جانبازی که ناتوانی را به تولید، امید و خدمت تبدیل کرد

به گزارش نوید شاهد استان قزوین، صبح‌های کارگاه جانباز محمدحسن رادمنش در قزوین، بوی تلاش می‌دهد. صدای ابزار و چکش در فضا می‌پیچد و ایشان با قامتی استوار و نگاهی مطمئن، کنار خودرویی ایستاده که برای یک جانباز دیگر مناسب‌سازی می‌کند. پای مصنوعی ندارد، با دو عصا حرکت می‌کند، اما هر حرکتش مملو از انرژی است. زندگی‌اش شبیه درس است؛ درسی از ایمان، عقل، علم و اراده. از آن جنس مردانی که جنگ پایان جهادش نبود، بلکه آغاز مرحله‌ای تازه از خدمت بود.

از جبهه تا زندگی دوباره

رادمنش از جوانی ورزشکار و پرانرژی بود. گونگ‌فو کار، دوچرخه‌سوار و کوهنورد. وی در ۲۰ سالگی به جبهه رفت و در اوج شور جوانی، مجروح شد. از دست دادن پا و تغییر کامل شرایط زندگی، می‌توانست ایشان را در مسیر یاس و ناامیدی قرار دهد، اما تصمیم گرفت تسلیم نشود. به گفته خودش: خیلی از جوان‌ها بعد از حادثه، ناامید می‌شوند، ولی من هدف داشتم. هدف، نجاتم داد. به خودم گفتم زنده‌ام، پس باید زندگی کنم.

برای بازگشت به جامعه، نخستین چالش وی حل مشکل رفت‌وآمد بود. رادمنش با ابزار ساده، دستگاهی طراحی و ساخت که جای پای از دست رفته‌اش را در خودرو پر کند. وقتی سایر جانبازان این وسیله را دیدند، از ایشان درخواست کردند برایشان هم بسازد. از آن روز تاکنون، بیش از ۵ هزار خودرو در سراسر ایران به دستش با طرح ویژه خودش برای هر معلول یا جانباز مناسب‌سازی شده است.

تولید، اختراع و کارآفرینی

رادمنش نه تنها استادکار مکانیک بود، بلکه با سخت‌کوشی و خلاقیت، کارگاه تولیدی خود را توسعه داد. وی با پای مصنوعی ۱۰ سال کار کرد، سپس فروشگاه لوازم یدکی زد و کارگاه مناسب‌سازی خودرو برای معلولان را راه‌اندازی کرد. در سال ۱۳۸۲ با افزایش تقاضا، کارگاه خود را رسمی و پروانه بهره‌برداری گرفت و سایت اطلاع‌رسانی دایر کرد.

وی با افتخار می‌گوید: من برای هیچ نهادی دست دراز نکردم؛ بودجه و کمک نگرفتم، خودم اشتغال ایجاد کردم و بیمه کارگرانم را دادم. این کارگاه نمونه‌ای زنده از رشد تولید داخلی، مهار تورم و ایجاد فرصت شغلی برای جامعه معلولان است.

یکی از خاطرات ماندگار وی مربوط به جانبازی است که فقط یک دست داشت. رادمنش با همکاری و خلاقیت توانست خودرو را برایش مناسب‌سازی کند و توانست رانندگی کند. این نمونه، نمادی از امید و نشاط آفرینی و مقابله با محدودیت‌های اجتماعی است.

فعالیت اجتماعی و جهاد تبیین

رادمنش بیش از ۲۰ سال است که رئیس انجمن جانبازان و معلولین ضایعه نخاعی قزوین است. این انجمن امروز ۴ هزار عضو دارد و دفتر آن در خیابان بوعلی قزوین واقع است. هدفش رساندن صدای معلولان و جانبازان به مسئولان است. وی با ایمان و اراده، توانسته هزاران نفر را به زندگی عادی بازگرداند و در بحران‌ها به آنها کمک کند.

وی معتقد است: نسل امروز همه چیز دارد؛ خانواده، امکانات، درس، اما گاهی امید ندارد. من با دو عصا زندگی‌ام را ساختم، کارگاه زدم، پنج هزار نفر را به زندگی عادی برگرداندم. چرا؟ چون خواستم. این پیام به وضوح جهاد عملی و خدمت بی‌منت را نشان می‌دهد.

