فرازی از زندگی شهيد عليرضا پاينده

نام: عليرضا پاينده

تولد: 1338

محل شهادت: در منطقه آلباتان پيرانشهر در درگيري با اشرار و ضد انقلابيون

تاریخ شهادت: 29/7/1358

فرازي از زندگينامه شهيد

شهيد عليرضا پاينده در سال 1338 هجري شمسي در شهر اروميه به دنيا آمد. پس از طي دوران تحصيلات ابتدائي و راهنمائي با نمرات عالي وارد ارتش شد و درجه دار گرديد .

از دوران کودکی او به یاد دارم که خیلی جسور و بی باک و زرنگ بود. هر حرفی که می زد روی آن می ایستاد و اگر عمل کردنی بود به آن حرفش عمل می کرد. از روزی که پا به دبستان گذاشت در تمام سالهای تحصیلش  شاگرد اول مدرسه می شد. همیشه در جنب و جوش و تلاش بود.

وقتی کلاس دهم بود , برای پدرش غذا می برد که در راه , پاسبانی جلویش را می گیرد و به حیاط کلاس برده و شروع به کتک زدنش می کنند. آن هم بدون دلیل. علیرضا گریه کنان به طرف مغازه پدرش می رود و جریان را اطلاع می دهد. از همان موقع به علت غرور خاصی که داشت نفرت از آن پاسبان در وجودش پیدا می شود و پیش پدر رو به پاسبان کرده می گوید حتماً به درجه بزرگتری از تو خواهم رسید و انتقامم را خواهم گرفت.

آن موقع ارتش از سوم راهنمايي استخدام می کرد. بنابراین درس را ترک گفته و در تهران به استخدام نیروی زمینی درآمد.

علیرضا شاگرد بسیار خوبی بود. اما هر چقدر اصرار کردیم درست را بخوان, گوش نکرد و عاقبت به درجه استواری  رسید بعد از چندی همان سرباز پاسبان را در خیابان دید. خاطره آن سالها برایش زنده شد اما مثل آن پاسبان با او برخورد نکرد.

عليرضا اخلاقي نمونه داشت. او اخلاقي جداگانه داشت. اصلاً مثل فرشته ها بود. خيلي خوب بود. به من هيچ بدي نكرده بود. اگر عقيده اي داشت، هر حرفي كه مي زد روي آن مي ايستاد. به همه مهرباني مي كرد. اگر احياناً يك نفر از دستش ناراحت مي شد شب و روز قرار نداشت تا دل آن شخص را به دست آورد. خيلي مهربان بود. اعضاي خانواده را خيلي دوست داشت. سعي مي كرد همه بچه هاي خانه را از هر لحاظ (درسي،‌ مالي و اجتماعي) راهنمايي كرده و به موفقيتشان كمك مي كرد. با اين همه خوبي، فكر مي كرد براي ما هيچ كاري نكرده است.

علیرضا خیلی مهربان بود. مهربانی او از حد گذشته بود. این اخلاقش نسبت به همه صدق می کرد. سعی می کرد به هر کسی کمکی کند. در محله با بچه های هم سن و سالش  رفتار خوبی داشت. هیچ کس از دستش ناراضی نبود و همه دوستش داشتند. سعی نمی کرد دل کسی را بشکند. با مردم زیاد گرم می گرفت. به مشکلات دیگران مخصوصاً دوستان نزدیکش خیلی توجه کرده و جدی بود. اگر از دستش کاری بر نمی آمد یعنی نمی توانست در رفع مشکلی، کاری بکند دایم در خانه می گفت من چرا نمی توانم، چرا نکردم. خلاصه همه اش توی فکر بود. شاید از کسی که مشکل داشت بیشتر فکر می کرد.

به رغم خدمت در ارتش آن زمان فردي معتقد و پايبند به اصول اسلامي بود. در بحران انقلاب هيچگونه اقدامي عليه تظاهرات مردمي ننمود و ديگر سربازان را از اين كار منع مي كرد كه مبادا سربازي بر روي مردم آتش بگشايد .

عليرضا سابقه درخشاني در طي دوران انقلاب مخصوصاً اوايل آن دارد. چون خدمت او در تهران بود، در شروع انقلاب كه سربازان مي خواستند پادگانها را ترك كنند، به فرمان امام او هم جزو آن برادران بود و دست به اسلحه نبرد. چون رژيم سربازان را مجبور مي كرد كه اسلحه ها را بردارند و به سوي امت ما نشانه بگيرند. عليرضا هيچ وقت رودرروي ملت قرار نگرفت و در راهپيماييها شركت كرد. اولين كسي بود كه در تهران بالاي مجسمه شاه خائن رفت و با كمك ديگران آن را پايين آورد. چون خط خوبي داشت، بر روي پارچه هاي سفيد شعار مي نوشت. شب و روز در تلاش بود. چون اهل اروميه بود از تهران به ارومیه انتقال یافت. چون اطراف شهر ما در محاصره ضدانقلاب و منافقين دمكرات بود , به آنجا رفت و بعد از چند ماه در30 مهر به آخرين مرحله ايثار، شهادت رسيد.

