«اسیر شکم» به قلم داوود امیریان

چند روزی بود که مش مراد حسابی اوقاتش تلخ بود. او مسوول تدارکات بود و ریش همه ما پیش او در گرو. تا قبل از این با آن که راه به حیله های مختلف به سنگرش دستبرد زده و کمپوت و آب میوه کش رفته بودیم، او همیشه خوش اخلاق و باگذشت بود. اما حالا با دیدن چهره اخمو و غضبانکش جرات نمی کردیم نزدیکش بشویم، چه رسد به پاتک زدن به سنگر تدارکات.

تا این که مسوولمان که از ما سن و سالش بیشتر بود رفت سراغ مش مراد و کم کم قفل زبان او را باز کرد و ما فهمیدیم چرا مش مراد برزخ است.

چند روزی بود که یک بی مزه ضمن دستبرد به اموال تدارکات، باقی مواد غذایی را روی خاک و خل پخش و پلا و حرام می کرد. هم غذا کش می رفت، هم توی باقی مانده اش خاک می ریخت. چند تا کمپوت برمی داشت چند تای دیگر را باز می کرد و روی زمین می ریخت و نان ها را تکه تکه می کرد و شکر و نمک را با هم قاطی می کرد.

ظن مش مراد بیشتر از همه به من بود. از بس که پرونده ام سیاه بود، حق را به مش مراد می دادم. حالا من بودم و نگاه های سنگین دوستانم. آخر سر طاقت نیاوردم و با صدایی مثلا پر از بغض و گریه دار گفتم: دستتون درد نکنه، شما هم؟ شما دیگر چرا؟ خوبه همگی خوب مرا می شناسید. من هر خلاف و کار اشتباهی بکنم، شماها خبردار می شوید. اگه کمپوت و آب میوه باز کنم تک خوری نمی کنم و با یکیتان شریک می شوم. تازه کجا دیدید یا شنیدید که من چیزی را که می شود به خندق بلا فرستاد، حیف و حرام کنم، هان؟

بچه ها کمی به سخنان حکیمانه و البته کمی تا قسمتی چرت و پرت من با جان و دل گوش دادند، بعد اسمال دوگوش گفت: به دل نگیر، شیطان رفت تو جلدمون و ما به تو بهتان زدیم، اما گر من به جای تو بودم، اون جانی بی معرفت رو موقع ارتکاب جنایت دستگیر می کردم تا هم خودم خلاص شوم و هم حساب او را برسم.

کمی دودو تا چهارتا کردم. دیدم حرف اسمال دوگوش چندان بی ربط نیست. پس تصمیم را گرفتم. رفتم و دوربین فرمانده مان را قرض گرفتم و دور از چشم بچه ها و دورتر از مقر یک جای خوب دست و پا کردم. دوربین را روی سنگر تدارکات تنظیم کردم و نشستم به زاغ سیاه چوب زدن.

روز سوم بود و چشم هایم پس که باز و تنگ شده بود، داشت باباقوری در می آورد که یک هو دیدم یک سیاه زنگی دولادولا و بی سروصدا دارد به سنگر تدارکات نزدیک می شود. دیدم که مش مراد دم در سنگر نشسته، خوابش برده است. مطمئن شدم که آقا دزده دارد دم به تله می دهد. می خواستم داد و هوار راه بیندازم. اما متوجه شدم که اولا آقادزده هنوز کارش را شروع نکرده. از این گذشته باید او را هنگام ارتکاب جرم دستگیر کنم تا سند و مدرک داشته باشم.

دیدم که به آرامی می خزید توی سنگر تدارکات، من هم شلنگ تخته زنان دویدم طرف مقر، اول سرراه سلاحم را از سنگرمان برداشتم و مسلح کردم. اسمال دو گوش که داشت خواب بعد از ناهار را به جا می آورد، پلک هایش را باز کرد و گفت: کجا به سلامتی؟

- اگه می خوای یک تئاتر کمدی ببینی، بسم الله!

فی الفور و تخته گاز دویدم طرف سنگر مش مراد. اسمال هم پشت سرم می آمد. دم در سنگر که مش مراد هنوز خروپف می کرد، به اسمال اشاره کردم سر و صدا نکند. سلاحم را گرفتم طرف سنگر و فریاد کشیدم: بیا بیرون جانی اسم خراب کن!

مش مراد از خواب پرید و با هول و ولا دستانش را گذاشت روی سرش و جیغ زد: نزن، نزن من تسلیم ام، دخیل الخمینی!

اسمال پقی زد زیر خنده. خنده ام را خوردم و گفتم: نترس مش مراد سر بزنگاه رسیدم. آقادزده تو سنگره.

مش مراد چندلحظه با بهت و حیرت نگاهم کرد. بعد کفری شد و فریاد زد: کوفت و زهرمار، زهره ام آب شد.

بعد سکوت کرد. حالت چهره اش عوض شد و پرسید: گفتی چی شد؟

- آقادزده تو سنگره، خودم زاغ سیاهش را چوب زدم. الان می بینی.

بعد یک تیر هوایی شلیک کردم. یک دفعه یکی از تو سنگر به عربی گفت:

- الامان، الامان، دخیل الخمینی، دخیل الاسلام!

بعد یک عراقی گردن کلفت سیاه سوخته با یک بغل کمپوت و نان و غذا آمد بیرون، پدر نامرد تو دهانش یک عالمه پسته و تخمه تپونده بود. چشم و دهان مش مراد به اندازه نعلبکی گرد شد. اسمال با حیرت گفت:

- آی بر پدرت لعنت! این هیولا از کجا سرو کله اش پیدا شد؟

خودم هم مانده بودم معطل.

خلاصه فرید که زبان عربی اش خوب بود، آمد و زیرزبان آقا دزده را کشید و فهمید که او چند روز پیش در منطقه گم شده و سر از مقر ما درآورده. می خواسته به خط خودشان برگردد. اما می ترسیده و همان جا مانده. در این چند روز هم با دستبرد زدن به سنگر مش مراد شکم گنده اش را پر می کرده است.

فرمانده مان گفت: آفرین، حالا می فرستمش عقب تا تخلیه اطلاعاتی بشود.

به چشم خریدار به آقادزده نگاه کردم و گفتم: فعلا ایشان پیش ما می مانند.

اسمال با تعجب پرسید: چی، بماند این جا، واسه چی؟

گفتم: من به خاطر دله دزدی این سیاه سوخته تهمت و بهتان خوردم. حالام تا انتقامم را از او نگیرم ولش نمی کنم. من با این جنایتکار کار دارم!

آقادزده یک هفته دیگر پیش ما ماند. در این هفته نظافت محوطه و سنگرها و شستن ظرف و لباس بچه ها، پرکردن منبع آب، خالی کردن بار و بنه سنگر مش مراد و سه نوبت در روز واکس زدن به پوتین بنده بر عهده او بود. ظرف یک هفته اشکش را درآوردم فکر کنم ده، بیست کیلو وزن کم کرد.

روز آخر که داشتند او را می بردند، چنان خوشحال بود که نگو. حیف که فرمانده اجازه نداد و الا تصمیم داشتم او را به دهاتمان ببرم و ببدنمش به خیش تا زمین هایمان را هم شخم بزند و گاو گوسفندهایمان را بچراند و شیرشان را بدوشد. اما حیف شد که او را زود بردند.

منبع: فصلنامه فرهنگ پایداری، سال دوم، شماره 7، تابستان 85