امام (ره) روي عكس شهيد بابايي چه نوشتند؟

سرتيپ خلبان داود عسكري فر از جمله دليرمردان نيروي هوايي است كه به دليل دوستي عميق با شهيد بابايي و خويشاوندي با وي سخنان زيادي براي گفتن دارد. او علي رغم اين كه در آستانه شصت سالگي است اما بسيار بانفوذ و انر‍ ژي سخن مي گويد. در گفت و گوي حاضر كوشيديم پاره اي ديگر از وجوه اخلاقي بابايي را به تصوير بكشيم.

*سوال: ابتدا خودتان را معرفي كرده و از علل گرايشتان به رشته خلباني بگوييد.

من در سال 1327 در يكي از روستاهاي شهرستان لنگرود از توابع استان گيلان متولد شدم. پس از سير دوران دبيرستان در مناطق روستايي در سال 1335 جهت ادامه تحصيلات به شهرستان لنگرود مهاجرت كردم. پس از اخذ ديپلم در سال 1347 جذب نيروي هوايي و بخش همافري كه فني بود شدم، چون بنده در يك خانواده بسيار مذهبي اما فقير متولد شدم به خاطر مسائل معشتي جذب اين نيرو شدم. پس از طي مراحل معاينات خاص در سال 48 وارد بخش همافري شدم، پس از آن در پايگاه هفتم شكاري در شيراز به عنوان فني هواپيماي اف دي4 مشغول شدم. وقتي بچه هاي خلبان را پرواز مي دادم عاشق پرواز شدم. پس از تلاش ها و نامه نگاري هاي زياد در معاينات خلباني قبول و به تبع آن وارد دانشكده خلباني شدم، براي تكميل دوره خلباني به آمريكا رفتم. پس از دو سال در تاريخ 1/3/57 فارغ التحصيل شده، به ايران بازگشته و به پايگاه هشت شكاري براي پرواز با اف4 رفتم. در آنجا با شهيد بابايي كه از اساتيد من در آموزش خلباني بود، آشنا شدم. ما يك دوران شلوغي را تا مهر 57 در ابعاد مختلف پروازهاي اف4، كابين جلو و كابين عقب با آمريكا داشتيم كه با مسائل انقلاب و تحولاتي كه در ايران در حال انجام بود مصادف شد واين پروازها متوقف شد. در اين ايام تغييراتي قبل از جريان22 بهمن در نيروي هوايي شروع شد و بچه هاي حزب اللهي همديگر را پيدا كردند، در اين راستا من با شهيد بابايي ارتباط تنگاتنگ كاري پيدا كردم. نكته حساسي كه وجود دارد اين است كه در تاريخ28/10/57 يعني 2روز بعد از فرار شاه، خلبان ها را جمع كردند كه اگر بخواهند شاه را به طور غير مستقيم به ايران برگردانند آيا خلبانان به اين پرواز تمايل دارند يا خير، كه بچه هاي حزب اللهي من جمله من و شهيد بابايي به اين سوال فرماندهان عالي رتبه جواب منفي داديم و به دنبال آن هم كه جريان 19بهمن در نيروي هوايي و پس از آن 22 بهمن رخ داد.

*سوال: در واقع اين مسئله مطرح بود كه اگر بخواهند شاه را برگردانند آيا براي خلبانان امكان حمايت هست يا خير؟

بله، ولي به هر صورت 22 بهمن به وقوع پيوست. دوستي من با شهيد بابايي مستحكم تر شد تا به جايي رسيد كه بنده در سال 58 با شهيد صياد در جرياني در شهر برخورد كردم و با ايشان آشنا شدم. اين سبب شد كه يك دوستي ديگري با شاخه ديگري با شهيد صياد كه خودش تشكيل دهنده نيروي توپخانه مركزي اصفهان بود به وجود آيد. ايشان به من گفت كه در نيروي هوايي و در بخش خلباني چقدر تبحر عمل داريد من گفتم چون شاگرد بودم و در نيمه راه هم آمريكايي ها ما را نيمه تمام گذاشتند در بحث عمليات تبحر خاصي ندارم ولي كسي را مي شناسم كه داراي ويژگي هاي منحصر به فردي است- آن زمان شهيد بابايي درجه سرواني داشت- شهيد صياد درباره ايشان پرسيد و من گفتم از نظر اخلاقي و اعتقاد ديني و تعهد در حد بسيار بالايي قرار دارد، بر اين اساس در آن جلسه بنا شد كه شهيد بابايي و ايشان را با هم آشنا كنيم.

*سوال:اين آشنايي كه با شهيد صياد داشتيد به چه واسطه اي پيش آمد؟

در يك درگيري در شهر كه ايشان حضور داشت و احتمال داد كه من نظامي باشم، از من پرسيد و من هم خودم را معرفي كردم اين باعث ارتباط ما شد.

*سوال:شما از نزديكترين افراد به بابايي بوديد. درباره كمك هايتان به روستاهاي اصفهان بگوييد.

