مروری بر زندگی نامه شهيد محمد دهقانی / مگر مي شود پيرو شيعه حسين باشيم و عاشق شهادت نباشيم

نوید شاهد فارس: شهيد محمد دهقانی در یکم خرداد ماه 1343 در روستای مشتاق کازرون چشم به جهان گشود. او از ابتدا به تدريج با تعاليم روح بخش اسلام آشنا و با بلوغ جسمي به بلوغ عقلي و اعتقادي رسيد ، که ثمره عمر کوتاه اما پر بارش سالها تبليغ اسلام ، مبارزه با کفر و ظلم بود. محمد تحصیلاتش را تا اول متوسطه در شیراز گذراند.

او علاقه ای فراوان به آموزگارِ بزرگ شهادت امام حسين (عليه السلام ) داشت که با شير مادر در کودکي به جان پذیرفته و همواره عشق به حضرتش کشتی نجات و چراغ راهش بوده است که اين معني در وصيتنامه اش به کرات عنوان شده از آن جمله مي نويسد: «مگر مي شود که پيرو شيعه حسين (عليه السلام) باشيم  و عاشق شهادت نباشيم .»

مادر از عبادات و اخلاص محمد می گوید:
( نیمه شب بود . خوابیده بودم محمد و غلامحسین در طبقه بالا خواب بودند . صدای پایی مرا از پایین به طبقه بالا کشاند. ترسیدم که مبادا دزد باشد . آهسته در را باز کردم دیدم محمد سر به سجده گذاشته و الهی العفو می گوید و زار زار گریه می کند .
گریه ام گرفت. گفتم خدایا فرزندم با این سن کم ...
فردای آن روز یکی از بستگان به منزل ما آمد و رو به من گفت: خوشا به حالتان محمد خیلی پسر با ایمان و مومنی است ... من با تایید این حرف ماجرای شب قبل را گفتم . محمد صدای ما را شنید. پس از رفتتن مهمان پیشم آمد و گفت: مادر جان، نماز شب رازی است بین بنده و معبود چراا به کسی دیگر گفتید؟... )


محمد عشق خود را به حسين زمان، خميني عزيز اظهار مي دارد و در همه کلمات ، بحث ها و برخوردهايش پيوسته بر لزوم اعتقاد به ولايت فقيه ، به عنوان تنها وسيله نجات و حبل الله المتين تاکيد داشت . حتي به دوستانش کتاب ولايت فقيه نوشته امام را هديه مي کرد . دائما تذکر  مي داد که شرط قبولي عبادات قبولي نماز است و شرط قبولي نماز ولايت است .

با پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز درگیری در کردستان با تجاوز عوامل مزدور آمريکائي دموکرات و کومله و گروهکهاي چپ و راست ، برای دفاع از حریم انقلاب اسلامی و حمايت از مردم مظلوم و مسلمان به صف برادران سپاه پيوست .

 حدود يک سال در آن مناطقي با آنها زندگي کرد و ضمن مبارزه با مزدوران از نظر درماني و بهداشتي به مردم مسلمان کمک کرد . با شروع جنگ تحميلی، عازم جبهه جنوب شد و با رشادت و شجاعت به جهاد پرداخت . محمد در آزادسازی خرمشهر مجروح و به بیمارستان منتقل شد و پس از بهبودی نسبی به جبهه بازگشت. پس از چندی مجددا در حين حمل مجروح از سوسنگرد به اهواز تصادف و به شدت مجروح مي شود که مدتي بستري شد و در حين استراحت پزشکي ، به محل بازگشت  و به دیدار خانواده و صله رحم پرداخت .

شهيد دهقانی در 16 اسفندماه مجددا به خوزستان رفت و سرانجام پس از تلاش شبانه روزي و خستگي ناپذير براي نيل به شهادت در دوم مرداد ماه 1360 به تنها آرزويش که معراج به قرب الي الله بود با نثار جانش رسيد و جام شهادت را  لاجرعه سر کشيد و در کربلاي سوسنگرد رسالتش  رابه پايان رساند. روحش شاد

انتهای متن/
منبع: پرونده فرهنگی، مرکز اسناد ایثارگران فارس