«کیمیای عشق» تقدیم به دومین آفتاب ولایت

زمان سنگین و خونین دل سحر بود     
زمین با ظلمت خود همسفر بود
سیاهی بر سیاهی موج می زد       
 افق در بسته بر روی سحر بود
ز مکر دشمنان در خانه دوست          
مسلمانی مسلمان در خطر بود
به رُوی زخم گلنرگ شهیدان             
لبی گر خنده می زد نیشتر بود

نفاق و حیله و نیرنگ و تزویر              
سلاح کاری اصحاب شر بود

همه بر گشته در بگذشته اما          
 ولی در فکر فردایی دگر بود
سکوت صلح و آهنگ صبوری            
 قیام کربلایی در گذر بود

همیشه دختر رعنای دنیا                
عروسی خفته در آغوش زر بود
در آن دوران وحشت پیر تاریخ            
نگاهش سُوی اما و اگر بود
دریغا کیمیای عشق آن روز              
جدا از مردم صاحب نظر بود
چراغ روشن راه هدایت                   
به کام گردبادی از قدر بود

حکومت والیانی فتنه گر داشت         
که هر یک عمر و عاصی خیره سر بود
کجا گویم که آن جام جهان بین       
  به دور مردمانی بی بصر بود
حسن آئینه دار حسن و خوبی         
 ز اسرار الهی با خبر بود
غروب دومین مهر ولایت                  
ستم بر کودکانی بی پدر بود

فرو بارید خون از دیده گردون           
 که آه دردمندان بی اثر بود
پس از خاموشی آن یار خوبان          
هنوز ابر نگاه عشق تر بود
اگر جاری نبودی اشک آدم              
دل دریای هستی بی گهر بود
شنیدم زان لسان آسمانی             
زمانه دشمن اهل هنر بود