شهيد بابايي ويژگي هاي خاصي در ابعاد مختلف داشت. ايشان به عنوان رئيس انجمن اسلامي پايگاه انتخاب شد، به اين دليل كه همه گروه ها او را قبول داشتند.
ايشان تشكيلاتي را درست كرد براي اين كه از سال 59 شروع به ساخت و ساز در شهرهاي خيلي كوچك علي الخصوص روستاهاي اطراف اصفهان كنيم. با سرمايه گذاري فردي خودش و با كمك گرفتن از بعضي بچه ها موتور برق مي خريد و دوستاني كه در تاسيسات بودند خانه روستائيان را برق مي كشيدند. شروع كار جهادي ايشان از مسائل ساخت و ساز حمام و برق كشي ها بود كه در روستاهاي اطراف اصفهان انجام شد. به دليل وجود يك عرق مذهبي خاص بين خانواده هاي ما استحكام رفاقتمان بيشتر شد.
در سال 59 قبل از اين كه جنگ شروع شود وصلتي هم بين ما رخ داد به اين شكل كه همسر من سيد بود و ايشان خيلي دوست داشت كه يك داماد سيد داشته باشند، در نتيجه برادر همسر من با خواهر ايشان ازدواج كرد و يك ارتباط خانوادگي اين چنيني هم پيدا كرديم. تا اين كه جنگ تحميلي رخ داد چيزي كه او را رنج مي داد برنامه هاي ضعيفي بود كه درمقابله با تهديدات هوايي بايد انجام مي داديم، يعني ما مي توانستيم خيلي بهتر عمل كنيم. ايشان تلاش هاي زيادي انجام داد و ارتباط هاي تنگاتنگي را با علما برقرار كرد، من جمله با آيت الله صدوقي رفاقت بسيار بالايي داشت. ايشان در اواخر سال60 از درجه سرواني به درجه سرهنگي فرمانده پايگاه هشت ارتقا يافت. او تجربه چنداني نداشت اما به خاطر توكل به خدا، اعتقاد راسخ به دين، انجام شعائر اسلامي و اعتقاد به امام موفق بود. علت تاكيدم بر امام اين است كه ايشان در سال 58يا 59 دقيقاً خاطرم نيست نامه اي به دستش مي رسد مبني بر اين كه يك نفر به ديدن امام برود. او با ناراحتي نزد ما آمد و گفت: نمي دانم چه كسي را بفرستم. من آنجا به او گفتم حالا كه رئيس انجمن اسلامي هستي دوست دارم خودت به ديدن امام بروي. آنجا وجود امام زمان يعني ولايت امر است، اگر برويد تغيير خاصي در شما به وجود خواهد آمد و در نتيجه مجموعه اي كه زير دست شما هستند بهتر كار خواهند كرد. به اين دليل پس از ديدار او با امام ايشان خودش را تكان داد، يعني حالتي به او دست داد كه بعدها در عمل بيشتر اين را اثبات كرد. او هميشه مي گفت بايد اول خودم عمل كنم تا ديگران مرا ببينند و اجرا كنند به همين دليل وقتي جنگ تحميلي شد سخت ترين پروازها را انجام مي داد.
در اف14 پروازي به نام پرواز سگي داريم كه از ساعت 11شب به بعد بي خوابي كشيدن خيلي سخت است. حتي زماني كه فرمانده پايگاه يا معاون عمليات بود، شب ها به اصفهان مي آمد و خودش پرواز ساعت 11 را قبول مي كرد. اين ها او را آب ديده تر مي كرد. ما هم از وجود متبرك ايشان و شهيد صياد كه رهنمود مي دادند كه در نيرو چه كنيم، استفاده مي كرديم.
يكي از خاطرات من با ايشان در جريان طبس بود، همه معتقدند كه معجزه آنجا برخورد با طوفان شن است اما جمله اي را از زبان شهيد بابايي مي گويم كه تا به حال هيچ جا نيامده است. ايشان معتقد بود كه معجزه اصلي چيز ديگري بوده است. ساعت 10:45 راديو اسرائيل اعلام مي كند كه هواپيماهاي آمريكايي به دليل بدي آب و هوا در طبس زمين گير شده اند. در ساعت 12:45 يعني دو ساعت و نيم بعد، اولين هواپيما براي پوشش از اين مسائل از ايران بلند مي شود، چون به دليل نداشتن انسجام نيرو همه هواپيماها خوابيده بودند. آمريكايي ها كه ماه ها عمليات هاي تمريني را انجام داده بودند، چرا بعد از اين مسئله نيامدند و ايران را بمباران نكردند؟ اگر آن ها حركت مي كردند خيلي راحت مي توانستند خيلي جاها را منهدم كنند. بابايي معتقد بود كه خدا گفته ما دشمنان شما را از احمق ها آفريديم، ايشان مي گفت معجزه بالاتر از طوفان شن اين است كه آن ها به عقلشان نرسيد كه عمليات خودشان را از پايگاه هاي متحركشان مثل ناوها، پايگاه هايي كه با كشورهاي ديگر دارند يا پايگاه هاي ثابتي كه خودشان داشتند ادامه دهند تا به نتيجه برسند. اين مسئله را در يك ديدار خصوصي با آقاي خلخالي مطرح كرديم، ايشان در اين راستا رهنمودهايي را دادند كه در پايگاه چه كارهايي را انجام دهيم.

*سوال:وقتي شهيد بابايي فرمانده پايگاه 8 شكاري شد تحول اجتماعي رخ داد.مثلاً با اينكه يك خلبان دوره ديده در آمريكا بود، ولي در پايين ترين سطح خانه هاي سازماني (محدوده مربوط به درجه داران) سكنا گزيد. اين نوع كارها چه معنايي داشت؟

