گفت وگو با همسر شهيد لبافي نژاد؛ گفتم «رفيق نيمه راه شدي!»
پنجشنبه, ۲۶ دی ۱۳۹۲ ساعت ۰۰:۰۰
نويد شاهد: به مرتضي گفتم «خيلي عجيب شدي، خوش به سعادت شما، ما رو تنها گذاشتي، رفيق نيمه راه شدي، من دوست نداشتم اين طور بشود، بايد با هم مي رفتيم او مرا دلداري داد و گفت: «زندگي دنيا مي گذرد و بالأخره يك روزي همه آدم ها از هم جدا مي شوند؛ زندگي، ماندني نيست»
پروين سليحي همسر شهيد دكتر مرتصي لبافي نژاد از جمله زناني است كه همگام با همسرش براي رسيدن به آرمان هاي امام خميني(ره) عشق پاكش را نثار درخت انقلاب كرد تا بر روي يكي از يرگ هاي اين درخت تنومند، نام خود و همسرش را به يادگار بنويسد.
وي در خصوص خاطرات مبارزات انقلابي همراه با همسرش بيان كرد: در سال 51 زماني كه 16 سال داشتم با دكتر مرتضي لبافي نژاد ازدواج كردم؛ در آن دوره، وي از مبارزان فعال، مذهبي، معتقد، پيرو ولايت و رهبري حضرت امام خميني(ره) بود.
سليحي گفت: مدت زندگي مشتركمان كمتر از 2 سال بود اما ارتباط عاطفي عميقي بين ما به وجود آمد و يكديگر را عاشقانه دوست داشتيم؛ هر دو بسيار خوشحال بوديم از اينكه يكديگر را درك مي كنيم، از مشاهده عبادت و بندگي مرتضي لذت مي بردم كه چقدر زيبا خدا را بندگي مي كند و همين امر زندگي با او را برايم شيرين و آرامبخش كرده بود؛ معتقدم افرادي كه مخلصانه بندگي خدا را مي كنند آرامش وجودشان را به محيط اطراف منتقل مي كنند؛ به دليل فعاليت هاي مبارزاتي، بعد از 2 سال زندگي مشترك، بسته بندي جهيزيه خود را در حد نيازهاي اوليه باز كردم.
وي ادامه داد: همسرم فردي عاطفي و تحصيل كرده و جزء 3 نفر برتر رشته پزشكي بود و به همين دليل از سوي دولت براي ادامه تحصيل در آمريكا بورسيه شده بود؛ امام خميني (ره) در نجف بودند، همسرم تصميم گرفت براي پذيرش بورسيه و سفر به آمريكا با امام خميني (ره) مشورت كند و در نامه اي كه به خدمت امام خميني (ره) فرستاد، شرايط خود را توضيح داد و نظرشان را در خصوص ادامه تحصيل در خارج از كشور جويا شد؛ امام (ره) در پاسخ فرمودند: شما مخير هستيد؛ همسرم خيلي خوشحال شد كه امام خميني (ره) اختيار را به خودش واگذار كرده است.
همسر شهيد لبافي نژاد بيان كرد: اينطور نبود كه مرتضي مثلاً بگويد امام خميني(ره) مرا از رفتن به آمريكا منع نكردند، در اينجا هم كه بايد با سختي زندگي كرد، پس بهتر است بورسيه را بپذيرم، او فردي نبود كه به زندي عادي تن دهد و با خوشحالي و رضايت تمام ماندن در كشور را انتخاب كرد زيرا عقيده داشت تا زماني كه اوضاع مملكت بدين شكل است، در صورت كسب تحصيلات عاليه، بايد در ايران براي چه كسي كار كنم؟ همسرم مي گفت وقتي اصل و اساس كشورمان خراب است، وظيفه داريم اين حاكميت را سرنگون كنيم چرا كه با اين مسئولان نمي شود، كار كرد.
وي اضافه كرد: شهيد مرتضي لبافي نژاد تحت تأثير عنايات امام خميني (ره)، فعاليت هاي سياسي خود را از سال 42 در حالي كه دانشجوي پزشكي بود، به همراه تعدادي از دانشجويان آغاز كرد و براي حمايت از حضرت امام خميني (ره) در تظاهرات آن زمان شركت مي كرد؛ شركت در تظاهرات و راهپيمايي در آن برهه زماني از منظر حاكميت، خطرناك محسوب مي شد و بدون ترديد هر كسي كه در اين راه شناسايي و دستگير مي شد را شكنجه مي كردند و كساني كه در اين عرصه مي آمدند، جانشان بر كف دستانشان بود.
