شهدا فرهنگی;

زندگینامه شهید فرهنگی خسرو دروازه بان

جمعه, ۱۴ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۰۰:۵۴

اخبار

درسال 1337 شمسی در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود....با طلیعه ی انقلاب اسلامی، بی تاب و مشغول خدمت بود، اما فرمان امام (ره)، راه را روشن کرد و او از ژاندارمری گریخت تا به آغوش مردم انقلابی پناه ببرد و به صف مبارزان بپیوندد.پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، وارد تربیت معلم شد و با مدرک فوق دیپلم به خدمت آموزش و پرورش درآمد تا یار و هدایتگر دانش پژوهان این مرز و بوم باشد.

شهید خسرو دروازه بان

پدر:غلامعلی

تولد:1337/4/21

شهادت:1361/5/7

*درسال 1337 شمسی در خانواده ای مذهبی، صدای گریه ی نوزادی طنین انداز شد و لبخند شادی را میهمان لب ها کرد.نامش را((خسرو)) گذاشتند؛ او پادشاه دل ها شد و با شیرین زبانی و رفتار نیکو، همه را شیفته ی خود کرد.دوران طفولیت را پشت سر گذاشت و الفبای دانش را در دبستان ((فخرداعی)) آغاز کرد...دوران راهنمایی را در آموزشگاه ((مهران)) و دبیرستان را در ((جابربن حیان))با موفقیت پشت سر گذاشت...((خسرو)) با قران و نماز مأنوس بود؛ با اوای ملکوتی اذان صبح ، چشم می گشود و پرزنان به مسجد می رفت تا روزش را با عشق و اظهار عبودیت خدا آغاز کند...در ماه های رمضان و محرم و صفر، حسینیه و تکیه و هیأت ، مأوای جان او بود...با طلیعه ی انقلاب اسلامی، بی تاب و مشغول خدمت بود، اما فرمان امام (ره)، راه را روشن کرد و او از ژاندارمری گریخت تا به آغوش مردم انقلابی پناه ببرد و به صف مبارزان بپیوندد...جسورانه اعلامیه های امام را میان مردم پخش می کرد و قطار مبارزه را به پیش می برد.پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، وارد تربیت معلم شد و با مدرک فوق دیپلم به خدمت آموزش و پرورش درآمد تا یار و هدایتگر دانش پژوهان این مرز و بوم باشد.

جنگ آغاز شد و دشمن بعثی پای تجاوز به خاک مقدسی گذاشت که به خون شهدای انقلاب تطهیر شده بود؛ در آن زمان ، شهید دروازه بان به حوزه ی علمیه رفته بود تا دانش دینی خود را بیفزاید، امام روح او که متعلّم از طرف حوزه ی علمیه به جبهه اعزام شد و در گروه جنگ های نامنظم به دفاع از دین و وطن پرداخت و دلیرانه جنگید و دفاع کرد و... دریکی از روزهای گرم و تفتیده ی جنوب ، درهفتم مرداد ماه 1361(عملیات رمضان) در پاسگاه زید، در محاصره ی دشمن قرار گرفت و از آن روز، چشم ها در انتظار دیدنش و گوش ها در انتظار خبری از او ، به در ماند.او مفقودالاثر بود؛ مادرش هرگز برایش مجلس ختمی نگرفت و در انتظار بازگشتنش چشم به در دوخته، و یاد و خاطره ی مهربانی هایش التیام بخش دل بی تاب او و خانواده است.هرکجاهست خاکش، دشتی از شقایق به ارمغان آورده و یادش از یادها نخواهد رفت.

در این عرصه با یار بودن خوش است به رسم شهیدان سرودن خوش است

بیا در خدا خویش را گم کنیم به رسم شهیدان تکلم کنیم...