سوال خيلي خوبي است. وقتي من خودم به ايشان گفتم چرا مي خواهي آنجا بروي، گفت: من مي خواهم خودم را لمس كنم و گرفتاري هاي آنها را ببينم. او با اتوبوس به اداره مي آمد. الان كه آقاي احمدي نژاد به استان ها مي رود و با مردم صحبت مي كند، اين تفكري است كه او در اواخر سال60 به عنوان فرمانده پايگاه داشت. ما اصطلاحي به عنوان آماده شدن هواپيما داريم، تا زماني كه هنوز بني صدر ملعون فرار نكرده و فرمانده كل قوا بود، آمادگي رزمي هواپيماهاي ما 5 يا گاهي 3 بود. آمريكا گفته بود اگر ما برويم همه هواپيماها مي خوابند چون هيچ كدام نمي توانند پرواز كنند، و اگر ما نباشيم توان پرواز با هواپيما را نخواهند داشت. اما وقتي شهيد بابايي فرمانده پايگاه شد، جسارت و اعتماد به نفسي به بچه هاي فني داد مبني بر اين كه ما بايد خودمان باشيم. همان طور كه امام فرمود: ما در زمان شاه به عنوان افسر، درجه دار، كارمند و نظامي خدمت مي كرديم، اما خودمان را گم كرده بوديم. يكي مثل امام پيدا شد و گفت خودتان را پيدا كنيد و آقاي خودتان باشيد. يك تحول اين چنيني را امام مطرح كرد و عباس در پايگاه با رفتار عملي به آن عينيت بخشيد، يعني قبل از اين كه خودش به ديگران امر كند به صورت عملي پياده اش كرد. بنابراين در زمان او هواپيماهاي آماده ما در كوتاه ترين زمان به 5/67 رسيد كه اين جهش بالايي بود، يعني ما در يك روز 18 فروند هواپيماي اف14 و موشك هاي دور برد بالا داشتيم.

*سوال:پس به دليل همين آمادگي بود كه براي حمايت از كشتي هاي نفت كش مشكلي نداشتيد؟

بله! وقتي به ما مي گفتند كاروان كشتي هاي نفتكشي كه از خليج فارس عبور مي كنند را پوشش دهيد ما مشكلي نداشتيم و خلبان با دل و جان پرواز مي كرد. اگر امروز مي بينيد بابايي زنده است به خاطر رفتار، صدق گفتار و ساده زيستي اوست. من معتقدم انسان ها داراي تاريخ مدوني هستند: تولد، بلوغ، ازدواج، استخدام، بازنشستگي و مرگ، اما برخي انسان ها در اين تاريخ تدوين شده خداوند تغييراتي ايجاد مي كنند. مثل جوان بسيجي 13 ساله اي به نام حسين فهميده كه نيم ساعت تفكر مي كند و همان هم مي ماند، وگرنه شما به جاي يك نارنجك، 1000 تا نارنجك ببند و به زير تانك برو و همه را منفجر كن، به تانك هيچ خدشه اي وارد نمي شود، چون از فلز خاصي تشكيل شده كه نارنجك نمي تواند آن را منهدم كند. ولي تفكر او تا ابدالدهر باقي مي ماند. عباس هم در اين تاريخ مدون با هدايت امام و بهره بردن از سرچشمه زلال ولايت تغيير داد و امروز تا تاريخ هست بابايي ها، صيادها، باكري ها و همت ها هم هستند. او مي توانست در بهترين شرايط زندگي كند، اما از خودش گذشت و با مردم همرنگ شد. بسيار احتياط مي كرد چيزي را كه مي گويد ابتدا در بچه ها و خانواده خودش پياده كند، به همين دليل از سرباز تا فرماندهان عالي رتبه او را دوست داشتند.

*سوال:به نظر مي رسد شهيد بابايي با زيركي و بصيرت در مدتي كوتاه توانست اوضاع را بشناسد و ابتكار عمل را در امور بدست گيرد. اين امر چگونه اتفاق افتاد؟