در تظاهرات عليه رژيم نيز شركت داشت. در به زير كشيدن مجسمه منفور پهلوي در تهران عملاً همكاري مي نمود. به لحاظ داشتن خط خوب شعارهاي انقلابي بر در و ديوار مي نوشت. او فردي رئوف و مهربان در بين اهل خانه و محل بود. عموماً در مسجد محله در مراسم مذهبي و جلسات قرآن پاي صحبت روحاني مي نشست و نفرت عجيبي از گروهكهاي ضدانقلاب داشت. مي گفت: بايد وجود ناپاك اينان پاك شود، به همين جهت از تهران به اروميه منتقل شد تا بتواند بر اين عقيده خود جامه عمل بپوشاند.

او درجه دار توپخانه ارتش بود و در منطقه آلباتان پيرانشهر ضمن درگيري با اشرار و ضد انقلابيون و ابراز شجاعت بي نظير به فيض شهادت نايل آمد و دعوت حق را در تاريخ 1358/7/29 لبيك گفت. او 19 سال عمر كرد كه بسيار گهربار و پربار بود. او را در باغ رضوان اروميه به خاك سپردند.

روحش شاد و يادش گرامي باد.

زندگينامه نوشته شده توسط آقاي محمدرضا پاينده، برادر شهيد

بسم رب الشهدا

او اکنون رفته است. او حالا به لقاءا... پيوسته. او در کنار ديگر شهيدان به سوي خداي خويش شتافت و پيام خود را با خون خود رودرروي ما اينچنين به يادگار گذاشت که  ادامه دهنده راهشان باشيم و نيز مانندشان خود را در راه اسلام و ايران و امامان رهبر عزيزمان قرباني کنيم تا باز هم تکرار شود و از خون ما جوانهاي ديگري, انسانهاي ديگري و از خون آنها ديگران به پا خيزند تا بيرق اسلام را تا ظهور مهدي(عج) اين منجي انسانها سر پا نگهداريم. استوار شهيد عليرضا پاينده در سپيده دم هشتم مهر سال1338 در خانواده اي متوسط در عين حال مذهبي و متعصب ديده به جهان گشود تا فقط19 سال زندگي کند و خود را فداي اسلام و ايران کند. چه راست گفته است اماممان در سال42 که امت من سربازان من در آغوش مادرانشان شير مي خورند. او در حال کمک و ياري به مردم و قلبي پر از احساس مسؤوليت و اسلام راستين قد کشيد و درس خواند.

موقعي که15 سال داشت به نوجوانان ارتش پيوست و تمام دوره ها را با موفقيت به پايان رسانيد و در اوايل انقلاب در اصفهان به درجه گروهبان دومي رسيد و با شروع قيام مردمي ملت عليه رژيم پوسيده پهلوي مبارزات خود را شروع کرد و به تهران منتقل شد. مدتي در پادگان جي بود. آن طور که خودش اظهار ميکرد او را  موقعي که براي پراکنده کردن تظاهرات مردم به خيابانها مي فرستادند به مردم پيوست تا اينکه مردم به پادگانها حمله کردند. او به اروميه آمد و شبها در کوچه پاسداري مي داد و به همسالان خود تعليمات نظامي ياد مي داد.

وقتی انقلاب پيروز شد. او خود را به پادگان اروميه معرفي کرد و پس از چندي به پيرانشهر منتقل گرديد. در پيرانشهر مي گفت بالاخره من شهيد خواهم شد. درست يک هفته قبل از شهادت بود که به مرخصي آمد و گفت که آمده خداحافظي کند.

او راست مي گفت. او رفت و شب هنگام58/7/29 در منطقه آلواتان بين پيرانشهر و سردشت به وسيله گلوله مزدوران آمريکايي و تفاله هاي پوسيده شاهنشاهي به خداي خود پيوست. اميد است توانسته باشد مأموريت خود را در طي اين 19 سال به نحو مطلوب و به نحوي که خدايش مي خواست انجام داده باشد. او رفت و ما مانديم. اميدواريم که به ياري باريتعالي ادامه دهنده راهش باشيم. 

منبع : مرکز اسناد