تاملی در زندگی شهيد "عطاءالله مرادی" / سنگرساز بی‌سنگر

او از همان اوان کودکي طالب جوانمردي و انسانيت بود. هيچ کس حتي در اولين روزهاي مدرسه‌اش نمي توانست به او زور بگويد. هميشه طالب حق بود و براي رسيدن به آن از هيچ کوششي دريغ نمي ورزيد. او براي ساير برادران و خانواده‌اش الگو بود.

سال 1350 با همه سختي ها به مدرسه راهنمايي راه يافت. در سال هاي 1355- 1356 که متوجه جنايت رژیم شاه در وطن شد، فعاليت هاي سياسي خود را آغاز کرد و در تظاهرات سرگروه شد. او به طور مرتب در جلسات مذهبي و ديني شرکت مي کرد. در آن روز فراموش نشدني يعني 22 بهمن 1357 در تظاهرات و درگيرها تير به دست راستش اصابت کرد و موجب شکستگی استخوان شد.

اعزام به جبهه
سال 1359 دو ماهی از آغاز سال تحصيلي نگذشته بود که هوای جبهه رفتن به سرش افتاد. پس از آموزش دوره تکاوري و آموزش سلاح سبک يک شب به خانه رفت و گفت: «من همين يک شب مهمان شما هستم» و فردای آن روز عازم جبهه شد. "عطاءالله" خوشحال بود که فرياد حسين زمان را لبيک گفته و وارد صحنه نبرد مي شود و فعاليتش را در جبهه آبادان همراه با ساير برادران جهادگر آغاز کرد.
 فعالیت و اخلاق خوب "عطاءالله" در جبهه موجب شده بود که به او مرخصي ندهند. او از غروب تا سپيده دم زير رگبار گلو له و خمپاره هاي دشمن جهت رزمندگان اسلام به کار سنگر سازی و کشيدن دیو ارهاي خاکي مشغول بود و روزها نيز در مرکز جهاد کار تعميرات ماشين هاي سنگين را به عهده داشت. وی سرانجام 3 تیر ماه 1360 در حال ساخت سنگر به شهادت رسید.


انتهای متن/
منبع: پرونده فرهنگی، مرکز اسناد ایثارگران فارس