شهید ولی بیات؛ نوجوانی که با شناسنامه همسایه اش راهی جبهه شد

شهید ولی بیات در سال 1345 در شهر آبادان چشم به جهان گشود و دوران کودکی را در آبادان گذرانید شهید 5 ساله بود که به قم آمدند دوران ابتدائی و دوره راهنمائی و دبیرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت و از همان کودکی به نماز علاقه داشت و هنوز به سن تکلیف نرسیده بود که مرتب نماز می­خواند و در بسیج دانش­آموزی شرکت داشت و بعد از تحصیلات به بسیج رفت و خیلی فعالیت می­کرد. خیلی اخلاق نیکو داشت یک روز مادر شهید به نانوایی می­خواست برود و او را در راه دید گفت: کجا؟ گفت می­خواهم بروم نانوایی گفت من هنوز نمُردم که شما بروی. با بچه، مثل بچه بود و با بزرگان مثل بزرگان. احترام کوچک و بزرگ را داشت و همیشه احترام خاصی برای پدر و مادر قائل بود و از آنها همیشه می­خواست که او را دعا کنند تا او به آرزوی دیرینه خود برسد. تلاوت قرآن و در مراسم سوگواری و کارهای واجب را انجام می­دادند و بیشتر در خلوت نماز می­خواند.

بیشتر اوقات خود را در بسیج فعالیت می­کرد در تظاهرات زخمی شد و واجب می­دانست و در نماز جمعه هم شرکت می­کرد. در مدرسه پیش­نماز بود. در وصیت­نامه گفته بود ای برادران و خواهران کارهایتان را با اخلاص برای خدا انجام دهید پیرو خط امام و رهبر باشید و ادامه دهنده خون شهدا باشید و تقاضای دیگر من این است که گریه و زاری نکنید تا دشمن شاد شود.

چون سنش کم بود با شناسنامه پسر همسایه به جبهه می­رفت، چون خیلی قد بلند و چهارشانه بود و بعد که به سن قانونی رسید به مادرش می­گفت اگر رضایت ندهید در خواب هم که باشید با انگشت شما انگشت می­زنم ولی مادرش می­گفت رضایت می­دهم بگذار برادرت بیاید تو هنوز بچه­ای او ناراحت می­شد. می­گفت من الان سنم کم است و وابستگی کمتری نسبت به دنیا دارم. بالاخره  رضایت مادر را جلب و راهی جبهه نبرد حق علیه باطل شد و به آرزوی دیرینه اش شهادت رسید.

منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قم