به مناسبت 18 مرداد سالروز شهادت آزاده شهيد حسين لشكري؛
سه‌شنبه, ۱۸ مرداد ۱۳۹۰ ساعت ۰۰:۰۰
نويد شاهد:يشتر غم و رنج اين آقاي «لشگري» بود كه ما هر وقت به ياد ايشان مي افتاديم، حقيقتاً غمي دلمان را مي گرفت. هجده، نوزده سال، زمان بلندي است؛ زمان كمي نيست كه ايشان در چنگ دشمن بودند و بحمداللَّه صبر و استقامت كردند.


به گزارش نويد شاهد،آنچه كه مي خوانيد سخنان مقام معظم رهبري است در ديدار با آزادگان سرافراز بويژه خلبان آزاده امير سرتيپ شهيد حسين لشگري كه در تاريخ 19/1/1377 بيان فرموده اند كه از پايگاه اطلاع رساني دفتر مقام معظم رهبري نقل مي شود.
خداي متعال را با همه ي وجود و از اعماق دل و جان سپاسگزارم كه بحمداللَّه اين نقطه ي غم انگيز هميشگي را در خاطر و ذهن ما و ملت ايران زدود و شما عزيزان ميهن و آزادگان عزيز را كه در دشوارترين شرايط، حقيقتاً سربازان فداكار انقلاب و اسلام بوديد، به آغوش ميهن و آغوش خانواده برگرداند. اين ساعت كه شما را ملاقات مي كنم، براي من ساعتي بسيار عزيز و گرامي است.

البته شما اين را بدانيد - شايد هم مي دانيد - كه بنده و مسؤولين و شايد بسياري از ملت ايران، كمتر وقتي بوده كه از يادتان غافل باشيم و به خاطر ناراحتي شما عزيزان و خانواده هايتان، رنج نبريم. حقيقتاً در دلهاي مسؤولين به خاطر وجود عزيزان ما در چنگال دشمناني كه حتّي به قواعد جنگ هم پايبند نيستند، يك غصّه ي دائمي وجود داشت؛ وليكن فعلاً اين براي شما اهميت زيادي ندارد. آن چيزي كه بيشتر از همه اهميت دارد، اين است كه بدانيد لحظه لحظه ي رنجهاي طولاني تان پيش خداي متعال، ثبت و محفوظ است.

هيچ كس نمي تواند لحظه هاي ناراحتي طولاني شما را توصيف كند. نه انسانهايي كه آن چيزها را درك نكردند، مي توانند بفهمند، نه زبانها مي توانند آن را درست بيان كنند. لمس ناراحتيها و رنجها چيز ديگري است. شنيدن آنها از زبان ديگران، نمي تواند آنچه را كه بر انسان رنجديده گذشته، تصوير كند. اما در پيشگاه خدا اين طور نيست، در پيش كرام الكاتبين اين گونه نيست. در قيامت، عين عمل شما آن جا حاضر مي شود - «فمن يعمل مثقال ذرّة خيراً يره»- يعني انسان، خودِ عمل را آن جا مشاهده مي كند!

همان ثانيه هاي رنج، همان شبهاي طولاني، همان تنهاييها، همان دوريها و غربتها، همه ي آن مصيبتهايي كه براي انسان در زندان دشمن وجود دارد - آن اهانتها، آن تحقيرها، آن بي خبريها، آن نگرانيها و دلهره ها، آن ياد زن و فرزند و پدر و مادر و عزيزان، آن اميدهايي كه انسان مي بيند كأنّه رفته رفته از افق ديدش، كمرنگ و خاموش مي شوند و خود اين، بزرگترين مصيبتهاست - همه ي اين چيزهاي غيرقابل تصوير، عيناً در پيش پروردگار و در محضر ذات مقدّس الهي، حضور پيدا مي كنند. عين آن صبري كه شما كرديد، حضور پيدا مي كند - تجسّم اعمال - عمل پيش خداي متعال محفوظ است. حسنه محفوظ است و خداي متعال، آن حسنه را در قيامت به شما برمي گرداند و آن، هنگامي است كه شما از هميشه بيشتر به چنين چيزي نيازمنديد!

تنها توصيه اي كه من به شما مي كنم اين است كه عزيزان! حسنات را براي خودتان حفظ كنيد. مبادا خداي نكرده در طول زندگي به خاطر چيزهايي، چيزي از اين حسنات، از دست برود؛ حيف است. اينها - اين صبري كه شما كرديد - ذخيره هاي بسيار ارزشمندي است. تعبيري در عربي هست كه مي گويد: «ذهب العنا و بقي الاجر». سختيها مثل همه چيز عالم، گذراست. خوشي هم مي گذرد، سختي هم مي گذرد. همه ي زندگي مي گذرد. خوب؛ اين سختيها تمام شد، اما آن اجرها همه باقي مانده است. براي انسان خيلي قيمتي است كه ببيند آن اجرها، آن پاداشهاي الهي، آن سپاسي كه پروردگار عالم به خاطر تحمّل اين صبر و اين رنج كشيدن از شما دارد، براي شما باقي است.

ان شاءاللَّه خداوند اجر شما را زياد كند، آن را پيش خودش محفوظ بدارد، ثوابهاي زيادي به شما عنايت كند، شما را ان شاءاللَّه براي استقبال از يك زندگي شيرين در آينده - در ميان عزيزانتان - سالهاي طولاني، مداوم و از همه جهت آماده كند و ان شاءاللَّه وسايل رفاه و آسايش و راحتيِ خيال و فكر شما را به جبران آن سختيها فراهم نمايد.

همه ي شما - بخصوص آنهايي كه زياد ماندند - رمز مقاومت و ايستادگي هستيد. شما نشان دهنده ي اين حقيقت هستيد كه رنجها مي گذرد و اجرها مي ماند. از همه بيشتر غم و رنج اين آقاي «لشگري» بود كه ما هر وقت به ياد ايشان مي افتاديم، حقيقتاً غمي دلمان را مي گرفت. هجده، نوزده سال، زمان بلندي است؛ زمان كمي نيست كه ايشان در چنگ دشمن بودند و بحمداللَّه صبر و استقامت كردند. اميدواريم خداي متعال به همه ي شما اجر دهد و موفّقتان بدارد و ان شاءاللَّه خانواده هاي شما - فرزندان و كسان و والدينتان - را مشمول رحمت و خير كند. عين اين ثواب و اجري را كه خداي متعال به شما مي دهد، به كسان شما هم مي دهد؛ چون آنها هم خيلي رنج كشيدند، خيلي زجر كشيدند. گاهي مي شود آن كسي كه خودش در زندان است و از ميهن عزيز و خانواده اش دور است، كمتر رنج مي كشد، تا كساني كه در انتظار او هستند و جاي خالي اش را دائماً مي بينند. آنها هم خيلي رنج كشيدند. خداوند ان شاءاللَّه به آنها هم اجري وافر عطا كند - كه حتماً هم عطا خواهد كرد - ان شاءاللَّه موفّق باشيد.

انتهاي پيام/ز
نام:
ایمیل:
* نظر:
مطالب برگزیده استان ها
عکس
تازه های نشر
اخبار برگزیده