خاطره ای خواندنی از شهیدوالامقام نادرجباری از زبان برادر شهید

بسم الله الرحمن الرحیم

اینجانب عباس جباری برادر شهید نادر جباری خاطره­ای از زمان کودکی ایشان بیاد دارم که برایتان نقل می کنم.

خاطره مربوط به زمان قبل از انقلاب اسلامی و زمانی است که شهید نادرجباری 6 ساله بود و اینجانب 7 ساله، خانواده ما در محله فقیری زندگی می­کرد و اغلب خانواده ها در آن زمان استطاعت خرید لباس و کفش نو برای کودکان خود را نداشتند نزدیک به عید بود که پدرمان با اندک پوی که به دست آورده بود برای ما لباس  کفش نو تهیه و به منزل آورده و به ما داد خوب در آن زمان داشتن کفش و لباس نو برای ما آرزو بود و ما هم با دیدن لباس و کفش نو ذوق زده شده و شادی خودمان را پنهان نمی­کردیم . اینجانب با شوق تمام لباس و کفش نوی خودم را پوشیدم و به نادر هم گفتم که تو هم لباس و کفش خودت را بپوش تا با یکدیگر به کوچه برویم ولی نادر از پوشیدن لباس خودداری کرده و با اصرار اینجانب فقط کفشهایش را پوشید و با هم به کوچه آمدیم پس از چند لحظه دیدم که نادر مقداری خاک و گل را بر روی کفشهای خود می­مالد که من به او اعتراض کرده و گفتم نادرجان چرا اینجور رفتار می­کنی و کفشهای خودت را گلی می­کنی خوب نیست ولی نادر در حالی که اشک در چشمهایش حلقه زده بود روبه من کرد و گفت داداش جان تو دیگر بچه­ ها را در کوچه نمی­بینی، نمی­بینی که آنها لباس و کفش نو ندارند، تو چطور راضی می­شوی با لباس نو و کفش نو به پیش آنها بروی نمی­دانی آنها اگر ما را با این لباس و کفش نو ببینند ناراحت می­شوند من به همین خاطر کفش خودم را گلی می­کنم تا نو دیده نشوند. اینجانب اکنون می­فهم که شهدا دارای چه روح لطیف و الهی بودند که شهید نادر جباری در سنین کودکی چنین افکاری داشته و ناراحتی همبازیهایش را نیز نمی­خواسته و واقعاً اگر در زندگی کودکی دیگر شهیدان نیز تحقیق شود چنین رفتارهائی در زندگی آنها دیده می­شود و خداوند متعال واقعاً می­خواهد با این شهدا به دیگران درس زندگی بدهد و این شهدا از همان زمان کودکی مورد انتخاب خداوند قرار دارند و در نهایت به نزد خودش می­برد. والسلام عباس جباری