گفته های دل مادر از فرزند شهیدش
چند روز پس از عاشورای سال 1392، خانواده ی شهید رسول خلیلی خبر شهادت پسرشان را که به صورت داوطلبانه به عنوان مدافع حرم حضرت زینب (ع) به سوریه رفته بود را شنیدند. خبری که پدر و مادر پس از شنیدن آن نماز شکر می خوانند و تا به امروز خداوند را به خاطر این نعمت بزرگ سپاس می گویند. خانواده شهید آرام و صبورند. زندگی ساده و بی ریایی دارند.
پدر خودش از رزمندگان جنگ تحمیلی است و مادر خانه دار. وصیت نامه ی پسرشان را با عشق نشان می دهند. اتاق شهید، از روز رفتنش تا به امروز دست نخورده باقی مانده. فقط گاهی مادر گرد و غبار را از آن می زداید و با این کار خاطراتش را مرور می کند. کادوهای جشن تولدش هنوز باز نشده و دست نخورده گوشه ی اتاق است؛ او درست چند روز قبل از تولدش در نزدیکی حرم حضرت رقیه (ع) به شهادت می رسد و فرصتی برای باز کردن کادوهای تولدش پیدا نمی کند، اما در عوض جشن 27 سالگی خود را در محضر در دانه ی امام حسین (ع) و خاندان اهل بیت (ع) برگزار کرد.
متن زیر گفت و گویی با مادر این شهید بزرگوار است؛ مادری که زینب گونه فرزندانش را برای اسلام و انقلاب تربیت نمود.
ما سه سال پس از انقلاب، سال 1361 ازدواج کردیم. محمدحسن فرزند دوم ما بود. آذرماه سال 1365 در زمان بچه های جنگ که پدرش هم در منطقه در حال دفاع بود، به دنیا آمد. معمولا بچه ها کمتر پدرشان را می دیدند، زمانی که بچه های خیلی کوچک بودند از آنجایی که مدت زیادی پدر خود را نمی دیدند، پیش می آمد که بچه ها، پدر خودشان را عمو صدا می کردند.
محمدحسن برعکس پسربزرگم، روح الله، بچه ی خیلی آرام و ساکتی بود و شیطنت نمی کرد. از همان دوران کودکی هم خیلی بچه ی با اعتقاد و مومنی بود.
ما تا اواخر جنگ تهران و مدتی در دزفول بودیم و پس از اتمام جنگ رفتیم کرج.
اما می خواهم بگویم از همان اول اهداف ما در زندگی مشترک، انقلاب، امام و اسلام بود. من از همان اولش به این راه اعتقاد داشتم. اصلا موقعی که می خواستم ازدواج کنم کسانی را که به انقلاب و جبهه و شهاد اعتقادی می خواستم قبول نمی کردم. سال 1361 وقتی هم که همسرم برای خواستگاری آمدند یکی از شرایط من برای ازدواج این بود که معتقد به انقلاب و دفاع مقدسی باشد که به وجود آمده و خودش هم بخواهد که در این جنگ شرکت کند.
برای همین وقتی پسرم این راه را انتخاب کرد، نه تنها ما ناراحت نبودیم، بلکه تشویق هم می کردیم. اگر از حریم اهل بیت (ع) در سوریه دفاع نشود، همان کسانی که الان در سوریه به جرم و جنایت مشغول اند فردا به مرزهای ما حمله خواهند کرد.
در زمینه تحصیل؛ محمدحسن رشته اش در دبیرستان ادبیات و علوم انسانی بود و در دانشگاه رشته ی مدیریت می خواند. تا اینکه تصمیم به حضور در سوریه گرفت. او وصیتش را ابتدا به طور شفاهی به من گفت، چون وصیت نامه نوشتن برایش مقداری سخت بود. ولی من با خنده به او می گفتم که باید بنویسی (شوخی های این طوری با هم داشتیم)
وقتی آماده ی رفتن شد، چیزهایی را روی کاغذ نوشت و به من داد و رفت. آمادگی عجیبی پیدا کرده بود. شب تا صبح بیدار بود و در حال نوشتن. حتی وصیت تصویری هم با پسرخاله اش داشته و جلوی دوریتن صحبت کرده، اما چون بغضش گرفته نتوانست بیشتر از پنج دقیقه صحبت کند. بدهی هایش را صاف کرد، در وصیت نامه اش اصلاً از طلب هایش چیزی ننوشت. ما پس از شهادتش می شنویم که چقدر به اطرافیانش کمک کرده و چقدر طلب دارد.
