اشک های مادرم...

نویدشاهدالبرز:

شهيد «احمد عليپور يزدي» در سال 1343، در شهر «يزد» و در يك خانواده مذهبي چشم به جهان گشود. وي دوران كودكي را در سايه پرمهر و محبت پدر و مادري مؤمن و متدين و مهربان گذراند. در سنين 7 سالگي وارد مقطع دبستان شد و تحصيلات خود را تا سال دوم راهنمايي ادامه داد.

با شروع انقلاب شكوهمند ايران وي كه در آن زمان 14 سال داشت، فعاليت خود را آغاز كرد. وي در تظاهرات شركت مي‌كرد و پخش اعلاميه و نصب پوستر و آگهي فعاليت بي‌نظير داشت و سپس به عضويت بسيج درآمد.

با شروع جنگ تحميلي ايران و عراق از طريق بسيج سپاه پاسداران دوره آموزشي مقدماتي را گذراند و سپس بعد از مدتي عازم جبهه شد. وي 2 بار به جبهه رفت. بار اول به انديمشك رفت و بار دوم به خط مقدم رفت. سرانجام پس از تلاشهاي فراوان براي سرنگوني دشمن از مرز اسلامي ايران در تاريخ اول آبان ماه 1361، در منطقه «سومار» و در «عمليات مسلم بن عقيل» به درجه عظماء شهادت نايل گرديد و در «چیذر»بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد.

شهید گرانقدر در وصیت نامه خود چنین می نگارد:

بسم رب الشهدا

زنده رانخوانند که مرگ ازپی اوست

بلکه زنده است شهیدی که حیاتش زقفاست

تودراول سروجان باختی اندرره عشق

تا بدانند خلایق که فنا شرط بقاست

بارخدایا مرا حتی یک لحظه به خودم وا مگذار

به نام الله یاری دهنده خون پاک شهیدان و یاری دهنده رزمندگان اسلام دراول خطاب به مادر و برادر بزرگم که از آنها می خواهم که هیچ موقع دعا به جان امام را فراموش نکنید و همیشه به سخنان امام گوش به فرمان باشید زیرا اوست که این ملت را اززیر ظلمت و گناه بیرون کشید و ما را دوباره به راه مستقیم و راه الله کشاند و جوانان رابا سخنان مبارکشان به الله نزدیک کرد و راه حسین را به ما روشن ساخت .

مادر جان! من از تو می خواهم که موقع شهادت من دانه اشکی نریزی هر آنچه من می دانم که اشکی باقی نمانده که بخواهی بریزی. مادر جان! بدان که شهیدان هیچ وقت نمرده اند بلکه آنها زنده اند و درنزد خدا روزی می خورند و هیچ ناراحت من مباشید دیگر چیزی برای گفتن ندارم ولیکن دوست دارم هیچ موقع بچه های محل مرا ازیاد مبرند .

                                  «احمد علی پوریزدی»

منبع: پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری