مي مانم تا خرمشهر آزاد شود

نویدشاهدگیلان: شهيد ابوطالب اكبرپور اولين ماه سال 1341 در روستاي رودبنه از توابع لاهيجان در خانواده مذهبي پا به عرصه وجود گذارد. از همان دوران كودكي گوش بفرمان پدر و مادرش بود و يار و ياور درماندگان بود، تا جائي كه سه سال پيش يكي از بستگان خود كه كسي نداشت يار او بود و از آنجايش يكي ديگر از بستگان خود كه بي سرپرست بود گرفته و مدتي به او كمك نمود تا اينكه در واقعه اي دست و پاي او سوخت سپس پيش خانواده خود بازگشت و تحصيلات ابتدائي را در محل خود به پايان رساند و جهت ادامه تحصيل به لاهيجان رفت،

او علاوه بر اينكه از نظر درسي شاگردي هوشيار بود و هر ساله قبول مي شد بلكه هر ساله تابستان بكار مي پرداخت او چند سالي تابستانها در كارخانه چاي كار كرد. تا هم امرار معاش نمايد و هم كمك به جامعه كرده باشد و در آنجا با كارفرما درگير شد كه چرا حق واقعي كارگران را نمي پردازد. چند سالي در چاي پزي كار كرد و نيز هر ساله براي درو كردن برنجها به پدرش و فاميلين خود كمك مي كرد و از اين راه هم پولي جمع مي كرد بدين ترتيب تحصيلات خود را در دبيرستان عبدالرزاق لاهيجان به پايان رساند و سپس به شيراز پيش داماد خود رفت و در مغازه اي به فروشندگي پرداخت تا اينكه فهميد مغازه دار آدم سرمايه اندوز و احتكارگري است كه در آنجا با او به مبارزه پرداخت و سرسختانه به مخالفت با او برخاست و چون مغازه دار برخورد اسلامي نداشت از آنجا به شهر خود بازگشت از آنجاييه خود فرد مستضعف بود و رنج نداشتن را كشيده بود همواره از كساني كه خون مردم را بنحوي مي مكند مبارزه داشت. مردم را از خود مي دانست و معاشرت خوبي با همنوعان خود داشت و زير بار زور و ظلم نمي رفت.

گويا از كودكي براي كمك به همنوع آفريده شده بود و در كمك كردن با همنوع براي او خودي و غير خودي نداشت بدون توقع كار مي كرد و خستگي ناپذير بود. او ادب در معاشرت با مردم را فراموش نمي كرد و هيچوقت در فكر ماديات نبود و همواره خجالت مي كشيد از پدر يا برادرش پولي دريافت كند. تا جايي كه سعي داشت از زور و بازوي خود خرج خود را تامين نمايد او شجاع بود و نترس، و شديدا پشتياني حق مي نمود. و از باطل دوري مي جست و با مخالفين اسلام سرسختانه مبارزه داشت و با مجالس مذهبي علاقه زيادي داشت.
در زمان انقلاب هم فعاليتهاي بسيار داشت و همواره در راهپيمائي شركت مي كرد چون خواستار نظم و تشكيلات بود در جزب جمهوري شهرستان لاهيجان به فعاليت پرداخت و براي خدمت بيشتر به اسلام و در نهايت با مردم وارد بسيج شد. سپس با تعدادي از دوستان خود از اولين كساني بود كه پايگاه مقاومت رودبنه را بنيان نهاد وتلاش در جهت گسترش انقلاب در منطقه نمود و پيوسته در درگيري شديد و مبارزه سرسختانه با گروه هاي منحرف منافق و ... داشت تا اينكه با همكاري دوستانش كانون گروههاي منحرف را در رودبنه تعطيل نمود و بجاي آن كانون حزب اللهي را بنا نهاد، او همواره عاشق كلاسهاي ايدئولوژي و تدريس قرآن و احكام الهي بود و به دوستان خود سفارش فراگيري احكام الهي را مي نمود. به كتابهاي مذهبي و دعاي كميل علاقه داشت، او اعتقاد كامل داشت كه در راه خدا بايد تلاش كرد تا قانون خدا در زمين پياده شود.
او براي خدمت بيشتر به نظام مقدس جمهوري اسلامي وارد سپاه شد و چون علاقه زيادي به نماينده امام در شهر لاهيجان داشت به همين خاطر مدتي از طرف سپاه پاسداران لاهيجان به محافظت از منزل ايشان مشغول شد در سپاه اخلاق نيكو و رفتار انساني او زبانزد خاص و عام بود به دوستان خود سفارش مي كرد كه امام و ياران او را فراموش نكنيد. وقتي كفار بعثي به كشور اسالمي ايران هجوم آوردند او همواره قرار و آرام نداشت تا اينكه پيام امام مبني بر شرت هر چه بيشتر جوانان در نبرد حق و باطل را شنيد بي محابا عازم جبهه هاي نبرد شد و حدود سه ماه در جبهه هويزه و بستان ماند، سپس به وطن خود بازگشت و همواره مي گفت خدايا مرا ببخش كه من ياران حسين زمان را در بوستان تنها گذاشتم و انشاءالله دوباره بر مي گردم به سوي جبهه ها او هميشه به فكر كربلا بود.
بار ديگر به سوي جبهه روان شد در موقع رفتن به دوستان خود گفت ديگر بر نمي گردم راهم را ادامه دهيد، خصوصيات شهيد در او آشكار بود بر همه معلوم بود كه او شهيد مي شود وقتي ماموريتش در عملايت بيت المقدس تمام شد. دوستانش به او گفتند برويم گيلان چون عاشق پيروزي خونين شهر بود گفت من مي مانم تا خرمشهر آزاد شود. سپس بر مي گردم. سرانجام در تاريخ 61/3/21در جبهه خرمشهر به شهادت رسيد.