شكل گيري نخستين سيستم درمان مصدومين شيميايي در اهواز

با توجه به اينكه سيستم درماني عادي جنگ امكان قبول مصدومين شيميايي را نداشت، لذا يك شبكه درمان مصدومين شيميايي، توسط بهداري رزمي، به طور مجزا از مجروحين عادي، از اورژانسهاي خطوط مقدم تا نقاهتگاه هاي پشت جبهه ايجاد گرديد.
نيازهاي پزشكي اين مجموعه را غالباً دانشجويان بهياري، پرستاري و پزشكي تامين مي كردند. علي رغم اينكه بسياري از دانشجويان در نخستين سالهاي تحصيل بودند ولي در محيط نسبتاً آلوده اورژانس ها با تحمل مسموميت ناشي از تماس با بعضي بيماران وخيم، به نجات بسياري از مصدومين شيميايي كمك نمودند و مسلماً با استفاده از سيستم پزشكي كلاسيك، انجام چنين كاري امكان نداشت.
با لطف خدا و همكاري مسئولان دانشگاه تهران توانستيم در زمان مناسب و پيش از هر عملياتي در برنامه هاي آموزشي قبل از عمليات حضور داشته باشيم .
پس از شروع عمليات خيبر تا چند روز حادثه شيميايي نداشتيم كه اين زمان فرصتي براي آموزش و برنامه ريزي دانشجوياني بود كه با ما همكاري مي كردند.
 آنها را به 4 گروه تقسيم كرديم، يك گروه در آبادان و يك گروه در خرمشهر، با داروها و امكانات ضروري استقرار يافتند. گروه سوم در استاديوم تختي كه قرار بود به عنوان نقاهتگاه استفاده شود مستقر شدند.
خودم به همراه گروه چهارم به ريكاوري بيمارستان صحرايي خاتم الانبياء كه در منطقه جفير احداث شده بود، رفتم و با آغاز عمليات مراقبت از مجروحين  شيميايي را عهده دار شدم.
در آن زمان هنوز اورژانس و امكانات ويژه مصدومين شيميايي به طور گسترده ايجاد نشده بود و ما نيز تصويري از چگونگي حمله شيميايي آينده عراق در ذهن نداشتيم فقط اضطراب شديدي در روزهايي كه هنوز حمله شيميايي صورت نگرفته بود بر ما حاكم بود. لذا هم به منظور انجام فعاليت پزشكي و هم حضور در منطقه جنگي در بيمارستان صحرايي و مناطق اطراف آن فعاليت مي كرديم.
متاسفانه در همين روزها شاهد شهادت پزشك پرتلاش و دوست عزيزمان دكتر محمدعلي رهنمون كه رياست بيمارستان صحرايي را نيز به عهده داشت بوديم.

منبع: جنگ شيميايي عراق و تجارب پزشكي آن، دكتر عباس فروتن، صفحه 100.