وقتي شهيد صفوي 5 بار گفت:«تازه اول جنگ است!»

با خوشحالي چمدانم را مي بستم كه بچه ها فرياد زدند:«بابا آمد». ناراحت بودم. پرسيدم:«وضع جنگ چطور است؟» و او با اطمينان پاسخ داد:«الحمدلله خوب است، قربان امام (ره) بروم، ايشان فرموده اند:«تازه اول جنگ است.» و پنج بار اين جمله را تكرار كرد. از ناراحتي ايشان تعجب كردم، با نگراني پرسيدم:«آقا فكر مي كنم شما روحيه تان را از دست داده ايد» با خنده گفت: «مطمئن باش تا آخرين روز جبهه مي مانم.» اگر شما كاري نداريد، مي خواهم بروم. نمي توانست ما را همراه خود ببرد. هواپيما صبح به طرف اهواز رفته بود، نگاهي به بچه ها كرد و گفت:«نمي دانم كدام يك از شما را نگاه كنم.» سجاد و ابوذر گريه كنان در مقابلش ايستادند، منصوره و محمد مهدي نيز در گوشه اي گريه مي كردند. در همين لحظه محمدمهدي به سجاد گفت:«سجادجان! ساكت باش.» بابا ديگر نمي آيد، بابا شهيد مي شود.» بغض گلويم را فشرد. اشك پهناي صورت محسن را پوشاند؛ فوراً به منصوره سادات گفتم:«تو را خدا تو گريه نكن.» صداي گريه ات از مرگ كسي خبر مي دهد.» محسن همانطور كه به ما نگاه مي كرد، گفت:«خانم مرا حلال كنيد از مقابل چشمانم دور شد، صدا در گلويم خفه شده بود. ابوذر را به دنبالش فرستادم. اما او براي هميشه رفته بود.
منبع:كتاب شمع صراط