پدرم درود بر تو كه چنان ابراهيم وار فرزندت را به فرمان خداي بزرگ به قربانگاه فرستادي

نوید شاهد البرز: کبوتران دلاور، قهرمان‏‌های بی‏‌مانند این سرزمین، خاک سبز وطن را از دسترس فتنه‌‏ها و دشمنی‏‌ها بیرون کشدند و اهریمن را در جای خود نشاندند.

اگرچه رد پای رفتن‌شان، تا ابد بر شانه‏‌های زمانه باقی است؛ آنها همیشه هستند و جاده‌‏ای که فراروی ما گستردند، تکلیف تمام لحظه‏‌هامان را روشن کرده است.

رفتن همیشه تلخ نیست. گاه، رفتن‏‌ها از همان آغاز، مؤیّد رسیدن است. پرپر شدن، همیشه اشک‏‌آلود نیست؛ گاه، حماسه‏‌ای زبانزد است.

باید این خاک فرارفته تا آسمان را که میراث خون‏های شهید و بی‏باک است، با دست‏های خداخواهی و با باور بی‏‌تردید، در آغوش بگیریم و پاسدار این مرز روبه خدا باشیم. هراسی نیست؛ خداوند، بالای سرِ ایمان ما سایه دارد. هراسی نیست؛ مؤمنان، رستگاران همیشه‏‌اند. "نهراسید و اندوهگین مباشید که شما برترید؛ اگر به خداوند ایمان دارد."

"شهيد اكبر بيگ محمدلو" در سال 1341 در قزوين در يك خانواده مذهبي و متدين و معتقد به دين اسلام پا به عرصه گيتي نهاد و پس از طي دوران طفوليت قدم به دوران جديدي كه مدرسه بود. نهاد و تحصيلاتش را تا سوم راهنمائي ادامه داد و در اين دوران شهيد فردي بود كه همگام با پدر و مادرش نماز مي خواند و روزه مي گرفت و هميشه سوالات پيچيده اي در رابطه با اسلام از پدرش مي پرسيد و در سن 8 سالگي نماز را كاملا ياد گرفت و وقتي كه در كلاسهاي سوم و چهارم بود از نظر نماز و روزه كم و كسري نداشت و همه به وجودش افتخار مي كرديم كه داراي فرزندي پاك و خوب و سربراه هستيم و اخلاق و رفتارش زبانزد خاص و عام بود و هميشه دوست داشت به مسجد برود و در آنجا نماز بخواند و هر گاه از كربلا و امام حسين صحبت مي شد مي گفت كه كه اي كاش من هم آن زمان بودم و به امام حسين كمك كنم و علاقه شديدي به شهداي كربلا داشتند. وي جزو افرادي بود كه در تسخير شهرباني شركت فعال داشت و همپاي مردم در تظاهرات و راهپيمائيها شركت داشتند و در پي خط اصيل اسلام و امام امت بودند وازسخنان و برخوردهايش پيدا بود كه بر راه ظلالت گروهكها واقف بود.

بعد از پيروزي انقلاب خيلي از آمدن امام خوشحال بود و از ما اجازه گرفت كه براي ديدن او براي تشريف فرمائي ايشان برود و وقتي كه ما اجازه داديم، بسيار خوشحال شد و از خوشحالي گريه كرد و هميشه اسم امام خميني با به زبانش بود. در راهپيمائيهاي بعد از انقلاب شركت كرد و بالاخره از روي شوق و علاقه اي كه به امام داشت و براي لبيك گفتن به فرمان امام در بسيج ثبت نام كرد و به خانواده گفتند كه من مي خواهم، مجاهد راه خدا باشم و به ما گفت: هنگام مشكلات صبور باشيد و خم به ابرو نياوريد و نگذاريد كه دشمنان شاد شوند. شهيد در پادگان امام حسين در دوره آموزشي به افتخار شهادت نائل آمد .

از مادر شهید نقل است:

آخرين لحظه اي كه شهيد مي خواست با خانواده خدا حافظي كند، جلوي در خطاب به مادرش مي گويد: مادرم هيچ وقت گريه نكن كه دشمنان اسلام شاد مي شوند و از شما مي خواهم كه صبور باشي مثل مادراني كه فرزندانشان را راهي جبهه مي كنند. تو هم مرا با رضايت كامل بفرستي و در آخرين ديدارهايشان هميشه از شهادت صحبت مي كردند .

فرازهائي از وصيت نامه :

از خداوند مي خواهم شهادت را نصيبم گرداند و گناهانم را ببخشد و مرا در صف شهادت قرار بدهد و آنچنان قدرتي به من بدهد كه در آخرين لحظات عمرم نام او را بر زبان بياورم. شهادت را غير از نعمتهاي خداوند نمي داند و از شما مي خواهم كه از واجبات شرعي اطاعت نموده و نگذاريد كه مادرم نا راحت بشود و از او مي خواهم كه چون كوه استوار باشد و از ياد خدا غافل نشود .

منبع: پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری