دعاي توسل براي خروج از بن بست

شهيد صياد شيرازي مي گويد: در سمت فرماندهي نيروي زميني ارتش اولين عملياتي كه انجام داديم «عمليات طريق القدس بود». هدف هم اين بود كه بتوانيم در تنگه چزابه بين نيروي دشمن در خاك خودش و بخشي از نيروهايش كه در داخل سرزمين ما بود، شكاف بياندازيم.

عمليات به ياري خداوند متعال و همت رزمندگان اسلام به خوبي انجام شد و بخش عمده اي از منطقه در همان شب اول آزاد شد. اما وضعيت بسيار نگران كننده بود، تلفات سنگيني بر ما متحمل شده و نيرويي كه بخواهد جايگزين اين برادران اعم از ارتشي و سپاهي بشود، وجود نداشت. شايد به خاطر زير آتش بودن در آن محور، ما بيشتر از 1800 نفر شهيد داديم فقط براي اينكه خط را نگه داريم. براي رهايي از اين بن بست، شب قرار گذاشتيم كه يك جلسه فوق العاده بين ارتش و سپاه يعني قرارگاه خودمان در سوسنگرد داشته باشيم.

بيش از سه - چهار ساعت بحث ادامه پيدا كرد ولي هيچ نتيجه مثبتي از بحث ها گرفته نشد. شهيد غيرتمندي داشتيم كه طلبه جواني بود به نام «مصطفي رداني پور». او گفت: برادرها، شما حرف هايتان را زديد، ديگر فكر نمي كنم چيز جديدي داشته باشيد اگر موافق باشيد به يك دعاي توسل بنشينيم. باز هم همان كساني كه در نزد خدا آبرويي و عزتي دارند مثل ائمه اطهار (ع) هستند كه بايد دستمان را بگيرند.

چراغ ها خاموش شد، خود شهيد «رداني پور» دعا را شروع كرد، همه به شدت برانگيخته شده بودند و دلشان شكسته بود. متوجه شدم پشت سرم يكي بيشتر از همه با شدت گريه مي كند.

سرتيپ شهيد نياكي فرمانده لشكر 92 زرهي ارتش بود كه 54 سال داشت. آن موقع چند سال اضافه بر خدمت متعارف 30 ساله، خدمت كرده و به خوبي پا بر جا مانده بود. ديدم دستمال بزرگي را روي صورتش گذاشته و چنان گريه مي كند كه من در خودم احساس حقارت كردم.

به خودم گفتم: خوش به حال اين افراد. اينها وضعشان خيلي بهتر از ماست! خاطره اين دعاي توسل در ذهنم مانده بود. مدتي بعد به تهران آمدم، فرصت شد كه به طور خصوصي در خدمت امام(ره) برسم، اين خاطره را به محضر ايشان تعريف كردم. امام(ره) حرف بنده را قطع كردند و مطلبي فرمودند كه هيچ وقت از ذهن و قلبم پاك نمي شود. فرمودند:«اين اصل رجعت انسان است به فطرتش».

انتهاي پيام/
منبع : جام جم آنلاين