مختصری بر زندگی شهید غلامرضا حسینعلی بیگی

بسمه تعالی

شهید غلامرضا حسینعلی بیگی در روستای کوهستانی فوجرد دیده به جهان گشود. حال و هوای روستاهای کوهستانی تأثیری مستقیم در روحیّۀ ساکنین خود دارند و از این قاعده غلامرضا نیز مستثنی نبود. این روحیّۀ او از وی انسانی با همّت، سخت کوش و فعال آفریده بود. به نحوی که در درس و مدرسه گوی سبقت را از همگان ربوده بود و پس از این که تحصیلات دوران ابتدایی و راهنمایی را در روستای خود با موفقیّت سپری کرد برای ادامه دادن تحصیل خود راهی شهر تفرش شد که تا روستای آنها حدودا 30 کیلومتر فاصله داشت و در رشتۀ الکترونیک یا برق به تحصیل پرداخت تا اینکه نهایتا موفق به اخذ مدرک دیپلم برق شد. جنگ در اوج خود بود و حوادث آن هر روز جایی را به خود مشغول می­کرد.

غلامرضا از جهت سنی به نقطه­ای رسیده بود که باید برای خدمت مقدّس سربازی کاری می­کرد و ثبت نام می­نمود. لذا قبل از ثبت نام موضوع را به پدر و مادر خود اطّلاع داد و آنها را از تصمیم خود آگاه ساخت. مادر که علاقه­ای وافر به جوان خود داشت گفت: فرزندم! الان درس خود را ادامه بده و حال که جبهه­ها پر از نیروهای رزمنده است این کار را برای بعد بگذار. اما غلامرضا با ایمانی ستودنی به مادر گفت: مادرم! الان که من با شما در حال صحبت هستم مادرانی هم سن و سال تو چادرهایشان را محکم به کمر بسته­اند و دختران جوان و پسران شجاعی مشغول جنگ با دشمن هستند اگر دلت می­آید آنها بجنگند و من تنها و بی­توجّه به حال آنها اینجا بمانم من نمی­روم! با این سخنان مادر هم دگرگون شده و به فرزندش گفت: هر کاری را که صلاح می­دانید انجام دهید! سریع ثبت نام کرد و دوران آموزش و بعد از آن را در شهر ارومیّه گذراند تا اینکه در پایان دوران خدمت سربازی به غرب کشور آمد و چون مشتاق شهادت بود به دعوت دوست لبیک گفت و در تاریخ 3/5/62 در تپه­های حاج عمران شربت شهادت را نوشید.

یکی از شهدای روستای فوجرد شهید محمود نسرین فرد است که در سال 61 شهید شد. این شهید پسر خالۀ شهید حسینعلی بیگی است که وقتی به درجۀ رفیع شهادت نائل آمد غلامرضا هم دیگر به یاد او و برای او به جبهه رفت و آرزو کرد تا او هم شهید بشود. شهید حسینعلی بیگی از هر جهت کامل بود. در یکی از مرخصی­ها که به قم آمده بود و منزل یکی از اقوام رفته بود، یکی از آشناهایمان او را دیده بود. پس از شهادت غلامرضا ایشان مرتب می­گفت: ای کاش این یک بار هم او را ندیده بودم که با رفتن ایشان (یعنی شهادتش) همواره به حال او تأسف می­خورم و می­گویم: این جوان چقدر دوست داشتنی و خوب بود.

به حلال و حرام خیلی مقیّد بود. با دیگران و از جمله اعضای خانواده­اش بسیار مهربان بود و همیشه به آنها محبت می­ورزید. در آخرین اعزامش که در روستای فوجرد و برای مرخصی آمده بود همۀ نامه­ها و وصیت­هایش را سوزاند تا مبادا ما با دیدن آنها ناراحت شویم و از همگی افراد قوم و خویش حلالیّت طلبیده بود و به منطقه رفته بود! اینجانب خودم زمانی که هنوز این طفل به دنیا نیامده بود نذر کردم که او را فدایی اسلام و قرآن کنم و الهی شکر که این میدان امتحانی برای من مهیّا شد. خود غلامرضا هم که در زمان قبل از سربازی­اش از قانون کفالت توسط فرزند ارشد خانواده مطلّع بود و اگر پیگیری می­کرد می­توانست معافیّت خودش را نیز اخذ کند یک بار پیش من آمد و گفت: مادرم! من تحت هر شرایطی باید به سربازی بروم از کفالت استفاده نمی­کنم. خون من که از خون این همه جوانی که دارند شهید می­شوند رنگین­تر نیست! من خودم نیز فرزندم را تشویق کردم و  اکنون هم از شهادت او رضایتمندم!

روحش شاد و یادش جاودانه باد.

منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قم