سليحي عنوان كرد: همسرم هميشه در منزل با لباس بيرون حضور داشت، يك بار وقتي علتش را جويا شدم، گفت مي خواهم اگر آمدند مرا دستگير كنند، بدانند كه هميشه آماده هستم هر بار كه زنگ خانه ما به صدا در مي آمد، احتمال مي داديم كه ساواك باشد و هر يك روزي كه مي گذشت، خدا را شكر مي كرديم كه آن روز هم به خير گذشت.
وي اظهار داشت: همسرم روحيه مبارزاتي داشت و بسيار مصمم بود و با اراده اي قوي و عزم فراوان وارد عرصه مبارزه شده بود كه من توفيق آشنايي و ازدواج با وي را پيدا كردم؛ من نيز علاقه مند بودم به عنوان يك مسلمان به تكليف خود عمل كنم؛ هرچند سنم كم بود اما هميشه در پي اين بودم كه بتوانم تكليف خود را در هر زماني به خوبي تشخيص دهم و به آن عمل كنم؛ به همين دليل توفيق همكاري و همراهي با شهيد لبافي نژاد و ديگر فعالان اين عرصه را پيدا كردم.
اين زن مبارز افزود: در آن زمان خفقان در جامعه و حاكميت ديكتاتوري، رعب و وحشت بسياري در بين مردم ايجاد كرده بود؛ رژيم ديكتاتور حاكم از تمام امكانات، تجهيزات و نيروهاي امنيتي براي حفظ حاكميت خود كمك مي گرفت و البته از حمايت علني آمريكا و انگليس به صورت علني نيز نبايد غافل شد؛ بيشتر مستشاران آمريكايي در ايران، زندگي، خط مشي و مسير حاكميت ايران را تعيين مي كردند و در واقع مهره هاي اصلي نظام بودند و شاه و ايادي اش هم مثل نوكر دست بسته، تحت فرمان آنها بودند؛ مبارازن و فعالان آن زمان تصور نمي كردند در آينده اي نزديك، تحولي عظيم در مردم، كشور و انقلاب ايجاد شود كه به پيروزي و تشكيل انقلاب اسلامي بينجامد و در حقيقت چنبن پيروزي، معجزه خداوند بود.
سليحي ادامه داد: بسياري از بستگان و آشنايان، ما را از انجام فعاليت و مبارزه منع مي كردند و به خصوص به همسرم مي گفتند اين مبارزه، مبارزه فيل و فنجان است، شما با اين امكانات و تعداد كم با چه عقل و منطقي مي خواهيد در مقابل ابرقدرتي كه قدرت هاي ديگر پشتش هستند، مبارزه كنيد؟ درست است كه خويشاوندان ما با رژيم شاهنشاهي مخالف بودند اما با حسابي سرانگشتي، اين معادله را ناهمگون مي ديدند و اعتقاد داشتند مبارزه با دست خالي و بدون تجهيزات براي رسيدن به آزادي، خودكشي است.
وي عنوان كرد: من و همسرم با ذوق و اشتياق فراوان، هر دو در پي مبارزه عليه رژيم ستمشاهي بوديم و زندگي مان، شكلي طبيعي داشت؛ از اين جهت اطرافيان فكر مي كردند ما زندگي عادي خود را مي گذرانيم و كسي نمي دانست كه در بطن اين زندگي چه مي گذرد.
* سرآغازي براي جدايي
همسر شهيد لبافي نژاد اظهار داشت: مدتي بود كه ساواك به فعاليت هايمان مشكوك شده بود و به همين دليل از تهران به تبريز رفتيم و آنجا را براي سكونت انتخاب كرديم، ساواك در تعقيب ما به خصوص همسرم بود، فعاليت هاي همسرم سطح بسيار متفاوتي داشت و من به دليل مسائل امنيتي از تمام فعاليت هاي او اطلاع نداشتم؛ در حقيقت لذت مبارزات انقلابي، سراسر زندگي مان را فرا گرفته بود.
وي افزود: مرتضي در يكي از درمانگاه هاي تبريز به طبابت مشغول شد و هر روز ساعت 2 خود را به منزل مي رساند؛ فشارها و تهديدات ساواك هر روز بيشتر مي شد، به همين دليل مرتضي با من قرار گذاشت و گفت اگر روزي بر طبق روال معمول سر ساعت 2 به منزل نيامدم، بدان كه براي من اتفاقي افتاده است.
