حمله به پایگاه هوایی

دستش را گرفتم و آرام فشردمش. نبضش به تندی می‌زد و نفس گرمش به صورتم می‌خورد. حرفی نداشتم تا بزنم و آرامش کنم. سکوت کردم.
ـ ولی مطمئن باش من این کار را نمی‌کنم!
و از جایش بلند شد و از من خداحافظی کرد.
مسئله‌ی پیچیده‌ای بود. به هرحال او یک افسر بود و تحت امر مقامات بالادست!
فردا شب او را در صف اول نمازگزاران دیدم. بشاش بود و سرحال. فکر می‌کردم که احتمالاً دستور حمله به مردم تبریز لغو شده است.
ولی گفت: نه حاج آقا! دستور همان است!
با تعجب به چهره‌ی خندانش نگاه کردم. پس چه چیز احمد را بر خلاف شب پیش، خوشحال کرده بود؟ فضا خلوت‌تر شد، سر پیش آورد و به آرامی و دقت گفت: من فکرهامو کردم!... اگر مجبور به پرواز شوم به جای مردم مؤمن تبریز، پایگاه هوایی و دیگر مراکز نظامی آن شهر را هدف قرار می‌دهم و بعد از آن، خود را به میان مردم انقلابی شهر می‌رسانم!
گفتم: پس خانواده‌ات؟!
ـ هرچند که نگران خانواده‌ام هستم، ولی آنها را در یکی از خانه‌های خارج از پایگاه اسکان داده‌ام که نشانی‌اش را به شما می‌دهم تا اگر برایم اتفاقی افتاد، آنها را از مهلکه نجات دهید!
من هم قبول کردم. هرچند بالاخره به خاطر بالا گرفتن قضیه‌ی انقلاب، آن مأموریت هرگز اتفاق نیفتاد!

منبع: خانه‌ای کوچک با گردسوزی روشن، صفحه 55