مردم یاری
مردم یاری
آن روز عملیات جانانه ای انجام داده و نیروهای عراقی را در اطراف ایلام تار و مار کرده بودیم. من به عنوان خلبان رسکیو پرواز می کردم که ناگهان شهید احمد کشوری اعلام وضعیت اضطراری نموده و در نقطه ای فرود آمد. بلافاصله خود را به محل فرود رساندم ، ولی قبل از آنکه به زمین بنشینم، احمد اعلام کرد که دچار نقص فنی شده و بهتر است من بروم و یک تیم فنی با خود بیاورم.
بلافاصله در آسمان دور زدم و خود را به پایگاه کرمانشاه رسانده و دقایقی بعد با تیم فنی به محل فرود اضطراری هلیکوپتر احمد کشوری آمدم.
وقتی به بالای سر هلیکوپتر احمد رسیدم، متوجه شدم که تعدادی دور هلیکوپتر جمع شده اند. اول از تجمع آنها ترسیدم و خواستم مسایل ایمنی را رعایت کنم که ناگهان صدای احمد در بی سیم پیچید و از ما خواست که با خیال راحت در کنار آنها به زمین بنشینم.
بلافاصله در نقطه ای که خطری متوجه مردم نشود، فرود آمدم و تیم فنی هم پیاده شد . من هم هلیکوپتر را خاموش کرده و به طرف هلیکوپتر احمد و مردمی که دور او حلقه زده بودند. رفتم.
با دیدن لباس های محلی – کردی – مردم فهمیدم که آنها ساکنین منطقه هستند و از روستای ارکواز آمده اند. هنوز سلام و علیک ما با مردم تمام نشده بود که اهالی روستا به هر یک از ما یک ظرف غذا دادند . آب و نمک آن غذاها با عشق به میهن اسلامی عجین شده بود و همین امر باعث می شد که خیلی لذیذ به نظر برسد. از یکی از روستاییان پرسیدم : شما چطور فهمیدید که هلیکوپتر ما این جا نشسته و خراب شده است؟ او در حالی که لبخندی می زد ، گفت: شما هر وقت از روی سر ما پرواز می کنید و به منطقه می روید، ما تعداد هلیکوپترها را می شماریم و امروز که متوجه شدیم یکی از آنها مراجعت نکرده ، تصمیم گرفتیم با پای پیاده تا خط اول بیایم و در صورت نیاز خلبان به او کمک کنیم.
با شنیدن این حرف، در حالی که اشک شوق می ریختیم ، گفتم:
با داشتن مردمی به این خوبی و با تعهد ، حتماً دشمن را از خاک میهن اسلامی بیرون خواهیم کرد.