سليحي با بيان اينكه كارها و فعاليت هايمان بسيار دقيق انجام مي شد، ادامه داد: يك روز منتظر بودم تا همسرم از درمانگاه به منزل برگردد؛ ساعت 2 بعد از ظهر شد و ديدم همسرم به منزل بازنگشت؛ با خود گفتم بايد 5 تا 6 دقيقه ديگر نيز صبر كنم؛ وقتي ايشان نيامد، مطمئن شدم اتفاقي برايش افتاده است؛ غافل از اينكه ساواك چند نفر از افرادي كه با ما فعاليت مي كردند را دستگير كرده و آنها نتوانسته بودند شكنجه را تحمل كنند و تسليم ساواك شده و ما را نيز به ساواك معرفي كردند.
وي با بيان اينكه در منزل مان، خانه اي مخفي داشتيم كه كسي از آن مطلع نبود، گفت: ما در 2 خانه زندگي مي كرديم؛ خانه اي كه محل زندگي عادي ما محسوب مي شد و خانه ديگري كه وسايل مربوط به كارهاي مبارزاتي مثل اسلحه و ماشين تايپ در آنجا نگهداري مي شد؛ در تبريز آشنايي نداشتيم و نگران پسر يك ساله ام نيز بودم كه دست ساواك نيفتد؛ بايد با عجله منزلمان در تبريز را ترك مي كردم و به همين دليل نتوانستم با خودم وسيله اي بردارم.
اين زن مبارز افزود: پسرم را آماده كردم و به داروخانه محل رفتم، مقداري از وسايل مورد نياز را تهيه كرده و براي گرفتن بليط به ترمينال رفتم و توانستم براي ساعت 8 شب به مقصد تهران بليط تهيه كنم؛ زمان زيادي تا حركت اتوبوس مانده بود و به همين دليل محبور شدم تا 8 شب در خيابان ها راه بروم تا وقت بگذرد؛ ساعت 8 شب سوار ماشين شده و به سمت تهران آمدم و به منزل يكي از بستگان دور رفتم، نمي توانستم به منزل پدر شوهرم بروم چرا كه وقتي روز قبل با آنها تماس گرفتم، از نوع صحبت هاي مادر شوهرم متوجه شدم ساواك در خانه شان است و آنجا براي رفتن ما امن نبود.
وي اضافه كرد: حدود 9 صبح بود كه به تهران رسيديم و هنوز 5 دقيقه از رسيدن ما به خانه اقوام نمي گذشت كه 8 نفر از نيروهاي ساواك وارد خانه شدند و با وضع فجيعي به دستان من دستبند زدند و مرا بردند؛ در آن لحظه پسرم خيلي ناآرامي مي كرد چون با فاميل و بستگان نا مأنوس بود؛ همان طور كه پسرم دستش را پشت گردنم قفل كرده بود، نيروهاي ساواك با وضع فجيعي او را از من جدا كردند و مرا به كميته شهرباني بردند.
سليحي افزود: بعد از انتقال متوجه شدم، مي خواهند ترتيب ديداري با همسرم را بدهند؛ مرا به اتاقي كه ظاهراً درمانگاه كميته شهرباني بود، بردند؛ همسرم در حالي كه قسمت هايي از بدن و دستش باند پيچي شده بود و تقريباً نيمه برهنه، روي تخت دراز كشيده بود؛ بعدها متوجه شدم در اين 24 ساعت طبق يكي از شكنجه هاي مرسوم ساواك، همسرم را شكنجه داده بودند؛ در اين نوع شكنجه، استخوان دست را از ناحيه آرنج جدا مي كردند و سپس آن را گچ مي گرفتند و بعد از اينكه مقداري جوش مي خورد، دوباره اين كار را تكرار مي كردند.
*ساواك براي گرفتن اعتراف از مرتضي به حجابم تعرض كرد
وي بيان كرد: دكتر، روحيه بسيار خوبي داشت، ساواكي ها فكر مي كردند با اين ملاقات روحيه من و همسرم را ضعيف مي كنند و به او گفتند همسرت را دستگير كرديم و هر بلايي بخواهيم سرش مي آوريم و چون مي دانستند مرتضي فردي مذهبي است، لباسي كه بر روي سرم انداخته بودم تا موهايم را بپوشاند، از سرم كشيدند، همسرم نسبت به اين مسائل حساس بود؛ اين جلسه براي من و همسرم بسيار مفيد بود و در اين ملاقات با روحيه خوبي كه از او ديدم، آرامش و انرژي زيادي گرفتم و در اين ديدار 3 دقيقه اي متوجه شدم كه چه اطلاعاتي لو رفته است.