درست است. ايشان زيركي خاصي داشت. البته من در حاشيه بگويم در آن سال 10 فرمانده در 10 پايگاه فرمانده شدند اما تنها كسي كه موفق شد، عباس بود كه آن هم به دليل زيركي او بود، به اين معنا كه وقتي فرمانده شد هيچ كس را كنار نزد حتي كساني كه ملي گرا بودند، بلكه در بحث آموزش تاكتيك و مديريت از آنها استفاده كرد، يعني شب ها ساعت هاي فراغتي كه برايش باز مي شد به خانه تك تك فرمانده ها، آنهايي كه از او ارشد بودند مي رفت، افرادي بودند كه وقتي ايشان فرمانده شد او را قبول نداشتند، اما با يك ظرافتي خاص از تخصص، دانش و مديريتي كه آنها در آمريكا ديده بودند براي بهينه سازي پايگاه استفاده مي كرد. به همين دليل در جنگ، اف14 بيشترين بهره را داد كه آمريكا اصلا فكرش را هم نمي كرد و ما هنوز هم از اين هواپيما استفاده مي كنيم. روز به روز براي او يك تحول خاص دروني ايجاد مي شد، بچه هايي كه با او پرواز مي كردند اين را به عينه مي ديدند. يكي اين كه او شديداً به اول وقت و جماعت نماز خواندن، اجراي شعائر اسلامي در زمان خودش و ولايت اعتقاد خاصي داشت و به شهدا بسيار اهميت مي داد. با وجود اين كه مطهري فرمود انسان هاي ديگر با اصحاب امام حسين قابل قياس نيستند اما اجازه دهيد اين جا مثالي بزنم. من در يك سخنراني هم گفتم اگر بهشتي، بهشتي شد هنر نكرد، چون خودش يك آيت الله زاده و شاگرد امام بود، مي بايست رهبري اسلام را برعهده بگيرد، اما بابايي ها كه در آمريكا، مهد شيطان بزرگ كه در آنجا فقط مي خواستند ارزش ها را از بين ببرند و كشورهاي ديگر را استعمار كنند، تحصيل كرده و برگشته اند. اين جا است كه بهشتي شدن هنر است. بابايي ها جز مقداري خاطره چيزي ندارند و مثل دوستاني چون مطهري نيستند، كه كتاب هايي را داشته باشند و سال ها بعد هم كتابش را بخوانند مي فهمند كه ايدئولوگ بود، اما خلبان فقط مقداري خاطره است. من هميشه اين مقايسه را مي كنم. شهيد مطهري درباره حر كلامي دارد كه مي گويد: حر روز تاسوعا با حر روز عاشورا هيچ فرقي نمي كند، روز تاسوعا نماز مي خواند، روزه مي گرفت، به پيغمبر، قرآن و ائمه اعتقادي خاص داشت. آن جمله بزرگ و شاخص او را كه در همه مجالس ذكر مي شود، مي دانيم مبني بر اين كه وقتي جلوي امام حسين را مي گيرد امام حسين از او مي خواهد كه اجازه دهد تا آنها برگردند. حر پاسخ مي دهد من مامورم و معذور ولي چه كنم كه مادر تو فاطمه است. فرق حر تاسوعا و عاشورا در يك چيز بود و آن اين كه او در روز عاشورا نيم ساعت تفكر كرد و فهميد آن دنياي ابدي را از دست خواهد داد، جواب پيغمبر را چه كسي خواهد داد؟ لذا خودش را پيدا كرد و روز عاشورا رهبري را به امام داد. بابايي هايي هم كه در ايران به وجود آمدند در زمان شاه همه فرايض را در حد وسع خودشان كه آن زمان تبليغ مي شد انجام مي دادند، اما يك دفعه امام مي آيد و غبارها را كنار مي زند. لذا بابايي ها متوجه اين امر مي شوند كه او رهبر است. به همين دليل با وجودي كه در دامن آمريكا دوره ديدند ولي برگشتند، چنان ضربه اي به آمريكا زدند كه هنوز كه هنوز است نمي تواند سر بلند كند. هر چه جنگ طولاني تر مي شد او در اعتقاد و تخصصش قوي تر مي شد. اگر بگوييم كه ما با ابزارمان توانستيم درجنگ دفاع كنيم اشتباه كرديم؛ ما سه نوع هواپيماي شكاري مثل اف4-اف14و اف5 غربي در آن زمان داشتيم، آمريكا صد نوعش را داشت، ما جمعاً پانصد، ششصد هواپيما داشتيم آمريكا 10برابرش را داشت. آن چيزي كه ما را در دفاع موفق كرد اعتقادي بود كه امام در قلب ها تزريق كرد. به همين دليل است كه ما پروازي با عباس داشتيم كه 12 ساعت طول كشيد، يعني 5 غروب قبل از افطار بلند شديم و بعد از سحري روز بعد نشستيم، تصور كنيد دو روز تمام گرسنگي و تشنگي را تحمل كرديم. اين ها از ابتكارات شهيد بابايي بود، يعني يك هواپيما به جاي 12هواپيما به كار مي رفت. اگر ما مي خواستيم با آمريكا مقابله دفاعي كنيم بايد هر يك ساعت يك هواپيما مي داديم كه در يك روز 24 هواپيما مي شد. هر هواپيمايي كه مي رفت وقتي برمي گشت زمين گير مي شد، بايد قطعات هواپيما بر اساس پرواز تامين مي شد، ما هم كه تحريم اقتصادي بوديم و به ما قطعات نمي دادند. در نتيجه ابتكاري به خرج دادند كه غير ممكن را ممكن كرد به اين معنا كه ما 12 ساعت مثل يك هواپيمايي ايرلاين پرواز كرديم كه اعتقاد، ايمان به خدا و عشق به ولايت آن را ممكن ساخت.

*سوال:درباره آن لباس هاي بسيجي كه بابايي مي پوشد هم بفرماييد. اين مسائل بر اساس چه اعتقاداتي بود؟

ما روي لباس پرواز، لباس فشار مي پوشيديم كه اگر بيرون پريديم چتر و ما را به هم وصل كند. ايشان پس از جريان والفجر8 به جاي لباس پرواز لباس بسيجي پوشيد. علت را در اميديه در سال 65 پرسيدم، در سكوت محض و در فضاي آرام شب با آن لهجه شيرين قزويني گفت: "برادر عزيزم هر جايي كه طبقه و درجه وجود دارد، شيطان خوب نفوذ مي كند، مثلاً در روحانيت ثقه الاسلام، حجت الاسلام و آيت الله داريم، شيطان70 سال عبادت كننده مستجاب الدعوه زمان موسي را از راه به در مي برد؛ در انقلاب كه زياد است و اجازه بده نام نبرم چون خودت بهتر مي داني. در ما ارتشي ها كه ديگر شيطان خوب نفوذ مي كند، تنها لباسي را كه ديدم شيطان بسيار كم مي تواند نفوذ كند، لباس بسيجي است ". اين جمله اي است كه يك انسان آمريكا ديده به عنوان يك الگو بيان مي كند. امروزه مي بينيم كه شهيدهاي بزرگ ما هم خوب از اين كلام استفاده كردند لذا ايشان همواره مي گفت: من نسبت به بسيجي ها كه اين لباس را تنشان مي كنند غبطه مي خورم.

