شهيد سيد محمد رضا دستواره در قاب خاطرات

هر وقت براي صحبت پيش حاج دستواره مي رفتيم، از چهره اش مي فهميديم كه خسته است و شب گذشته، كامل نخوابيده است. هميشه بيرون از سنگر مي خوابيد. در عمليات والفجر 8 در فاو، ديده بانمان خبر داد كه دشمن طي تغيير و تحولاتي قصد حمله دارد. وقتي رفتيم اين جريان را به شهيد دستواره بگوييم، بيرون از سنگر خوابيده بود. به يكي از همرزمانم گفتم كه چرا حاجي بيرون از سنگر خوابيده، ممكن است بر اثر اصابت خمپاره هاي دشمن آسيبي به او برسد. بيدارش كردم و گفتم: حاجي چرا اينجا خوابيده اي؟ وقتي بيدار شد، سوالم را با اين قطعه شعر جواب داد:
راوي: رضايي، همرزم شهيد دستواره

راوي: حسن قاسمي، همرزم شهيد دستواره

سال 64 در عمليات فاو، شهيد دستواره قائم مقام لشگر 27 بود. با تعدادي از دوستانم، در اتاق فرماندهي لشگر شهيد دستواره را ديديم. چون با لباس روحاني بودم، از من خواست كه يكي از رزمنده ها را براي خواندن دعاي توسل به هيئت امشب بياورم. گويا دلش گرفته بود و مي خواست خودش را آرام كند. بعد از اقامه نماز، خواندن دعاي توسل شروع شد. سنگر فرماندهي در فاصله 2 كيلومتري از خط مقدم بود و شهيد دستواره از آنجا لحظه به لحظه عمليات و پدافند را از راه دور هدايت مي كرد. هر لحظه توسط پيك يا بي سيم به او خبر مي رساندند. وقتي خواندن دعا شروع شد، هر وقت مي خواستيم جمله « يا وجيها عند الله، اشفع لنا عندالله» را بگوييم، پيامي را براي شهيد دستواره مي آوردند. محمد رضا در حين گريه، جواب پيك ها و بي سيم ها را مي داد. او با همان حال، پيغام خودش را به پيك ها مي گفت.
وقتي اسم " شهيد ابراهيم همت" مي آمد، گريه شهيد دستواره بيشتر مي شد. همه به واسطه گريه او به گريه مي افتادند. براي من اين صحنه يادآور گريه هاي حضرت علي (ع) بود كه ( بعد از يكي از جنگ ها) يكي يكي نام ياران خودشان را مي آوردند و گريه مي كردند. به شهيد دستواره نيز چنين حالتي دست داده بود.
انتهاي گزارش/نجار