* اگر مرتضي اطلاعات را به من نمي داد شكنجه هاي بسيار سختي در انتظارم بود
همسر شهيد لبافي نژاد افرود: در زمان بازجويي، داشتن اين اطلاعات برايم خيلي مفيد بود؛ همسرم به نحوي اطلاعات لو رفته را به من فهماند چرا كه وي نيز به حد كافي متوجه اطلاعات فاش شده در دستگاه ساواك شده بود؛ اگر اين ملاقات صورت نمي گرفت و قرار بر اين بود كه من همه چيز را كتمان كنم، شكنجه هاي بسيار سختي در انتظارم بود؛ نيروهاي ساواك اين جلسه را ترتيب دادند تا با تهديد، روحيه ما را تضعيف كنند كه به لطف خدا به نفع ما تمام شد.
*حكم اعدام مرتضي تأييد شد
وي عنوان كرد: بعد از اين ملاقات، من و همسرم دو بار ديگر با هم ديدار داشتيم و در آخرين ديدار كه به نوعي جلسه خداحافظي بود، به من گفت كه بر اساس حكم دادگاه دوم، اعدامش تأييد شده و شاه ملعون تا 10 روز ديگر دستور اجراي حكم را مي دهد و ترديدي براي عدم اجراي حكم نبود مگر يك معجزه.
اين زن مبارز افزود: حكم اعدام همسرم تأييد شد و در ملاقاتي كه با هم داشتيم نور بهشت را در صورتش ديدم؛ با اينكه خيلي لاغر و نحيف شده بود ولي در صورتش چنان نورانيتي داشت كه نمي توانستم به چهره اش نگاه كنم.
* به همسرم گفتم رفيق نيمه راه شدي
وي در خصوص لحظات آخرين ديدار خود با همسرش اظهار داشت: به مرتضي گفتم خيلي عجيب شدي، خوش به سعادت شما، ما رو تنها گذاشتي، رفيق نيمه راه شدي، من دوست نداشتم اين طور بشود، بايد با هم مي رفتيم او مرا دلداري داد و گفت زندگي دنيا مي گذرد و بالأخره يك روزي همه آدم ها از هم جدا مي شوند؛ زندگي، ماندني نيست.
سليحي عنوان داشت: جلسه خيلي زيبايي بود و به لطف خدا سخناني بر زبانم جاري شد، به او گفتم از حالا نور بهشت را در صورتت مي بينم، خوش به سعادتت كه با موفقيت، اين مسير را طي كردي چرا كه بسياري افراد بودند كه مبارزه كردند و در لحظات آخر نتوانستند دوام بياورند و در دام گروه هاي انحرافي افتادند يا با ساواك همكاري كردند.
* از خدا بخواه من هم به شهدا ملحق شوم
همسر شهيد لبافي نژاد ادامه داد: به همسرم گفتم الحمدلله، اعدام همان پيروزي است كه نصيبت شده و توانستي اين مراحل را با موفقيت طي كني همسرم به من گفت وقتي پاي چوبه دار بروم، سرم را در برابر خداوند با افتخار بلند مي كنم؛ به دليل اينكه هميشه كاري را انجام دادم كه فكر مي كردم درست بوده و خدا نيز از آن راضي است.
وي اضافه كرد: به مرتضي گفتم از تو خواهشي دارم زيرا مي دانم در شرايطي هستي كه دعايت مستجاب مي شود؛ فقط از خدا بخواه من هم توفيق ادامه راه شما را داشته باشم و بتوانم به شهدا ملحق شوم اين صحنه بسيار زيبا و عارفانه بود و كلمات نمي توانست حق مطلب را براي خداحافظي طولاني ما ادا كند.
*حكم اعدامم به ابد و سپس به 2 سال زندان تبديل شد
اين زن مبارز اضافه كرد: همسرم مرتضي لبافي نژاد در سال 54 به شهادت رسيد، سازمان اطلاعات و امنيت رژيم شاه براي من هم حكم اعدام در نظر گرفته بود كه به دليل كم بودن سنم به حبس ابد و سپس 2 سال زندان تبديل شد؛ آن زمان كه همسرم از حكمم آگاه نبود به من مي گفت بايد خودت را آماده كني حداقل 20 تا 30 سال در زندان باشي البته به پيروزي انقلاب اسلامي اميدوار بوديم چرا كه اين حرف خداوند است كه نصرت، خودش را به كساني كه در جبهه حق باشند و با اعتقاد و اخلاص كار كنند، مي رساند؛ هر چند كه تعداد آنها اندك باشد چرا كه وعده الهي در هر حال تحقق پيدا مي كند.
نظر شما
