«شهيد هاشمي در قامت يك همسر»

در گفت و شنود شاهد ياران با فريده قاضي(هاشمي)
: بسيار مردمي، فروتن و دل رحم بود ..


معمولا خاطره انگيزترين روزهاي زندگي مشترك به روزهاي اول باز مي گردد. در صورت امكان خاطره اي از آن روزها برايمان بگوييد.


به ياد دارم روزي در اوايل ازدواج من با شهيد هاشمي، به بازارچه شاپور رفتيم تا خريد كنيم. در حال خريد بوديم كه برخورديم به پدر و مادر آقا سيد. لحظه اي نگذشت كه با صحنه اي تماشايي مواجه شدم. آقا سيد خم شد و زانو زد روي زمين و شروع كرد به بوسيدن پاهاي پدر و مادرش. اين صحنه براي من كه اولين بار بود چنين رفتاري را مي ديدم، تعجب آور بود، ولي براي آنان كه بارها اين صحنه را ديده بودند، عادي به شمار مي آمد. آقا سيد با آن قامت رشيد و تنومندش و با آن شهرتش خيلي مردمي و خاضع، دل رحم و فروتن بود.


مردمي بودن شهيد را توصيف كنيد.

 درد و رنج مردم اذيتش مي كرد، هرگز بي تفاوت نبود. هميشه در حال جهيزيه دادن به يك خانواده بود. مخصوصاً دختران شهدا. به فقرا و مستمندان مي رسيد، كمك به ساخت مسجد مي كرد، براي بچه هاي بي سرپرست مكاني درست كرده بود كه تا چندين سال بعد از شهادتش من نمي دانستم. اگر مي خواست پولش را جمع كند، يكي از ثروتمندترين افراد مي شد، ولي همين كه انقلاب شد، مغازه اش را كرد تعاوني وحدت اسلامي. از جيبش مي گذاشت تا اجناس را ارزان تر به مردم دهد.


از علاقه شهيد به امام برايمان بگوييد. آيا شما را به ملاقات امام برده بود؟


نه، مي گفت تا خاكمان در دست دشمن است، روي ديدن امام را ندارم. او به امام خيلي معتقد بود. مي گويند ميدان تير آبادان كه با زحمت فراوان او و همرزمانش گرفته شد، در شرايطي كه هنوز بني صدر مصدر امر بود، آقا سيد گفته بود به كوري آنهايي كه ولايت فقيه را زير سئوال مي برند، نام اينجا را به ميدان ولايت فقيه تغيير مي دهيم. او آن قدر به امام ارادت داشت كه وقتي نام امام به ميان مي آمد، اشك توي چشم هايش حلقه مي زد.

رفتار شهيد هاشمي در منزل چگونه بود؟


از وقتي انقلاب اوج گرفت تا وقتي از جبهه بازگشت، ما اغلب او را نمي ديديم. پس از پيروزي انقلاب اسلامي در 22 بهمن، به سرعت نيروهاي انقلابي و پرشور منطقه 9 را سازماندهي كرد و كميته انقلاب اسلامي منطقه9 را تشكيل داد و فرمانده آن كميته شد. غائله كردستان كه شد، شهيد هاشمي تعدادي از بچه هاي كميته را گلچين كرد و به فرمان امام به كردستان رفت. با اينكه فرمانده كميته مركزي تهران بود، در شروع جنگ هم همين كار را كرد. فرودگاه مهرآباد كه بمباران شد، سيد يك ساك برداشت و رفت جنوب و 9 ماه از او بي خبر بوديم. بعد از 9 ماه در حالي كه دستش مجروح بود، با ريش هاي بلند و انبوه و ژوليده به خانه برگشت.



