نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

آرى روزها در فكرش مبهوتم و شبها جهت از راه رسيدنش مى سوزم و مى سازم و چونان پروانه به دور شمعش پر مى زنم و لحظه شمارى مى كنم و انگار ملائكه ها در انتظارمند تا مرا تحسين و نوازش كنند و راهنماييم كنند به سوى او. بارالها من كه از عشقت نمى توانم شب را سحر كنم پس مرا درياب.

شاید وقتی اون قرار را گذاشتیم فقط یه قرار بچه گانه به نظر می اومد ولی بدجوری دلهامون رو گره زد به هم .....

آن روزهاي آشوب كه باد معبر آهوان را پر خطر مي‌كرد و درّه‌ها از صداي مرگ پر مي‌شد، ما بيهوده دل نگران تو بوديم. بايد مي‌دانستيم خدا تو را براي زخم‌هاي مقدس‌تري آفريده. تو بايد رنج‌هاي بزرگتر و عميق‌تري را تحمل كني. تو مي‌بايست رتبه‌هاي بلند عشق را بگيري. مي‌بايست مرگ را درهم بريزي و آغازي شوي براي زندگي. وقتي كه باغ‌ها مي‌پژمردند، تو بايد سبز مي‌ماندي. جوانه مي‌زدي، ريشه مي‌دواندي تا جنگل ادامه پيدا كند. بايد مي‌خواندي تا زندگي سروده شود و آوازهاي سرخ عشق در متن تاريك زمانه جاري بماند.