شخصیت های مورد علاقه شهید رجایی چه کسانی بودند؟

 در ایامی که قبل از انقلاب به منزل آقای رجائی رفت  و آمد می کردم، می دیدم ایشان عکس جمال عبدالناصر و دکتر مصدق را در اطاقش به دیوار زده است. این دو در آن زمان از نظر او سنبل های استقلال و آزادیخواهی بودند.
آقای رجایی ارادت خاصی به دکتر مصدق داشت. هر سال به اتفاق برخی از معلمین مدرسه کمال و نیز مهندس بازرگان و دکتر سحابی به احمدآباد می رفت و بر سر قبر او فاتحه می خواند. در این رابطه کسی که شاید از همه بیشتر از مرگ آقای مصدق ناراحت بود و اشک می ریخت، ایشان بود.


در دوران دانشجویی که با آقای رجائی ارتباط و دوستی داشتم، احساس کردم ایشان خیلی به طبقه روحانیت احترام می گذارد. از جمله مظاهر آن، احترام زایدالوصفی بود که به آقای باهنر می گذاشت. یک مرتبه ندیدم که مثلاً در راه رفتن از او جلو بیفتد یا در جلسات با اینکه روی حرف های ایشان هم خیلی حساب می شد، ولی با ادب خاصی که داشت، صبر می کرد تا بحث های آقای باهنر کاملاً تمام شود، بعد از آن حرف های خود را  می زد.

در طی مدتی که در خدمت آقای رجائی بودم با اینکه شاهد صحنه های رقت بار  و تأثرآور متعددی بودند، اما هیچگاه اشک ایشان را در انظار عمومی ندیدم. تنها در بزرگداشت شهدای هفتم تیر در دانشگاه تهران بود که از نزدیک دیدم ایشان به شدت منقلب شده و دارد گریه می کند که عکسی هم از این حالت ایشان گرفته اند. شب فاجعه هفتم تیر آقای رجائی خیلی نگران و غمگین بود، چون خبرهای ضد و نقیضی هم در مورد شهید مظلوم دکتر بهشتی می رسید. ایشان حدود ساعت یک نیمه شب به اتفاق آقای دکتر منافی به بیمارستان رفتند و با چشم خودشان جنازه شهید بهشتی را دیدند. وقتی به نخست وزیری برگشتند خیلی شکسته شدند، به گونه ای که ما احساس می کردیم دیگر ان رجائی سابق نیست.
 هنگامی که پیکر خونین برادرم را پس از تشییع باشکوهی که در اهواز از آن به عمل آمد به تهران انتقال دادیم، آقای رجائی وقتی شنید که جنازه دکتر را به فرودگاه آورده اند، خود را به فرودگاه رسانید و در حالی که از شدت تأثر اشک می ریخت، پدرم را در آغوش گرفت و می بوسید.
با اینکه در دوران نخست وزیری آقای رجائی خبرهای ناگواری از شهادت های عزیزان مان در جبهه ها می رسید که ایشان را اندوهگین می کرد، اما من در دو حادثه ایشان را خیلی متغیر دیدم. یکی شهادت دکتر چمران بود که وقتی نماز مغرب و عشاء را خوانیدم و خبر را قبل از نماز شنیده بود. چون در نماز ایشان اقتدا می کردیم نمازش را از فرط ناراحتی اشتباه خواند و نماز به هم خورد. بعد کمی از شهید چمران صحبت کرد وگفت من امشب نمی توانم جلو بایستم. به آقای دوزدوزانی پیشنهاد شد به جای ایشان امام جماعت بشود. دفعه دوم در فاجعه هفتم تیر بود، وقتی شب آن فاجعه خبر شهادت دکتر بهشتی به ایشان رسید، رنگ و قیافه او عوض شده بود. روز بعد وقتی دیدم دست ایشان به کار نمی رود پرسیدم: آقای رجائی امروز حال دیگری دارید و مثل همیشه نیستید و من تا  به حال شما را ندیده ام که در برابر حادثه ای اینجور تکان بخورید. گفت: درست است، واقعیت این است که شما می گویید، ولی شهید بهشتی استوانه انقلاب و به منزله ستون فقرات انقلاب بود که سست شد و با این سست شدن دیگر راست کردن آن ساده نیست.


انتهای گزارش