چشمان همیشه بیدار

کار در مریوان سخت بود؛ شاید چند برابر جنوب. حاج احمد متوسلیان فرمانده سپاه مریوان بود و عباس مسئول اطلاعات- عملیات. فقط پادگان در اختیار ما بود، که آن هم گاهی مورد حمله ضد انقلاب قرار می گرفت. در وضعیت ایده آل، هر چند روز یکبار، هلیکوپتری می آمد و برایمان آذوقه و مهمات می آورد. یا هر سه ماه هم، یک دفعه، یک ستون زرهی با آتش پشتیبانی نیروهای زمینی و هوایی وارد شهر می شد. در چنین شرایطی، نقش عباس به عنوان مسئول اطلاعات، روشن و واضح بود. مسئولیتش خیلی سنگین بود. باید در دو جبهه مشغول جمع آوری اطلاعات می شد؛ جبهه ضد انقلاب و جبهه عراق. ضد انقلاب هم یک گروه نبود که همه ذهنها روی آن متمرکز شود؛ صد تا گروه و گروهکم و حزب بودند؛ مثل کومله، دمکرات، شیخ عزالدین ها و ... . در این شرایط، اطلاعات اصلا معنایی نداشت. شاید او در شبانه روز، چهار ساعت هم نمی خوابید، یعنی اواخر شب هم مشغول هماهنگ کردن کارها، رسیدگی به امور و تصمیم گیری می شد و صبح پیش از اذان هم بر می خاست و مشغول کار می شد. در آن مقطع بود که او خوش درخشید و تحت فرماندهی حاج احمد متوسلیان تربیت شد. همه اش گردان حاج احمد، بعد ها مسئولیت های بزرگی در جنگ بر عهده گرفتند، یکیشان هم عباس...
راوی: سعید قاسمی، همرزم شهید عباس کریمی