همراهی شهید «محمدعلی قاضی طباطبایی» با امام خمینی (ره)
به گزارش نوید شاهد آذربایجان شرقی، شهید «محمدعلی قاضی طباطبایی» بیست و هشتم اردیبشهت 1308 در تبریز به دنیا آمد. پدرش محمد باقر روحانی بود و مادرش حاجیه نام داشت. به فراگیری علوم دینی و حوزوی پرداخت. روحانی بود. ازدواج کرد و صاحب چهار پسر و یک دختر شد. دهم آبان 1358 در زادگاهش مورد سوء قصد گروه های ضد انقلاب قرارگرفت و بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید. پیکر وی را در مسجد مقبره همان شهرستان به خاک سپردند. به نحوه آشنایی این شهید والامقام با رهبر کبیر انقلاب می پردازیم.
آشنایی با امام خمینی (ره)
سید محمدعلی قاضی از همان دوران نوجوانی به ماهیت ضد مذهبی رژیم پهلوی پی برد و از نزدیک شاهد ستم این رژیم بود که هم چون تازیانه بر سر مردم فرود میآمد، او از این بیداد رنج فراوان می برد. این بود که برای مبارزه جدی کمر همت بست و در پی این تصمیم در سال 1319 برای تکمیل مبانی علمی و دینی و مسلح شدن به سلاح علم و ایمان برای مبارزه با رژیم پهلوی، راهی شهر مقدس قم شد؛ چراکه در آن زمان، تنها حوزه علمیه قم بود که با تابش نور امید، دل های پرسوز سلحشوران را به‌روز روشن نوید می داد. در این راستا سید محمدعلی قاضی با امام خمینی رحمت‌الله و جلسات درس ایشان آشنا شد و از همان اوایل آشنایی، شیفته شخصیت برجسته حضرت امام گردیده و با ایشان ارتباط نزدیک برقرار کرد، دراین‌باره نوشتهاند: «بعضی از شاگردان بودند که از جمیع جهات از محضر حضرت امام(ره) استفاده کردهاند و به درجه عالی نایل گشتند یکی از آنها آیت‌الله قاضی طباطبایی تبریزی است».
ادامه فعالیت‌های شهید قاضی در نجفِ عراق
سید محمدعلی قاضی، در ادامه تلاش های علمی خود، برای بهرهگیری از محضر عالمان و اساتید بزرگ، راهی نجف اشرف شد. ایشان پیش از عزیمت به نجف، از وضع درس حوزههای علمیه عراق آگاهیهای کافی به دست آورد و برنامه دقیق و منظمی برای استفاده بهتر از فرصتهای گران‌بهای آن دیار تنظیم کرد. به همین جهت، چند روزی از ورودش به نجف، این سرزمین ولایت و امامت نگذشته بود که توفیق بهره‌وری از درس اساتیدی چون آیت‌الله سید محسن حکیم، آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی، آیت‌الله شیخ عبدالحسین رشتی و آیت‌الله شیخ محمدحسین کاشف الغطا نصیبش شد. شهید قاضی در میان اساتید نجف برای آیت‌الله‌العظمی کاشف الغطا احترام خاصی قائل بود و بیشتر با او انس و الفت داشت.
از بهترین و شادابترین روزهای عمر آیت‌الله قاضی، اقامت در نجف و استفاده های علمی و معنوی از حوزه علمیه آنجا بود؛ چراکه او در آن روزها، با شور و اشتیاق فراوانی به تحکیم مبانی فکری خودپرداخت و به درجات عالی فقاهت و اجتهاد رسید. مدتی نگذشت که این دوران خوش به پایان رسید و او بعد از سه سال اقامت در نجف، بنا به دلایلی ناچار شد در سال 1350 حرم جدّ بزرگوارش را ترک کرده و به تبریز بازگردد.
در این زمان که 42 سال از عمر آن بزرگوار گذشته بود، با کوله باری از علم و معرفت و با رهسپار شدن به‌سوی دیار خود تبریز، تصمیم به انجام وظایف خود درراه گسترش فرهنگ غنی و حیات‌بخش اسلامی گرفت؛ همان خدمات ارزندهای که نتایج سودمندش، بعدها در انقلاب شکوهمند اسلامی نمایان گشت.
انتهای پیام/
