من به حقیقت پیوستم!

به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید محسن بهرامی، هشتم تير 1347 درشهرستان قزوين به دنيا آمد. پدرش رفيع و مادرش قمرتاج نام داشت. دانش آموز دوم متوسطه بود. از سوي بسيج درجبهه حضور يافت .بيست‌و يکم بهمن 1364 ، با سمت آرپي‌جي‌زن در اروندرود به شهادت رسيد. اثري از پیکرش به دست نيامد.

در ادامه متن وصیت‌نامه شهید محسن بهرامی را بخوانید

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام و درود بیکران به امام امّت و با سلام و درود بر مفقودین و اسرا و جانبازان و با سلام به شهیدانی که با نثار خون خود این نهال بزرگ انقلاب اسلامی را آبیاری کردند.

پدر و مادر عزیزم! امیدوارم از من راضی باشید و برای من طلب آمرزش کنید. من از شما خواهش می‌کنم وقتی به شهادت رسیدم دو دست من را از تابوت بیرون بگذارید تا سرمایه‌داران و ضدّ‌انقلابیون ببینند ما که می‌جنگیم و به شهادت می‌رسیم هیچ چیز با خود به گور نمی‌بریم و دیگر خواهش من این است که مرا در بهشت‌زهرا در کنار قبر پسر خاله‌ام شهید مهدی عرب به‌خاک بسپارید.

راه حق را یافتم

ای مادرمهربانم! وقتی من شهید شدم هیچ ناراحت نباشید چون که من به حقیقت پیوستم و راه حق را یافتم و این را هم بدانید که من فقط برای رضای خداوند متعال به شهادت رسیده‌ام. دیگر سرتان را درد نمی‌آورم. خدانگهدار شما. دست علی یار شما. تاریخ نهم تیرماه 1361

پيام شاخص شهيد بزرگوار بر اساس متن وصيّت نامه و مطابقت با آيات و روايات

دنيا محلّ گذر است

پيام شهيد : وقتی به شهادت رسیدم دو دستم را از تابوت بیرون بگذارید تا سرمایه داران و ضدّ‌انقلابیون ببینند ما که می جنگیم و به شهادت می‌رسیم هیچ چیز با خود به گور نمی‌بریم.

شاهد قرآنی : ... فَاقْضِ ما أَنْتَ قاضٍ إِنَّما تَقْضي‏ هذِهِ الْحَياةَ الدُّنْيا (طه/72)

... پس حكم كن و فرمان ده آنچه را كه حكم كننده‏اى (درباره ما آنچه را خواهى انجام ده كه ما از آن باكى نداريم، زيرا) جز اين نيست كه تو در اين زندگانى دنيا (كه زود فانى و نيست ميشود) حكم مي كنى (و پس از بسر رسيدن آن براى تو حكم و فرمانى نمي باشد، و خداى تعالى در دنيا و آخرت حكم مي كند و فرمان مي دهد، و حكم خدا و عذاب و كيفر او سختتر و پاينده‏تر است)

شاهد حديثی : وَ قَالَ علی (ع) الدُّنْيَا دَارُ مَمَرٍّ لَا دَارُ مَقَرٍّ وَ النَّاسُ فِيهَا رَجُلَانِ رَجُلٌ بَاعَ فِيهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا. (نهج البلاغه، حکمت 133)

دنيا خانه‏‌اى است كه از آن بگذرند، نه جايى كه در آن بسر برند و مردم در آن دو گونه‏اند : يكى آن كه خود را فروخت و خويش را به تباهى انداخت، و ديگرى كه خود را خريد و آزاد ساخت.