ورزش و سبک زندگی ایرانی-اسلامی

رادمنش در ورزش نیز قهرمانی‌های متعددی دارد. وی در تیراندازی جانبازان عضو تیم ملی بود و ۹ سال در این رشته فعالیت کرد. علاوه بر آن، در رالی نیز قهرمان است و مسیر‌های طولانی از جمله مسیر حرم تا حرم به طول ۲۱۰ کیلومتر را پیموده و مقام اول کسب کرده است.

ورزش برایش نه تنها دستاورد فردی، بلکه بخشی از سبک زندگی ایرانی - اسلامی و تربیت ارزش‌های انسانی است. فرزندانش نیز از ایشان الگو گرفتند؛ دخترش مقام اول رالی بانوان را کسب کرده و پسرانش نیز در مسیر فعالیت اجتماعی و علمی موفق هستند. رادمنش با این خانواده نمونه، نشان می‌دهد که خانواده، تربیت فرزند و حفظ ارزش‌های انسانی، با فعالیت اجتماعی و خدمت به جامعه سازگار است.

تحصیل و خودسازی؛ نمونه‌ای از فرهیختگی

رادمنش پس از جنگ، در ۴۰ سالگی دوباره به مدرسه بازگشت. با دیپلم فنی شروع کرد و سپس فوق‌دیپلم و لیسانس مددکاری اجتماعی گرفت. وی علت این انتخاب را چنین توضیح می‌دهد: کارم با معلولان و جانبازان بود؛ باید روان آنها را می‌شناختم. مددکاری به من یاد داد چطور بحران را بشناسم و با عشق با مردم ارتباط بگیرم.

وی تاکید دارد که درس خواندن برای فهمیدن و خدمت به دیگران بود، نه برای نمره یا مدرک. این بخش زندگی، نمونه‌ای از فرهیختگی، سرآمدی و خدمت به جامعه است.

افتخارات و دستاوردها

رادمنش پس از جنگ، در حوزه صنعت، ورزش و فعالیت‌های اجتماعی فعال بودم. بیش از ۳۰۰–۴۰۰ حکم و تندیس از نهادهای مختلف دریافت کرده‌ام. خانواده‌ام، به ویژه فرزندانم، از حضور و فعالیت‌های من الگو گرفته‌اند. زندگی خانوادگی ما نمونه‌ای از موفقیت در کنار مسئولیت اجتماعی، تربیت فرزند و حفظ ارزش‌های انسانی است. فرزندان من، از حضور و فعالیت‌های پدر الگو گرفته‌اند. دخترم در رالی بانوان مقام اول را کسب کرده و افتخار می‌کند. این موفقیت‌ها نتیجه تربیت خانوادگی و مشارکت خانواده در مسیر زندگی بوده است.

از رنج تا امید؛ پیام رادمنش به نسل امروز

محمدحسن رادمنش، با نگاهی پدرانه به نسل جوان می‌گوید: «برای موفق شدن، نیاز به دیگران نیست؛ ایمان و اراده کافی است. خدا از ما کار می‌خواهد، نه شکایت.» ایشان با زندگی خود نشان داده است که از دل رنج و محدودیت، می‌توان امید، تولید و خدمت ساخت.

رادمنش نمونه‌ای از جهاد عملی

محمدحسن رادمنش، جانباز ۷۰ درصد قزوینی، نمونه‌ای زنده از ایمان، اراده، جهاد عملی و خدمت اجتماعی است. وی نشان داده که می‌توان از دل درد و محدودیت، تولید، آموزش و امید برای جامعه ساخت. داستان زندگی‌اش، تلفیقی از ورزش قهرمانی، اختراع، کارآفرینی، فعالیت اجتماعی، تربیت خانواده و فرهیختگی است.

این جانباز بزرگوار، قهرمانی است که با دستان زخمی، چرخ زندگی صد‌ها انسان را به حرکت درآورده است و الگویی زنده برای نسل امروز و فردای ایران اسلامی محسوب می‌شود. ایشان به ما یادآوری می‌کند که محدودیت‌ها پایان راه نیستند؛ بلکه آغاز فرصتی برای امید، تولید و خدمت بی‌منت هستند.

انتهای پیام