هر بار که به کربلا می روم صورت محمدرضا برایم مجسم می شود!

محمد رضا در یک سحرگاه زیبای روز جمعه­ای هنگام نوای ملکوتی اذان صبح دیده به جهان گشود. ابتدا مدت دو سال به اتفاق هم در شهر تهران ساکن بودیم و سپس مجدّد به روستای وشنوه برگشتیم.

ایشان جوان بسیار خوب و مهربانی بود در کنار من فعالیت­های کشاورزی را انجام می­داد و سپس چون به آشپزی علاقمند بود این حرفه را نیز خوب فرا گرفت تا اینکه برای خدمت مقدّس سربازی اقدام کرد. ابتدا اعزام و صدور دفترچه را برای او منوط به اجازه کرده بودند که ما نیز با کمال میل به او رضایت دادیم تا به جبهه برود. به هر حال او از طریق ارتش و آموزشهای مقدماتی که در پادگان صفر پنج کرمان دید وارد جبهه عین خوش گردید. ابتدای امر به خاطر مهارتش در آشپزی  او را آشپز کرده بودند ولی محمدرضا با آنها مخالفت کرده بود و گفته بود: هر چند من آشپزم ولی اینجا برای جنگیدن آمده­ام! کارایی و توانایی­های محمدرضا فراتر از حدّ تصور مسوؤلین بود و او را به عنوان بی­سیم چی لشکر 16 زرهی قزوین قرار می­دهند. او شوق شهادت  را در سر می­پرورید و نهایتا بر اثر اصابت گلوله­ای به دهان و صورت به خیل شهدای گران قدر پیوست.

او بسیار مهربان و متدیّن بود. برخورد او با خواهرانش به نحوی بود که هنوز هم که هنوز است فرزندان من از او راه و رسم زندگی و دیانت و عفت و پاکدامنی را فرا می­گیرند. شخصیّت او به شکلی بود که بر روی اخلاق من و مادرش نیز اثر گذاشته است. در وصیتی که از او به ما رسیده اشاره به دو چیز کرده بود: «1ـ تا می­توانید برای من گریه نکنید. 2ـ خواهران من! حجابتان را رعایت کنید» محتوای نامه­های او نیز روی همین محورها دور می­زد.

اینجانب توفیق پیدا کردم به کربلا بروم هر بار که می­روم صورت محمد رضا برایم مجسّم میشود و یاد حضرت علی اکبر (ع) و امام حسین می­افتم. او از جهت عشق و علاقه به مولایش ابی عبد الله الحسین (ع) بسیار ارادت داشت. محمدرضا جوشقانی جوان خیلی خوبی بود. آزارش به هیچکس نمی­رسید و برای جوانان این روستا یک نمونه بود.

راوی: پدر شهید

منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قم