در راه محبوب
به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ؛ شهید عليرضــا آشــوری، نوزدهم دي 1346 ، در شهرســتان تهران چشم به جهان گشود. پدرش محمدجواد، راننده شــرکت هواپیمایي بود و مادرش زهرا نام داشــت. تا اول متوسطه در رشته انسانی درس خواند. به عنوان بســیجی در جبهه حضور یافت. بیست و پنجم آبان 1361 ، در ســومار توســط نیروهای عراقــی بر اثر اصابت ترکش خمپاره شهید شد. مزار او در بهشت زهرای زادگاهش واقع است.
علیرضا جوانی باهوش بود. در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد و از همان کودکی همراه پدر در مساجد حضور می یافت. با پیروزی انقلاب به رهبری امام امت علیرضا از نظر رشد مذهبی کامل گردید. بعد از پیروزی انقلاب فعالیت نظامی خود را در نهادهای انقلابی در کمیته و پس از آن در بسیج مسجد خاتم الاصیاء ادامه داد. در زمان بنی صدر با توجه به سن کمی که داشت، سخت در برابر خط افشاگرانه او مبارزه کرد. همیشه از امام به عنوان یک محبوب نام می برد. به طور کلی در یک جمله می توان گفت که علی رضا عاشق امام و یاران امام بود؛ به طوری که هر وقت می خواست نقل قولی از امام بگوید می گفت: جانم به فدایش...
علیرضا تحصیلات دوره راهنمایی خود را در سال 1361 به پایان رساند. متوسطه را در رشته صنعت نام نویسی کرد. درس را به عنوان یک اصل ایمان می دانست؛ چون معتقد بود تا انسان های مؤمن باسواد در این مملکت نباشند، این جامعه غرب زده باقی خواهد ماند. شرکت در نمازهای جمعه هر هفته یکی از برنامه های همیشگی او بود. اعزام او به جبهه به همراه همان دوستان همیشگی اش صورت گرفت که از جمع آن ها دو نفر شهید، دو نفر مجروح و دو نفر مفقودالاثر شدند.
علیرضا تصمیم گرفت به جبهه برود؛ ولی چون 15 سال داشت و سن او کم بود، از اعزامش خودداری کردند. او با فعالیت زیاد، اصرار فراوان و گفتگو با امام جماعت مسجد خاتم الاصیاء مدت زیادی جهت پاسداری از اسرای عراقی در محلی مخصوص خدمت می کرد. سپس از طرف بسیج مسجد، جهت فرا گرفتن فنون نظامی به یزد رفت. این مدت سه ماه طول کشید. پس از آن عازم جبهه شد. در مرحله دوم حمله مسلم بن عقیل شرکت کرد و در همان حمله مفقودالاثر شد.
