سرهنگ اسير عراقي محمدرضا جشعمي كه در عمليات كربلا، كه درجزيره ام الرصاص انجام شد به اسارت نيروهاي اوخاطرۀ بسيار عجيبي دربارۀ ايستادگي يك رزمنده ايراني مقابل بعثي ها نقل مي كند كه خواندني است:
در يكي از محورها يك سرباز ايراني به اسارت ما در آمده بود. ديدم استواري از ارتش عراق با پوتين به دهانش مي زند و خون از دهان اسير جاري است و دندانهايش شكسته است؛ به طوري كه «ماهر عبدالرشيد» با همه قساوت قلبش رقت آورد. با هم به سمت استوار و اين سرباز ايراني رفتيم. سرباز مرتباً به فارسي مي گفت :«مرا بكش اما نمي گويم.» استوار از مترجم مي پرسيد كه چه مي گويد و بعد مجدداً او را مي زد. ابو عبدالله(ماهر عبدالرشيد) و من رسيديم و «ماهر» از استوار پرسيد:«چرا او را مي زني؟» استوار در پاسخ گفت:«اين سرباز ارمني و غير مسلمان است. الان بيش از يك ساعت است كه او را مي زنم تا به (امام) خميني فحش بدهد اما او، نمي گويد و مقاومت مي كند. مي گويد مرا بكش اما من اين كار را نمي كنم.» ماهر عبدالرشيد به مترجم گفت:«به او بگو فحشي بگويد و خود را رها سازد چرا مقاومت مي كند؟» مترجم ترجمه كرد. سرباز ارمني رو به من و ماهر كرد و گفت:«آيا شما به خدا ناسزا مي گوييد؟» من در اين هنگام استغفار كردم و ماهر با قهقه اي از او پرسيد:«مگر (امام) خميني خود را خدا خوانده است؟» سرباز ارمني در پاسخ گفت:«خير او مرد خداست. احكام خدا را اجرا مي كند. به خداوند توكل دارد و جز خدا از هيچ كس و هيچ چيزي نمي ترسد و از همه مهمتر، او متصل به خداست و به كسي كه به خدا متصل باشد نمي توان ناسزا گفت، من اگر بميرم حاضر نيستم به رهبر كشورم كه يك رهبر الهي سياسي است، اهانت كنم».
«ماهر عبدالرشيد» آن اسير را از دست استوار خلاص كرد و به سربازي سپرد تا او را به اسراي ديگر ملحق گرداند. ماهر در حالي كه رنگ چهره اش پريده بود و چشم هاي ريز بي حالت او مرتب مژه مي زد گفت:«خدا به داد ما برسد. ببين اين مرد چگونه در دل ملت خود جاي گرفته كه حتي يك مسيحي اينگونه از او دفاع مي كند. صدام را بگو كه با چه كسي در افتاده است».
من در همان لحظه به ياد جمله معروف اميرالمومنين افتادم كه «من صرع الحق فصرعه».

انتهاي پيام/