من سعی می کنم خودم را مقاوم کنم و وقتی دلم برای بچه ام تنگ می شود، به یادراهی که رفته است می افتم و می گویم که شکر خدا این راه را رفته است.
سعی می کنم زیاد گریه نکنم که مبادا پسرم ناراحت شود. ما در راه رضای خدا بچمان را دادیم و البته ما کاره ای نبودیم و هر چی بود لطف خدا بود. خدا خودش انتخاب کرد و خودش هم برد.
اگر صد تا پسر هم داشتم و در این راه به سوریه می خواستند بروند مخالفتی نمی کردم، فدای آقا امام زمان (عج). این ها همه سربازان آقا امام زمان (عج) هستند....
اما شهید رسول خلیلی اواسط شهریور ماه 1392 بود که تصمیم به رفتن گرفت، وصیتنامه اش را نوشت و از زیر قرآن رد شد و رفت و از همه چیز دل کند. شب سیزدهم محرم با خانواده اش تماس می گیرد و از برگشتش خبر می دهد! مادر خانه را آب و جارو می کند.
به همه خبر می دهد که فردا رسولم برمی گردد. ولی درست در همان روز، نزدیک حرم حضرت رقیه (ع) به درجه ی رفیع شهادت نائل می شود.
حالا روزها از شهادت رسول خلیلی این جوان 27 ساله گذشته و پدر و مادرش بنا به وصیت او لباس مشکی به تن نکرده اند و ورد زبانشان «الحمدالله» شده است. خوشا به سعادتشان.
محمدحسن (رسول) خلیلی در تاریخ 20 آذر ماه 1365 شمسی در تهران متولد شد. 27 سال بعد، در مورخه ی 27 آبان 1392 شمسی، در میدان نبرد با سرسپردگان «اسلام آمریکایی» و مزدوران «سعودی» برای دفاع از حرم «بانوی مقاومت» «حضرت زینب کبری (ع)» بال در بال ملائک گشود.
آنچه در ادامه می آید و وصیت نامه ی شهید رسول خلیلی است:
بسم الله الرحمن الرحیم. «فَالَّذینَ هاجَروا وَاُخرجوا من دِیارِهم وَأُوذُو فِی سَبیلیِ و قاتَلوُا و قُتِلوُ الاکَفِّرنَّ عنهم سَیِّاتِهِم و لادخلهنُم جناتٍ تجری مین تحتها الانهارُ ثواباً من عندالله و اللهُ عِندَهُ حُسنُ الثوابِ» سوره ی آل عمران، آیه ی 195.
آنان که از وطن خود هجرت کردند و از دیار خود بیرون رانده شدند و در راه خدا رنج کشیدند جهاد کردند و کشته شدند، همان جا بدی های آنان را می پوشانیم و آنان را به بهشت هایی که زیردرختان آن نهرهای آب جاری و روان است، داخل می کنیم و این پاداشی است از جانب خدا.
با نام و یاد خداوند رحمان و رحیم و مهربان که در حق بنده ی حقیر از هیچ چیزی کم نگذاشته است و سلام و درود بر محضر صاحب العصر و الزمان (عج) و روح پاک امام راحل (ره) و رهبر عالم تشیع و اسلام قائدنا آیت الله سیدعلی خامنه ای (مدظله العالی) و روح پاک تمامی شهدای اسلام به خصوص سیدالشهدا اباعبدالله الحسین (ع) که جان ها همه فدای آن بزرگوار.
به موجب آیه ی شریفه «کل نفس ذائقه الموت» تمامی موجودات از چشیدن شربت مرگ ناگزیر بوده و حیات ابدی منحصر به ذات اقدس باری تعالی می باشد.