*سوال:موضوع ديگر خستگي ناپذيري بابايي بود. او چگونه اين همه فشار را تاب مي آورد؟

بله. ايشان در پروازها خستگي ناپذير بود، يعني اگر شب با ما پرواز مي كرد، فردا صبحش به همدان و عصرش هم به جاي ديگري مي رفت. با وجود اين كه مي توانست از هواپيما استفاده كند، بيشتر در مسير از ماشيني كه آيت الله صدوقي به او داده بود، استفاده مي كرد. من به او مي گفتم كه چرا با ماشين مي روي، خطر دارد. مي گفت من كه وقت نمي كنم فكر كنم، ولي در اين چند ساعتي كه از اين پايگاه به آن يكي مي روم براي بهسازي آنجا تفكر مي كنم. بيشتر خودش پرواز مي كرد و جوان ها را استراحت مي داد. در تعطيلي ها و ايام عيد اجازه مي داد كه جوان ها به ديدار خانواده شان بروند.
احتمالاً شنيده ايد كه ايشان به مكه نرفت. وقتي او را در هواپيما گذاشتيم از در ديگر پياده شد. از او پرسيدم چرا نرفتي واجبت را انجام دهي؟ گفت: مكه و كربلا همين جاست. اگر ما درجنگ شكست بخوريم، عبادت را از دست داده ايم. من نمي توانم يك ماه در مكه باشم و اين جا جوانان ما پرپر شوند. منظور او فقط خلبانان نبود بلكه دلش براي نيروهاي 18 ساله هم مي سوخت. هميشه به من مي گفت خدا در هر برهه و زماني بهشتش را به حراج مي گذارد، اين برهه، برهه امام است. اگر به سمت حراج نرفتي حتماً مي بازي. اين مسئله براي من هميشه يك الگو بود.

*سوال:رابطه شان با شهيد صياد شيرازي چگونه بود؟

روز به روز عميق تر مي شد. ايشان را بعد از حمله بدر در حالي كه گريه مي كرد ديدم، علت را كه جويا شدم گفت: حق علي صياد اين بود كه شهيد شود، تشبيهي به كار برد و گفت: دنيا مانند يك زباله دان است، كه در آن زباله هاي مختلفي وجود دارد. يك باغباني يك شاخه گل را هرس كرده و درآنجا گذاشته، به دليل موادي كه دارد زود رشد مي كند، اگر يك رهگذري آن را نچيند گل درون زباله مي افتد و از بين مي رود. مي گفت علي بايد در بدر شهيد مي شد، حيف خدا او را نچيد. البته بعداً ديديم كه خدا طور ديگري او را چيد. حرف ايشان هم اين بود كه او نبايد در بستر بميرد بلكه بايد شهيد شود.

*سوال:به زعم تمامي دوستان بابايي، او بي تكبر بود. در اين باره چه خاطراتي از او داريد؟

از چيزهاي كه هميشه در زندگي من الگوست اين است كه او منيت و تكبر را در خودش از بين برده بود. يادم هست به محض اين كه فرمانده پايگاه شد، آن زمان روزي جناب صياد كه فرمانده نيروي زميني بود مي خواست آقاي جلالي كه بعدها فرمانده سپاه شد، را به عنوان فرمانده هوانيروز اصفهان معرفي كند. دستور داد كه همه فرماندهان به باند پروازي بيايند تا ايشان بعد از مصاحبه تلويزيوني، آنها ازجمله عباس را ببيند. من تازه از پرواز برگشته بودم و لباس پرواز بدون درجه تنم بود، ايشان هميشه با لباس شخصي بود كه با ماشيني كه آقاي صدوقي به او داده بود راه افتاديم. آن زمان هنوز پايگاه هوايي مسافربري از رو به روي گلستان شهدا به پايگاه منتقل نشده بود به همين دليل بايد به آنجا مي رفتيم. وقتي از پله ها بالا مي رفتيم، من را جلو فرستاد و فرماندهان به من احترام مي گذاشتند. بعد در چمني نشستيم، هنوز شهيد صياد نيامده بود و فرماندهان و گروه موسيقي در باند بودند. يك جوان گروهبان3 كه شيپور زن هم بود به دليل گرمي تابستان به چمن آمده بود كه شهيد بابايي جلوي او را گرفت و گفت اجازه مي دهي چند تا شيپور بزنم. من ناراحت شدم و گفتم تو الان فرمانده پايگاه شدي اين چه كاري است. گفت: مگر بوق زدن بد است؟ در واقع مي خواست به من بگويد شغل توي خلبان با شغل اين آقا فرقي ندارد و اين را با عمل گفت نه با بيان. گفتم لااقل به سمت ديوار بايست. ايشان باز اصرار مي كرد و مي گفت چرا اين حرف را مي زني. مگر شغل و درجه اين بنده خدا بد است؟ و چند بار در آن دميد كه ديد نمي تواند، گفت: اي جوان شغل تو هم خيلي مهم است. يعني خواست به او بگويد كه مبادا به خدا كفر بگويي. سرنوشت انسان ها مثل هم است، هيچ فرقي نمي كند. به من هم خواست بگويد آنجا كه داشتند به عنوان فرمانده پايگاه به تو احترام مي گذاشتند با اين فرد فرقي نداري و مبادا مغرور شوي و فكر كني فرمانده شدن يا صياد شدن هنر است. انسان بايد طور ديگر، يعني با تكان دادن درون و زياد كردن تقوا خود را درست كند.
يكي از چيزهايي كه هميشه بابايي را عروج داد، شهيد بزرگ شد و امام آن كلمه بزرگ را روي عكسش نوشت كه "خداوند رحمت فرمايد اين شهيد سعيد ما را "، علتش در تقواي او و نه تخصص و لباسش بود، چرا كه اولين چيزي كه او در خود خرد كرد آن منيت دروني بود. امروز اگر هر كس بتواند آن منيت دروني را از بين ببرد در همه زمينه ها موفق است، يعني انقلاب ما از 15خرداد سال 42 گرفته تا امروز مي بينيم كه اگر هر انساني كه در مجموعه اي قرار گرفت و مسئوليتي داشت منيت را در خودش از بين ببرد و به سمت مسائلي كه امام ترسيم كرده، كه همان ترسيم قرآن و ائمه است، برود خود به خود عروج پيدا مي كند و در قلب مردم جاي مي گيرد.

*سوال:الان بعد از سال هاي سال همه به جايگاه او غبطه مي خورند ولي آن چيزي كه آدمي را متأثر مي كند اين است كه چرا در جامعه شيعه ما الگوها اجرا نمي شود؟

رفتار و گفتار امام علي (ع) همه در كتاب هاست. بر فرض ما بگوييم علي معصوم خداست، اما عباس بابايي كه معصوم نبود. او يكي مثل همه بندگان خداست. يك وقت از حضرت يوسف صحبت مي كنيم مي گويند خدا پشتيبان او بوده، اما شهيد بابايي كه يك فرد آمريكا ديده بود. من متأسفم از اين كه وقتي سالگرد او مي شود مسئولان چنان داد و گريه مي كنند و پوسترهايي از او مي زنند، اما يك دهم رفتار عملي او در جامعه نظامي ما بخصوص در نيروي هوايي پياده نمي شود كه اگر اجرا شود ما امروز حتي در مسائل عملياتي هم به يك توان خاص خواهيم رسيد.

*سوال:دليل اين مسئله را چه مي دانيد؟

انتخاب ها درست نيست. خوب انتخاب نكرده اند. زمان امام فرصت كم بود، جنگ و تحريم وجود داشت، اما امروز آن قدر فشار نداريم انتخاب اصلح هم هست، ما نيازمند هستيم كه هم از اصلح و هم از تجارب استفاده كنيم. گاهي مي گويند جوان گرايي. من با جوان گرايي به اين شكلي كه در نيروهاي مسلح است موافق نيستم. تصور كنيد ساده ترين جراحي ختنه است. از هزار و پانصد سال قبل وقتي پيغمبر مبعوث شد آن را جزو برنامه ها آورد. در گذشته يك انسان هم دندان مي كشيد، هم سر مي تراشيد، هم دلاك بود و هم بچه ها را ختنه مي كرد اما امروز مسئولي كه پسر دارد اجازه نمي دهد يك جوان اين عمل را انجام دهد و دنبال يك آدم با تجربه مي گردد؛ ساده ترين چيز را مثال زدم. ما بايد تجربه ها را بغل هم بگذاريم، وقتي مي بينيم يك فرد قديمي توانايي، انرژي و اطلاعاتش را دارد چرا او را كنار بگذاريم؟ در خارج از اين تجارب استفاده مي كنند. زماني كه آمريكا بودم ديدم از كسي كه 10ساعت در ويتنام جنگيده استفاده مي كنند. آنجا كه نيروي هوايي و انساني خوبي دارد، اما باز هم اين تجارب را بكار مي گيرند.
ما بحثي به نام پدافند و دفاع پدافند داريم، پدافند يعني دشمن رخنه مي كند و ما او را مي زنيم، اما تعريف دفاع عميق تر است. يعني مي گويند برو پايگاه منافقين را درعمق خاكشان بزن. ما مي دانيم كه توان مقابله با آمريكا را نداريم اما با تجربياتي كه در جنگ به دست آورديم، مي توانيم بزرگ ترين ضربه را به آنها بزنيم، كه ضعف آنها درمسائل ناوگان است و با خوابيدن در كف يعني بالاي 20-30 پا روي آب مي توانيم وارد عمل شويم. تجاربي كه ما در جنگ به دست آورديم در هيچ جنگ ديگري به دست نيامده، چون درهمه جنگ ها مقابله با هم بوده اما ما به تنهايي با تمام دنيا جنگيديم. اين چيزي جز اعتقاد نيست، هنوز هم اين اعتقاد وجود دارد. امروز ممكن است ما نسل 5 هواپيماها را نداشته باشيم اما آن تجارب آن قدر به ما اعتماد به نفس داده و اين تحول را در ما ايجاد كرده كه اگر همين امروز به يك خلبان شصت ساله بگويند پشت اين هواپيما بنشين برايش كار راحتي است.

*سوال:درباره ابتكاراتي كه مرحوم بابايي داشت، بخشي ازدوستان خلبان اين بحث را مطرح مي كردند كه تا سال 61 برتري هوايي با ايران بود از سال 61 تا 64 آمريكا به دليل اين كه آن چه به ما آموزش داده بود را در اختيار عراق گذاشت تا حدي برتري هوايي را به دست آورد، اما ابتكارات شهيد بابايي منجر به اين شد كه عمليات هاي فاو، والفجر 8 و كربلاي 5 را با پيروزي سپري كنيم، از شكل اين ابتكارات بفرماييد؟

من يادم هست وقتي ايشان فرمانده پايگاه شد تلفني با شهيد فكوري بحثي داشت مبني بر اين كه ضعف ما در سوخت گيري هاي هوايي در شب است كه شهيد فكوري گفت يك نواري پيدا كن و براي بچه ها كلاس بگذار كه اين قضيه چيزي حدود يك ماه طول مي كشيد. عباس گفت: اين طولاني شدن باعث مي شود كه جنگ بر عليه ما تمام شود. يكي از ابتكارات ايشان همين بود كه با برادري به نام جناب سرهنگ حسين نيك انجام، نيم ساعت قبل از اين كه غروب شود خود را به تانكر رساند و فقط به آن وصل شد و به راحتي در آن شب يك سوخت گيري تمريني را انجام داد. بعد از آن آمد 5-6 نفر را بالا برد و به آنها ياد داد كه پرواز شب را چگونه سوخت گيري مي كنند.
يكي ديگر از مسائل سوخت گيري در ارتفاعات پايين است. همه مي دانند كه نبايد سوخت گيري را پايين تر از ارتفاع 20000 پا انجام داد چون پايين تر، توربالانسي دارد كه وقتي مي خواهد شلنگ را وصل كند خود به خود شوك پيدا شده، كنده مي شود و هواپيما دچار سانحه مي شود، لذا بايد ارتفاع سوخت گيري بالا باشد چون در ارتفاع بالا توربالانس نداريم اما او با ابتكار خاصي ارتفاع را تقليل داد.

