكام اسلام و قرآن پياده مى ‏شود.
 زندگى رنگ معنوّيت پيدا كرده، لذّات و خوشيهاى ظاهرى دنيا جايش را به لذّات و خوشيهاى معنوى داده و خطّ بطلان بر ارزشهاى دروغين نقش بسته در ذهنمان از نظامِ قبل كشيده.»

منبع: فرهنگنامه جاودانه های تاریخ/ زندگینامه فرماندهان شهید استان خراسان