گفت من می روم (خانه) یعنی آلباتان شهید شَوَم

نام: عليرضا پاينده

تولد: 1338

محل شهادت: در منطقه آلباتان پيرانشهر در درگيري با اشرار و ضد انقلابيون

تاریخ شهادت: 29/7/1358

خاطره مادر شهید از شنیدن خبر شهادت پسر عزيزش

یک روز به خاطر دارم که درست یک هفته به شهید شدن باقی مانده بود. یک دست لباس به خیاط داده بود و عصر رفته و آنها را گرفته بود. خیلی خوب و قشنگ دوخته بودند. هر چقدر اصرار کردم که علیرضا بپوش ببینم چه جور شده، قبول نکرد و گفت من می روم (خانه) یعنی آلباتان شهید شَوَم. من این لباسها را هیچ وقت نخواهم پوشید. این لباسها قسمت یک نفر دیگر است، چرا اولش را من بپوشم. این خاطره هیچ وقت از یادم نمی رود.

یک هفته بعد دقیقا روز29 مهر بود. شب ساعت8 همان طور که نشسته بودم قلبم لرزید. طوری که مثل دیوانه ها خندیدم و گریه کردم. یک حال که نمی توانم وصف کنم برایم پیش آمد. گفتم علیرضا را زدند. همسایه ها گفتند این چه حرفی هست که می زنی. علیرضا صحيح و سلامت است، اما حرفهای آنها برای من تأثیری نمی کرد وقتی رفتم خانه تا ساعت1 نیمه شب همان طوری نشسته بودم من می دانستم علیرضا شهید شده است . شب خوابیدم, در خواب دیدم که در حیاط منزل ما یک قبر می کنند. گفتم این قبر کیست,گفتند اینجا گل خواهیم کاشت. از خواب پریدم. صبح30 مهر ساعت8 صبح داشتم کار می کردم که یک هواپیما از سر حیاط ما گذشت. من بوی علیرضا را حس کردم. سرم را بالا کرده و گفتم این هواپیما علیرضای مرا می آورد یا زخمی است یا شهید. دخترم گفت مامان این حرف را نزن. ولی من می دانستم. ساعت2 بعدازظهر وقتی که می خواستم وضو بگیرم رادیو را باز کردم. از پله ها که پایین می آمدم رادیو خبر شهادت علیرضا را داد. همان طور ایستادم. دخترم خودش را از پنجره به حیاط پرت کرد ولی من همان طور ساکت بودم و دهانم قفل شده بود. با کمک همسایه ها مرا به لشکر بردند. در آنجا بدون اینکه گریه و زاری کنم جنازه علیرضا را برایم نشان دادند. بدون اینکه ذره اي اشك بریزم لباسهای سربازان را که پوشیده از گرد و خاک نبرد با منافقین بود بوسیدم و از لشگر بیرون آمدم.

منبع : مرکز اسناد