بعد از آنكه ستاد جنگ هاي نامنظم تعطيل شد، باز هم با جبهه ها همكاري مي كرد؟

 در خيابان مهدي خاني خانه اي داشتيم از قبل انقلاب قريب به هزار متر كه آقا سيد آن را فروخت و خرج جنگ كرد. او روحش در جبهه بود. آقا سيد به من گفته بود تا زنده است و حتي بعد از شهادتش از كمك هايش به جبهه و يا ديگر كمك ها حرفي به ميان نياورم. حتي صميمي ترين دوستانش هنوز نمي دانند كه آقا سيد به جز آپارتماني كه داشتيم، 3 خانه ديگر هم داشت كه فروخت براي جنگ و همچنين به جز مغازه هائي كه دوستانش مي دانستند، مغازه ديگري هم داشت كه فروخت و خرج مايحتاج جبهه كرد. روزي آمدم شكر و قند از حاج اسماعيل، بقال محل بخرم كه با نگاه و لبخندي متعجب، مرا نگاه كرد و گفت: «شما واقعاً قند و شكر نداريد؟ آقا سيد با من تماس گرفته كه قند و شكر تهيه كنم و به جبهه بفرستم.» خودم هم وقتي شهيد هاشمي شهيد شد، فهميدم چندين ميليون بدهي هم بابت جنگ بالا آورده است.
كمي از خصوصيات ديگر شهيد برايمان بگوييد.
او يلي بود، در زورخانه بزرگ ترين و سنگين ترين و بلندترين ميل براي او بود، ميل هاي به آن بزرگي را جوري به بالا پرتاب مي كرد. انگار اسباب بازي بودند. از قدرت بدني بالايي برخوردار بود. بسيار با معنويات عجين بود، هيچگاه نماز شب آقا سيد ترك نمي شد. در نماز شبش هميشه دعا براي تعجيل در ظهور آقا مي كرد. خيلي رئوف بود. هر روز غسل شهادت مي كرد، بعد مي رفت بيرون. به حضرت زهرا علاقه بسيار داشت و هميشه به ايشان متوسل مي شد. مي گفت او مادر تمام شيعيان است.
حتي قبل از انقلاب، وقت اذان كه مي شد، مهم نبود كجا باشد، در بازار، در كوچه و محل، در سر چهارراه شروع مي كرد به اذان گفتن. نماز اول وقت و نماز جماعتش هرگز ترك نمي شد. اوايل جنگ در يكي از مصاحبه هايش نكاتي گفته بود كه بد نيست به آنها اشاره كنم تا روحيات او مشخص شود. او گفته بود: " آنهايي كه مي گويند روحانيون چرا در جنگ شركت ندارند، بايستي بگويم كه در حال حاضر دو گروهان از فدائيان اسلام را طلاب علوم ديني قم تشكيل داده اند كه در جبهه ذوالفقاري مردانه در برابر مزدوران بعثي مي جنگند و كارشان بسيار عالي است. از اول جنگ تا به حال 6 ماه مي گذرد و ما حتي يك بار نماز جماعت را ترك نكرده ايم، چون عقيده داريم كه نماز ما را حفظ مي كند.”
خيلي در كارهايش ابتكار داشت. يكي از همرزمانش تعريف مي كرد قرار بود براي آزادي ميدان تير آبادان عملياتي انجام دهند، اين ميدان، مساحت زيادي داشت و عراق از آنجا جاده هاي ارتباطي شهر آبادان را با خمپاره مورد هدف قرار مي داد. چندين ماه بود كه سيد مجتبي براي آزادي اين منطقه نقشه مي كشيد و هر شب به عراقي ها شبيخون مي زدند. يكي از شب ها 300 نفر عراقي را كشتند و 400 نفر را اسير كردند و بيش از 10 تانك را منهدم ساختند، اما سيد مجتبي آرام نمي شد و هر روز يك نقشه جديد مي كشيد تا زمينه را براي حمله نهايي آماده كند. به همين علت 10 الي 12 عدد بشكه 220 ليتري نفت تهيه كرد و آنها را به فاصله چند متر از يكديگر چيد و به همرزمانش گفت: «با ميله هاي آهني يا چوب، محكم روي آنها بكوبيد.» در تاريكي شب صداي وحشتناكي ايجاد شد و عراقي ها شروع كردند به شليك توپ و خمپاره و به اندازه يك انبار مهمات، منطقه را بي هدف آتشباران كردند. سيد خيلي شجاع بود. يادم هست قبل از انقلاب، آقا سيد يك گروه از بچه هاي گردن كلفت و به اصطلاح مشتي را جمع كرده بود و شب ها علناً در مقابل چشم عوامل رژيم شروع مي كردند به نوشتن شعار روي ديوارها، شعري هم درست كرده بود كه همه با هم مي خواندند به اين مضمون كه "وقت، وقت خواب نيست، وقت انقلاب است، مردم بيدار شيد، بيدار شيد و امام رو ياري كنيد” و ...


