مظلومیت شهید حمزه‌ای از زبان برادرش

به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید «رمضان حمزه‌ای» بيستم فروردين 1337، در شهرستان آبادان ديده به جهان گشود. پدرش سياه و مادرش هاجر نام داشت. تا پايان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و ديپلم گرفت. پاسدار كميته بود. بيست‌ و هفتم آبان 1362، در بندرعباس مورد سوءقصد گروه‌های ضدانقلاب قرار گرفت و بر اثر اصابت گلوله مجروح شد. بيست‌ و نهم آذر ماه 1362، در بيمارستان پارس تهران بر اثر عوارض ناشی از آن به شهادت رسيد. پيكرش را در همان شهرستان به خاک سپردند.

مظلومیت شهید حمزه‌ای از زبان برادرش

برادرم بسیار مظلوم بود و به قدری سربه زیر و کم حرف بود که متوجه حضورش در خانه نمی‌شدیم. احترام خاصی برای پدر و مادرمان قائل بود. به درس و مطالعه کتب مذهبی علاقه زیادی داشت و بیشتر، کتاب‌های استاد مطهری و دکتر شریعتی را مطالعه می‌کرد.

رمضان جوانی دوست‌ داشتنی و مهربان بود که هرگز کسی را از خود نمی‌رنجاند. وقتی هم که شهید شد اهالی محل نمی‌دانستند کدام فرزند پدرم به شهادت رسیده است، کسی را اذیت نکرد و در مظلومیت شهید شد.

رمضان با همه فرق می‌کرد، بچه‌های کوچک را دوست داشت و با خوش رفتاری با آن‌ها برخورد می‌کرد. با شوق و علاقه خاصی از بچه‌ها عکس می‌گرفت و سعی می‌‌‌‌‌کرد به نحوی آن‌ها را خوشحال کند، بچه‌ها هم او را دوست داشتند. همیشه تلاش می‌کرد به مردم مظلوم و ستم دیده کمک کند.

دیپلم فنی داشت اما تصمیم گرفت تا در کمیته انقلاب اسلامی خدمت کند. بعد از مدتی از طرف کمیته به جبهه اعزام شد و نزدیک به شش ماه در جبهه فعالیت کرد. بعد از بازگشت، به خدمت در کمیته انقلاب ادامه داد تا اینکه چندبار مورد تعقیب و تهدید منافقین قرار گرفت و سرانجام در منطقه آزادگان وقتی به طور عمد خاموشی زده شد از پشت مورد اصابت رگبار منافقین قرار گرفت و درست بعد از ده روز بستری شدن در بیمارستان به شهادت رسید.

(به نقل از برادر شهید)

انتهای متن/