*سوال:علت اين مسئله چه بود؟

چون ما هواپيماي كمي داشتيم. فرقي كه ما با عراق داشتيم اين بود كه هر چه هواپيما مي زديم به جاي آن 4 هواپيماي ديگر هم شرق هم غرب به آنها مي دادند. از همه بدتر اطلاعاتي بود كه آمريكا در اختيارشان گذاشت كه فقط در بحث آموزش نبود، ما هر وقت بالا مي رفتيم آمريكايي ها از ناوشان اعلام مي كردند كه هواپيماي ناشناس، ارتفاع، سرعت و سمتت اين است يا خودت را معرفي كن يا برگرد. اين به معناي آن نبود كه ما را بترسانند، بلكه مي خواستند با اين كار به عراقي ها اطلاعات كاملي بدهند. ما برعكس عراقي ها هر هواپيمايي كه از دست مي داديم و هر خلباني كه اسير مي شد جايگزيني براي آنها نداشتيم. من گاهي مثال مي زنم كه شغل پروازي و جنگ مانند فوتبال است، به اين معنا كه وقتي در زمين فوتبال به كسي كارت قرمز مي دهند مربي حق ندارد كس ديگري را به زمين بفرستد. ما در جنگ 8كارت قرمز گرفتيم يعني خلبانان شهيد، اسير يا جانباز شدند و اين جاست كه خلبانان مجبور هستند به جاي اين كه يك بار با هواپيماي اف5 بروند 5 بار بروند و يا با اف14 دوازده ساعت روي آسمان پرواز كنند. ما در سه چهار مرحله توان عملياتي عراق را از بين برديم تا به جايي رسيد كه آنها ديدند در مقابل نيروي هوايي اين مملكت نمي توانند مقابله كنند، در نتيجه به گازهاي شيميايي متوسل شدند و گرنه كسي كه اين همه توان و پشتيباني دارد چرا بايد از آن استفاده كند؟ به همين دليل است كه مي گويم ما 8كارت قرمز گرفتيم و در مقابل عراقي كه داراي همه توانمندي ها بود ايستاديم و بازي را برديم.

*سوال:پس استفاده بهينه از هواپيماها با درايت ايشان انجام گرفت؟

بله. استفاده بهينه از هواپيماها از ابتكارات شهيد بابايي بود، مثلاً به هواپيماهاي شكاري مي گفت اگر احساس كرديد هواپيمايي كه سمت شما مي آيد شكاري است و مي خواهد تو را شكار كند از آن فرار كن چون اگر او را بزني و از بين ببري آنها باز هواپيما مي گيرند، تو بايد دنبال شكار هواپيماهاي بمب افكن باشي كه در جبهه ها مزاحمت ايجاد مي كند و مي خواهد بچه ها را بمباران كند، آنها را بزن كه بچه ها راحت عمليات انجام دهند، حتي اگر نتوانستي آنها را بزني همين كه فرار كنند كافي است. به همين دليل در عمليات والفجر از طريق رادار گفتند كه 13 فروند هواپيما در حال بمباران كردن هستند، من به سمت آنان حمله كردم، ديدم 5 فروند از راست، 5 فروند از چپ و 3 فروند از جلو مي آيند. من حقيقتاً ترسيدم ولي با آن اعتقاد به خدا، توكل و حمله كردم. ديدم سمت راستي نزديك تر است اول به آنها حمله كردم، بمب هايشان را ريختند و فرار كردند. به سمت ديگر حمله كردم آنها هم رفتند، به جلويي كه خواستم حمله كنم فرار كردند. وقتي رفتم از ارتفاع پايين صحنه اي كه بمب ريخته بودند را ديدم، متوجه شدم همه را در بيابان ريختند، لذا ابتكار او در رفتارش بود يعني محوريت بابايي به ما جرأت مي داد كه مي توانستيم هزاران ساعت با يك فروند هواپيما عمليات انجام دهيم.

*سوال:منظورتان اين است كه اگر بر اساس استانداردها پرواز مي كرديم همه هواپيماهاي ما زمين گير مي شدند؟

