کرامات شهیدان؛(6) گلى نثار دوست

نوید شاهد: شهيد منصور نديم در سال 1343 در زابل متولد شد. پس از فوت پدر سرپرستى خانواده را برعهده گرفت. در مبارزه عليه رژيم شاه شركت داشت. با شروع جنگ تحميلى از اولين نيروهاى اعزامى بود. چندبار مجروح شد و سرانجام در آخرين اعزام سپاه محمد(ص) به جبهه رفت و در عمليات كربلاى 5 در مورخه 20 / 10 / 65 در شلمچه به شهادت رسيد. به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت منصور ندیم خاطره ای کوتاه از این شهید بزگوار را با هم می خوانیم:

در يكى از مراحل عمليات كربلاى 5 كه در منطقه شلمچه انجام مى شد، رزمندگان لشكر ثارالله كرمان مجبور به عقب نشينى شدند تا بتوانند در محل مطمئن ترى از مواضعى كه از دشمن تصرف كرده بودند به خوبى محافظت كنند. شهيد نديم در اين لحظات حسّاس كه معمولاً دشمن با اجراى آتش شديد پاتك میكرد و به تعقيب رزمندگان می پرداخت، به بچه ها گفت: شما زود خود را به عقب برسانيد من به تنهايى مى ايستم و جلوى عراقي ها را می گيرم. ايشان در همان درگيرى به شهادت رسيد و جنازه اش بين مواضع خودى و عراقي ها باقى ماند.


در همان شب شهيد مرتضى بشارتى تصميم گرفت جنازه اين ايثارگر بزرگ را كه با نثار جان خود، جان بقيه بچه ها را از آسيب دشمن محافظت كرد، به عقب بياورد. شهيد بشارتى قبل از شهادت به من گفت: وقتى خودم را به كنار جنازه شهيد منصور نديم رساندم، ناخودآگاه چشمم به يك گل محمدى بسيار خوشبو كه روى سينه او گذاشته شده بود، افتاد.
پس از آن احساس كردم بوى عطر عجيبى اطراف پيكر مطهر شهيد نديم را فرا گرفته است. به نشانه تبرّك گل را از روى سينه منصور برداشتم و در جيب بادگيرم قرار دادم و جسد را به عقب آوردم. نكته بسيار عجيب اين بود كه در منطقه شلمچه جز خاك و خاكريز و آبهاى بين اين سدهاى خاكى و در برخى نقاط نی هائى كه در اين آبها روييده بود اثر و نشانه اى از روئيدن گل نبود. به علاوه در اسفندماه در خوزستان و در آن زمين شوره زار و پر از نمك امكان روئيدن گل وجود نداشت.
 

راوی: مهرداد راهداری
منبع:لحظه هاي آسماني كرامات شهيدان (جلد اول)، غلامعلی رجائی 1389