کرامات شهیدان؛(74) شفا در سحرگاه

نوید شاهد، اواخر بهار سال 77 بود و فصل امتحانات آخر سال. خواهرم راضيه از ناحيه قفسه سينه احساس خارش شديدي داشت ولي چون درگير امتحانات بود فرصت معالجه پيدا نميکرد.

امتحانات او که به آخر رسيد درد شديدتر شد. پس از چند آزمايش نتيجه اعلام شده از هوچکين که نوعي سرطان غدد لنفاوي است خبر مي داد. اضطراب، ترس و نگراني خاصي بر همه ما مستولي شد، ولي قضيه را از راضيه مخفي کرديم.

به امام هشتم متوسل شديم و او را به پابوس امام رضا )ع( به قصد شفا برديم. دکترها ميگفتند امکان دارد از طريق معالجه شيمي درماني تا حدودي بهبودي پيدا کند. دوران شيمي درماني 6 ماه طول کشيد.

چند روز مانده به عيد ساعت 12 شب که خونريزي شديدي پيدا کرد دکترها گفتند مغز استخوان او آسيب ديده است هر چند خون زيادي به او تزريق شد اما حال او لحظه به لحظه بدتر مي شد و رو به وخامت مي رفت. دکترها قطع اميد کردند و گفتند اگر اين دختر به خواب برود مرگ او حتمي است. مادرم بر بالين او در بيمارستان نشسته بود و مرتباً دعا مي خواند و به ائمه )ع( متوسل مي شد و از پدر شهيدم طلب کمک و شفاي راضيه را داشت.

دقايقي به اذان صبح طنين آواي قرآن در فضاي بيمارستان پيچيد. مادرم که خواب به چشمش نيامده بود برخاست تا آماده وضو و نماز شود. هنگام مراجعت از پشت پنجره مردي را بالاي سر تخت راضيه مشاهده کرد. با تعجب جلو آمد تا ببيند اين مرد کيست که در نيمه شب به بالين راضيه آمده است. چند قدم که جلو گذاشت در کمال حيرت و ناباوري و تعجب پدرم را ديد که بر سر راضيه خم شده و صورت او را مي بوسد و سپس از کنار راضيه رفت. مادرم مي گفت انگار تاب حرکت نداشتم. وقتي احمد رفت اين مانع برداشته شد. سراسيمه وارد اتاق شدم تا به او برسم ولي هر چه گشتم اثري از او نيافتم. فضاي اتاق را بوي عطر خاصي پُر کرده بود. با چشماني پر از اشک به بالين راضيه نشستم. ديدم چشمهايش را باز کرد و از من خواست به او کمک کنم نماز صبح خود را بخواند.

راوی: زهرا زارعي فرزند شهيد احمد زارعي

منبع: لحظه های آسمانی کرامات شهیدان(جلد دوم)، غلامعلی رجائی 1389

نشر: شاهد