«تنها شهیدی که امام (ره) بر گلویش بوسه زد»

شهید «علی عباسی» مثل پدرش زندگی پرفراز و نشیبی و خواندنی دارد. خانواده عباسی شهریور سال 1333 صاحب دو پسر می شود؛ دوقلویی که نام یکی را «محمد» و نام دیگری را «علی» می گذارند. بعد از تولد، قابله به مادر بچه ها مي گويد: «اين پسر (علی) به خاطر جثه ضعيف اش به زودي خواهد مرد» اما برخلاف حرف قابله دو سال بعد هر دو سرخك مي گيرند و محمد از دنيا مي رود

غلام عباس پدر علی است.  متولد سال 1302 در روستاي ده سفيد از توابع استان مرکزی است که در اوايل حكومت محمد رضا پهلوي سرباز مي شود. او را به پادگان مهرآباد مي برند و گماشته تیمسار مقدم (معاون ستاد ارتش) مي شود. تیمسار مقدم، غلام عباس را به منزلش می برد و به عنوان خدمه در منزل آنها آشپزي، خريد و نگهداري از فرزند و... را انجام مي دهد. غلام عباس بعد از پايان سربازي و ترك منزل مقدم، براي كارگري به سرچشمه مي رود در همان روز اول مردي به نام حسين علي كه استاد و گچ كار ماهری است، او را براي كارگري به كاخ مادرشاه مي برد. در آن كاخ، آينه كاري و گچ كاري انجام می دهد. بعد از به دنیا آمدن دوقلوها، غلام عباس برای کار به عمارت رضا شاهی مي رود.

بوسه امام خمینی (ره) بر گلوی علی در سال 42

غلام عباس مردی مومن، متعهد به کسب روزی حلال، خادم همیشگی مراسم عاشورا و تاسوعای حسین و علاقه مند به امام (ره) است. سال 1342 فرا می رسد. علی قد کشیده و کمک دستِ باباست. پدر و پسر به قم می روند تا امام خمینی (ره) را ببینند. منزل امام (ره) مملو از جمعيت است. مردم با شور و شوق عجیبی جمعیت را کنارمی زنند و خود را به پنجره ای که امام نشسته است، می رسانند که دست ایشان را ببوسند و دستی به عبایش بکشند. در آنجا پسری کناردیوارآجری، زیر پنجره ای که امام نشسته است، بالا و پایین می پرد تا دستِ امام را ببوسد. موفق مي شود. در كنارش علي هم ايستاده اما دست علي نمي رسد. امام خمینی (ره) با مشاهده اين صحنه به مردم اشاره مي كند كه پسر را بالا بياورند. علي را بغل مي كنند و به امام (ره) مي دهند. امام خمینی (ره) علي را در آغوش گرفته، دستی به موهایش کشیده و می گوید: «سربازها و یاورهای من، همین بچه های کوچکند» امام (ره) سرش را زیر گلوی علي قرار می دهد و بوسه ای به آن می زند و شروع به گریستن می کند. با مشاهده این صحنه تمام جمعیت به یکباره «تکبیر» می گویند. امام (ره) یک تکه نبات از کنار دستش به همراه یک اسکناس 5 ریالی به علي می دهد.

خانواده عباسی از همان سال ها و به مدد نقس قدسی امام (ره) جان تازه ای می گیرد . از جمله اینکه تصمیم می گیرند شغل پدر تغییر کند. آن زمان، غلام عباس در منزل شخصی به نام بيات کار می کند. بیات به همراه همسر و دخترش به مدت 4 سال عازم اروپا هستند به غلام عباس مي گويد كه بگذارند علي را با خودشان ببرند. ولي غلامعباس اجازه نمي دهد، حتي مي گويند مادرش را هم مي بريم ولي باز هم اجازه نمي دهد.

ممنوعیت الکاری  از کارهای دولتی

غلامعباس از آنجا بیرون آمده، مغازه ای در گاراژی در دروازه غار می گیرد و قهوه خانه راه می اندازد. علي هم بعد از پایان درسش در مقطع سوم راهنمايي به کارخانه ایران ناسیونال (ایران خودرو) مي رود. او پسر قابل اعتمادی است و توانسته در کارش موفق باشد. از بد حادثه  ساواک انگشت روی علی گذاشته و از او برای همکاری در سازمان دعوت می کند. او نمی پذیرد و بلافاصله  از ايران خودرو اخراج و از کار در تمامی ارگان ها منع می شود و تحت نظر ساواک قرار می گیرد.گویا فعالیت های مبارزاتی علی هم  از سال 1355 با چاپ، نشر و توزیع اعلامیه آغاز می شود.

مزارم اینجاست

پس از پیروزی انقلاب و با شروع جنگ، با وجود آن که از رفتن به سربازی معاف شده، اما به  ستاد جنگهای منظم شهید چمران وارد شده و به خط مقدم جبهه دفاع از کشور و انقلاب اعزام می شود.

پس از شهادت دكترچمران، علي با خانواده اش به سر مزار ايشان در بهشت زهرا (س) رفته و در آنجا قبري را كه در راستاي قبر شهيد چمران است به خانواده نشان داده و می گوید: «جای من این قبر خواهد بود.»

تولد: عید غدیر، شهادت: عید غدیر

یازدهم شهریور ماه 1360 است و علی چند ماهی است که به مرخصی نیامده. نیمه شب در حالی که 48 ساعت بدون استراحت به جنگیدن ادامه داده، با انفجار خمپاره به همراه دیگر یارانش در کرخه نور و در روز عید غدیر، هم روز با ولادتش، به شهادت می رسد. یک ترکش به پایش اصابت می کند و ترکش دیگر در گلویش می خورد.

علی در آخرین وداع با خانواده اش به مادر می گوید که نذر کرده بعد از این عملیات به خانه برگردد و همگی با هم به پابوس امام رضا (ع) بروند. بعد از شهادت، او را به اشتباه با ديگر شهيدان در هواپيما گذاشته و عازم مشهد مقدس مي شوند. خلبان در آسمان، شهیدان را بالای حرم امام رضا (ع) طواف می دهد و علی به آرزویش می رسد. پیکر مطهر شهید علی عباسی بعد از شناسایی به تهران منتقل می شود.

حالا حاج غلامعباس بعد از شهادت علی سالهاست که در آشپزخانه مساجد، بدون هیچ دستمزدی آشپزی می کند و با یاد پسر شهیدش، خود را وقف ائمه (سلام الله علیهم اجمعین) کرده است. خانواده عباسی، 37 سال را بدون علی گذرانده اند اما نام او هم چون مولایش علی (ع) بزرگ است و تا همیشه در خاطره مردم این مرز و بوم هم چون دیگر شهیدان جاویدان خواهد ماند.

شهید علی عباسی در وصیت نامه اش می نویسد:«پدر و مادر عزیزم! انشاء الله شما را در کربلا خواهم دید. از شما همانطور که خواستم فقط دعا کنید برای امام و برای اسلام چون با این دعاها و پشتیبانی شما و ملت است که پیروز می شویم.

پدر از شما می خواهم که ناراحت نباشید چون خودتان گفتید که سرباز امام زمان هستی.