این دنیا با تمامی زیبایی ها و انسان های خوب و نیکوی آن محل گذر است نه وقوف و ماندن! و تمامی ما باید برویم و راه این است. دیر یا زود فرقی نمی کند؛ اما چه بهتر که زیبا برویم.
پدر و مادر عزیزم که سلام و درود خداوند بر شما باد. از شما کمال قدردانی را دارم که مرا با محبت اهل بیت (ع) و راه ایشان و در کمال صبر و عاشقانه بزرگ کردید و همیشه کمک حال من بوده اید.
از شما عذرخواهی می کنم و سرافکنده ام که فرزندی خوب برای شما نبودم و در حق شما آن چنان که باید خوبی نکرده ام. از شما می خواهم که مرا حالا کنید. در حق این فرزند حقیرتان دعا کرده و از خداوند بخواهید که او را ببخشد و این قربانی را در راه خدا بپذیرد. می دانم که شما ناراحت نیستید؛ زیرا هیچ راهی بهتر از این نیست و این را شما به من آموخته اید و این همیشه آرزوی دیرینه ی من بوده که خدا عاقبت مرا با شهادت در راهش ختم به خیر گرداند.
خوش ندارم که این شادمانی را لباس های سیاه و غمگین ببینم. غم اگر هست، برای بی بی جان حضرت زینب (ع) باید باشد، اشک و آه و ناله اگر هست، برای اربابمان اباعبدالله الحسین (ع) باید باشد و اگر دلتان گرفته، روضه ی ایشان را بخوانید که منم دلم برای روضه ی ارباب و خانم جان تنگ است.
اما چه خوشحالی بالاتر از اینکه فدایی راه این بزرگواران شویم. پس غمگین نباشد.
برادر عزیزم مرا حلال کن و ببخش، می دانم که در حق تو هم کوتاهی کردم،برایم دعا کن و مرا نیز حلال کن، خدا را سرلوحه ی کارهای خود قرار بده. از خداوند همیشه کمک حال تو برادر عزیزم باشد. دعا برایم یادت نرود.
از فامیل، همبستگان نیز می خواهم که مرا حالا کنند و ببخشند و برایم دعا کنند. رفقا، دوستان و همکاران و همنشینان عزیزم که شاید بیشترین اوقات زندگی ام را در کنار شما بوده ام، خداوند را شاکرم که در رفاقت هم به من لطف عطا کرده که دوستان و همنشینانی به خوبی شما دارم تا تکمیل کننده و یاری دهنده ی من باشید.
شما همگی می دانید من راه خود را انتخاب کردم و این راه را دوست داشته و دارم و خیلی از شماها هم کمک کننده من بودید از تمامی شما عذر می خواهم که رفاقت را در حق شما تمام نکرده و ملتمسانه خواهانم که مرا عفو کنید و حلالم کنید.
مرا ببخشید، برایم بسیار دعا کنید و در روضه های ارباب و مجالس عزاداری اهل بیت (ع) مرا فراموش نکنید.
من خود را در حد و اندازه ای نمی بینم که برای کسی نصیحت و پندی داشته باشم و اگر ما دنبال پند و نصیحت باشیم چه بسیار است. فقط می خواهد چشم بینا و گوش شنوا.
خنک آن روز که پرواز کنم تا بر دوست به امیدسرکویش پروبالی بزنم
من بخود نامدم اینجا که به خود باز روم آن که آورد مرا باز برد تا وطنم
مرغ بال ملکوتم نیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم
پناه می برم به خداوند مهربان و از او می خواهم که بر من سخت نگیرد.
شب اول قبر دعا برایم را فراموش نکنید رفقا و من الله التوفیق
العبد الحقیر محمدحسن خلیلی (رسول)
منبع: مدافعان حرم/1395/ زندگینامه و خاطرات چهل شهید مدافع حرم حضرت زینب علیه السلام به همراه زندگینامه، کرامات و عنایات حضرت زینب علیه السلام / گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی
