تا آخرین گلوله

این خاطره از زبان همرزم شهید روایت شده است:درگیری ها در بوکمال به اوج خود رسیده بود . داعش با حمایت آمریکایی ها آمده بود تا بار دیگر شهر راهبردی بوکمان را اشغال کند .
حملات از دو سمت رودخانه فرات انجام گرفت . محمد مهدی به همراه احمد شکیب ، از بچه های اطلاعات فاطمیون ، رفته بودند برای شناسایی  خطوط . بررسی منطقه که جلوی پیشروی دشمن را بگیرند . خط پدافندی از هم پاشیده بود و شرایط لحظه به لحظه بحرانی تر  می شد . محمد مهدی که به منطقه مورد نظر رسید ، کوادکو پترش را فرستاد بالا سر دشمن و همه تحرکاتشان را ثبت کرد ، بعد هم مختصات به دست آمده را فرستاد برای توپخانه و آتش سنگینی بر سرشان ریختند که تلفات زیادی گرفت . بعد از این اقدام ، نیروهای داعش منوجه حضور مهدی و همرزمش شدند و درگیری سختی بین آن ها شکل گرفت .
بچه ها هنوز مشغول تیر اندازی و نقشه کشیدن برای دستیابی به پیکر بودند که صدای انفجار منطقه را پر کرد . داعشی ها ماشین مهدی را آتش زده بودند و سعی داشتند با ایجاد دود و استتار ، به پیکر مهدی برسند . بچه ها باید سریع اقدام می کردند . وقتی برای فکر کردن نبود . تیربار ، آتشش را قطع نکرد و بقیه بچه ها هم آرایش هجوم گرفتند و با استفاده از بوته زارها و علفزار ها و در آخرین لحظات روز ، رفتند سمت پیکر بی جان مهدی که کنار دیوار مدرسه افتاده بود و انگار  چشم به راه بچه ها بود .
چند نفر از بچه ها ، قبل از برگشت ، رفتند  پای جنازه تکفیری ها که بعضی هایشان کمربند انتحاری داشتند و خیال های خامی که با اقدام مهدی و بچه های زینبیون ، همراه خودشان به درک رفت . خون مهدی بیهوده نریخت ، منطقه ای که با رشادت او و بقیه بچه ها حفظ شد ، هنوز هم در اختیار جبهه مقاومت است .