وصيتنامه معمولا انعكاس دهنده بسياري از ويژگي هاي فرد است. به بخش هايي از وصيتنامه شهيد اشاره كنيد.


شهيد سيدمجتبي هاشمي در وصيتنامه اش نوشته است: " اميدوارم كه خدا گناهم را مورد بخشش قرار دهد. از كليه كساني كه به طريقي ديني به آنها دارم طلب مغفرت مي كنم. خواهش مي كنم مرا ببخشيد تا خداي مهربان شما را ببخشد. كساني كه ديني دارند، همه آنها را مي بخشم، اميد كه خداي قادر متعال همه آنها را بيامرزد. از پدر و مادر عزيزم حلاليت مي طلبم و همسر و فرزندانم را به شما مي سپارم، اميد كه آنان را در جهت دين مبين اسلام به رهبري امام تشويق كنيد. از همسر و فرزندانم كه نتوانستم بيش از اين وسيله آسايششان را فراهم نمايم اميد دارم كه مرا ببخشيد. از خواهران و برادرانم حلاليت مي طلبم، از دوستان و آشنايان پوزش مي طلبم. توصيه من به شما عزيزان اين است كه خدا را فراموش نكنيد.”
آقا سيد در يكي ديگر از دستنوشته هايش هم نوشته بود: "آيا مي توان در حالي كه دشمن خاك ميهن اسلاميمان را متجاوزانه مورد هجوم قرار داده و جولانگاه تانك ها و نفربرهاي خود كرده و سربازهاي بعثي كافر، به پير و جوان ما رحم نكرده و امت به پا خاسته را زير باران آتش گلوله هايش به شهادت رسانيده، دست از ستيز كشيد و به نبرد حق جويانه تا محو كامل آثار جنايات و تجاوز ادامه نداد؟ مگر مي شود به عنوان يك مسلمان متعهد به خود اجازه داد تا اسرائيل غاصب همچنان به سرزمين هاي اشغالي فلسطين عزيز بتازد و مردم محروم و آواره فلسطين را هر روز قتل عام كند؟ در حالي كه آنها در خانه هاي خود اجازه نفس كشيدن ندارند و محكوم به مرگند، زيرا مدافع ارزش هاي اسلامي هستند، ما هرگز نمي توانيم ساكت بنشينيم. اي جوانان! مي دانم كه مي دانيد غنچه هاي نشكفته اي را به زير تانك هاي بعثيون فرستاديم تا شما در آرامش به سر بريد. يك لحظه اندوه شما تمام وجودم را مي شكند و اثري از من نمي گذارد. من و تمام پرستوهاي دلم به عشق شما به پرواز درمي آييم و در آسمان، با تمام وجود شما را صدا مي زنيم . اي جوانان وارسته وطنم! من فقط به عشق شما و حفظ اسلام، دردها و زخم هايم را تحمل مي كنم و طاقت مي آورم. وقت رها شدن روح از زندان تن به زودي فرا مي رسد. شما را به خدا مي سپارم و به سوي تمام هستي ام پرواز مي كنم ...”

ماهنامه شاهد یاران، شماره 43