بله. اما به خاطر تعهد اخلاقي و ملي اگر 4 اشكال هم بود خلبان عمليات را اجرا مي كرد، چراكه مي گفت من فعلاً مي خواهم بمب بزنم حالا اگر ترمز من 90درصد مي گيرد، از ابتداي باند مي زنم تا آرام آرام در آخر باند بايستم. اين ابتكارات خود بچه ها با هدايت او بود. مي گفت اگر يك خلبان اشتباه كرد اين به معناي آن است كه اين هواپيما اشكال دارد ولي نياز جنگ اين است كه ما از آن استفاده كنيم.
در اواخر سال 65 يك روز در اصفهان با شهيد بابايي هواپيمايي را براي تست بالا برديم كه يك دفعه آژير قرمز زدند. من ترسيدم اما او گفت مي توانم از تو اجازه بگيرم و با رضايتت سمت آن هواپيما برويم؟ گفتم اين موشك ندارد و فقط هواپيماي تست است. گفت او كه نمي داند ما چه داريم و چه نداريم. سمتش مي رويم، خدا يك كاري مي كند. ما رفتيم، وقتي كه او ديد يك هواپيماي اف14 در حال آمدن است برگشت، ابتكارات اين گونه بود. بچه ها به هر نحوي كه بود قطعه مي ساختند، از آن قطعات تعويضي كه در انبار شاه بود بچه هاي فني خودشان را مسئول اين كار مي دانستند كه ما بايد اين قطعات را به ميدان برده و استفاده كنيم. ابتكارات او مانند جريان علي (ع) بود. ما در تاريخ شنيده ايم كه زره او هيچ وقت پشت نداشت. شما هيچ سرداري را نمي شناسيد كه موفق باشد مگر اين كه خودش در جبهه جنگ در خط اول شمشير بزند. ما رهبريتي مثل امام پيدا كرديم، لذا بابايي غير قانوني اما به دليل اعتمادي كه داشت با وجود اين كه نبايد براي بمباران مي رفت، شب با هواپيماي اف14 درباره پوشش هوايي صحبت مي كرد، صبحش به همدان رفته با فرمانده پايگاه يا يك خلبان ديگر با هواپيماي اف4 بمباران مي كرد، روز بعدش در دزفول با خلبان هواپيماي اف5 براي بمباران مي رفت. آن خلبان كه مي ديد معاون عملياتي اين طور بمباران مي كند مي گفت من چرا بايد ترس داشته باشم؟ او فرماندهي نبود كه پشت جبهه باشد و دستور دهد، آن چيزي كه در انسان ها عمل مي كند رفتار عملي است. چرا امام يك دفعه ندا سر داد و ارتش و خلبانان صداي امام را شنيدند؟ چون خود عمل مي كرد. اگر چه الگوي ما دينمان و سيد الشهداست اما گاهي اوقات در هر باغي كسي پر بارتر مي شود، عباس در نيرو هوايي يك الگو شد و در حال حاضر هم هست.
همين الان هم ما نمي توانيم با آمريكايي ها مقابله كنيم اما با تجربه هايي كه به دست آورديم مي توانيم به آنها ضربه بزنيم به همين دليل است كه امام فرمود: جنگ نعمت است و واقعاً هم همين طور است. در حال حاضر با برنامه هاي خاصي كه مخصوص خودمان است مي توانيم حتي اسرائيل را هم بزنيم، چون كار خلبان زدن آنجاست حتي اگر خودمان شهيد شديم كه آن فوز عظيم است.
منظور از ابتكارات، ابتكارات ديني و ابتكارات شهادت طلبانه بوده، يعني مرگ در ايران حل شد. همان جوان 18ساله اي كه در جواني وقتي مي خواهد عمليات انجام دهد خودش را روي مين يا سيم خاردار مي اندازد، بيانگر اين است. من خودم به عنوان يك خلبان در پايگاه 8 هنگام عمليات بچه هاي 13ساله را كه مي ديدم خجالت مي كشيدم كه اين ها كجا مي روند. به همين دليل امام فرمود چه بميريم و چه بكشيم در هر دو حالت پيروز ما هستيم يعني ابتكارهاي اعتقادي به دست آمد. يكي از آنها همان است كه خدمت شما گفتم كه ما دنبال هواپيماي شكاري نمي رفتيم، بلكه دنبال هواپيماي بمب افكن دشمن مي رفتيم تا با اين اندك ابزار حداكثر بهره را ببريم و جلوي مزاحمت او را بگيريم، در واقع يك هوهپيماي ما اندازه50 فروند كار مي كرد و خستگي را هيچ كس احساس نمي كرد. ابتكار تا به جايي رسيده بود كه خلبان ها در عمليات همديگر را مي خريدند تا خودشان به عمليات بروند. در واقع در ايران همه در فعاليت بودند و آدم شرمنده مي شد.
يكي از ابتكارات ديگر اين بود كه ما وقتي به حدي مي رسيديم كه سوختمان تمام مي شد يك حداقل سوختي مي گذاشتيم كه اگر به آنجا رسيد به پايگاه برگرديم، ولي فرد مي گفت چون عمليات است من آن را به اتمام مي رسانم اگر نمي توانم خودم را به پايگاه مثلاً اصفهان برسانم ولي در دزفول كه مي توانم بنشينم.

*سوال:در ارتباط با تشكيل پايگاه رعد هم بفرماييد، چه شد آنجا تشكيل شد. چرا كه اين جا براي انتقال هواپيما از جمله اف14ها صورت گرفت كه به لحاظ منطقي خيلي ها امكان پذير نمي دانستند و بعد توسط مرحوم بابايي صورت گرفت.

پايگاه ما در اف14 بايد پوشش هاي هوايي را در ابعاد مختلف انجام مي داد، مثلاً هواپيماهاي بمباران كه در ارتفاع بالا مي رفتند، هواپيماي اف14 بايد پوشش مي داد، هواپيماي عكس برداري بايد مي رفت پوشش مي داد. آن زمان پايگاه مادر ما اصفهان بود، ما وقتي ازآنجا بلند مي شديم تا به منطقه عملياتي مي رفتيم سوخت را از دست داده بوديم و نياز بود سوخت گيري كنيم، اما امكان داشت كه همان سوخت رسان مشكل داشته باشد و در نتيجه عمليات ما عقيم بماند، لذا او به دو هدف قرار گاه رعد را درست كرد: يكي اين كه تعامل خوبي را با سپاه داشته باشد، يعني فاصله اي بين عمليات هاي نيروي هوايي با نيروي زميني و سپاه وجود نداشته و با آنها تعامل داشته باشد. ديگر اينكه سوخت كمتر مصرف مي شد يعني وقتي فاصله زياد باشد هم سوخت و هم زمان از دست مي دهيم، بنابراين ابتكار خاصي به خرج داد و گفت به پايگاه اميديه انتقال مي دهيم و از طريق اين پايگاه خودش در صحنه بود و نياز بچه ها را ارزيابي و در عمليات ها كنترل مي كرد كه آيا هواپيما آن مسيري را كه خودش ترسيم مي كند مي رود؟ آيا بمب ها دقيق مي خورند؟ در واقع كنترل و نظارت، تعامل داشتن و استفاده بهينه از وقت و سوخت اصلي ترين علت تشكيل آن پايگاه بود.

منبع: ماهنامه شاهد ياران - شماره 33 يادمان خلبان شهيد بابايي